2 poemas e moitos ríos- Raymond Carver

Alguén buscoume estes días asociada a Raymond Carver. WordPress chívao todo.

É verdade que traducira un poema seu hai tempo «Onde a agua se une a outras augas». Grazas a esa visita aproveitei para corrixir este arquivo: dirixía aos poemas de Mark Strand en vez de a Carver. Grazas a esa procura nesta web. Unha procura supoño que infrutuosa. Sinto. Agora xa está aberto o camiño. O camiño cara ao río e Carver. Carver segue alí, imaxino, sentado onde sempre. Coas súas cousas, as súas canas. Sentadiño.

E iso fíxome lembrar que había moito tiña a intención de traducir outro poema seu, outro poema con outro río, ou un río en concreto. «O cabalete». É un poema que me toca tanto, que se me fai un nó mariñeiro nas cordas vogais sempre que o leo.«Unha vez, e outra vez, e outra».

Xuntarei os dous poemas nun arquivo e pendurareinos tamén aquí. Para os amigos de Carver e dos ríos, para esa anónima que buscou a Raymond Carver tendo algo comigo. Porque me fixo sorrir.

2 poemas no río

Raymond Carver

Onde a auga se une a outras augas

Trad. E. E. Río

Adoro os regueiros e a música que fan.
E as correntes, entre devesas e claros, antes
de escolleren devir regueiros.
Adóroos sobre todo
polo seu sixilo. E case esquezo
das fontes!
Hai algo máis fermoso ca un manancial?
Pero as grandes correntes moito me prestan tamén.
E os lugares nos que as correntes flúen aos ríos.
As bocas abertas dos ríos cando se xuntan co mar.
Os lugares nos que a auga se une a outras augas. Eses lugares
fican na miña mente como sagrados!
Pero esas desembocaduras!
Ámoas como outros aman os cabalos
ou as mulleres atractivas. Algo me ten
esa auga veloz e fría.
Só con mirala aceléraseme o pulso
estreméceseme a pel. Sería quen de me sentar
durante horas ollando estes ríos.
Ningún é igual a outro.
Teño 45 anos.
Alguén me crería se dixese
que tiven 35 unha vez?
O meu corazón baleiro e seco aos 35!
Houberon pasar outros cinco
antes de que volvese fluír de novo.
Vou botar aquí esta tarde o tempo que me pete
antes de deixar o meu posto ás beiras do río.
Moito me prestan, ríos adorables.
Adóroos cara atrás, cara a súa fonte.
Adoro todo canto me desborda.

O cabalete

Perdín o tempo esta mañá, e estou moi avergoñado.
Fun para a cama onte á noite pensando en papá.
Naquel regato ao que iamos pescar –Butte Creek-
preto do Lago Almanor. A auga anainoume ata durmirme.
No meu soño, estaba por todas partes e non podía erguerme
nin mover. Mais cando espertei cedo esta mañá
fun dereito ao teléfono. Aínda que
o río fluía val abaixo,
polos prados, correndo entre os trevos.
Os piñeiros a ambos lados da veiga. E eu estaba alí.
Un neno sentado nun cabalete de madeira, mirando abaixo.
Vendo ao meu pai beber acuncando as mans.
Daquela dixo: Esta auga é ben boa.
Gustaríame darlle unha auga así á miña nai.
O meu pai aínda a quería, mesmo que xa morrera
e pasara tanto tempo lonxe dela.

Tivo que agardar uns anos máis
para ir onda ela. Pero el amaba
esta terra na que se encontrou a si mesmo. O Oeste.
Durante trinta anos a terra levouno no corazón
e logo deixouno ir. Deitouse unha noite
nunha vila ao norte de California
e xa non espertou. Que hai máis sinxelo ca iso?

Gustaríame que a miña propia vida, e a morte, fosen así de simples.
Así cando espertase nunha fermosa mañá coma esta,
logo de ter pasado a noite onde a quixese pasar,
nalgún lugar importante, dirixiríame con toda naturalidade
e sen pensalo moito cara a miña mesa.

Digamos que o fixen, tal e como o describín.
Da cama á mesa e volta á infancia.
Dende alí non queda lonxe o cabalete.
E dende o cabalete podo mirar abaixo
e ver ao meu pai cando o necesite.
Meu pai bebendo auga fresquiña. Meu querido pai.
O río, as pradarías, os piñeiros e o cabalete.
Ese mesmo. No que sentei unha vez.

Oxalá puidese facer iso
sen ter que me desculpar ante min mesmo por tal cousa.
E sentir mal comigo mesmo
por enlearme en parvadas.
Sei que é hora de cambiar de vida.
Esta vida – a das complicacións
e chamadas de teléfono- é indigna
e unha perda de tempo.
Quero mergullar as mans na auga clara. Como el
facía. Unha vez, e outra vez, e outra.