Dúas olladas ao conflito armado, curiosamente cun punto común: a muller enfrontándose ao discurso da guerra.
Primeira ollada, poema de Simic: o discurso das vítimas nunha lista.
Segunda ollada, poema de Szymborska: o discurso do soldado que pregunta por razóns para as que a única resposta é a ignorancia. Non a ignorancia do non saber. A outra. A do non querer saber. A do non compartir razón. Agás unha soa certeza. E que demoledora é esa certeza.
War
The trembling finger of a woman
Goes down the list of casualties
On the evening of the first snow.
The house is cold and the list is long.
All our names are included.
Charles Simic, Hotel Insomnia, 1992
Guerra
O dedo trémulo dunha muller
percorre a lista de baixas
na noite da primeira nevada.
A casa está fría e a lista é longa.
Todos os nosos nomes están incluídos.
Tradución de Estíbaliz Espinosa
Vietnam
–Muller, como te chamas?
-Non lle sei.
–Cando naciches, de onde es?
-Non sei.
–Por qué escavaches este foxo?
-Non sei.
–Desde cando te agochas?
-Non sei.
–Por que me trabaches no dedo corazón?
-Non sei.
–Sabes que non che imos facer mal ningún?
-Non sei.
–Ti de que parte estás?
-Non sei.
–Estamos en guerra, tes que elixir.
-Non sei.
–Existe aínda a túa aldea?
-Non sei.
–Son estes os teus fillos?
–Si
Wislawa Szymborska, Alegrías a eito, 1967
Tradución de Estíbaliz Espinosa
Wietnam
Kobieto, jak się nazywasz? – Nie wiem.
Kiedy się urodziłaś, skąd pochodzisz? – Nie wiem.
Dlaczego wykopałaś sobie norę w ziemi? – Nie wiem.
Odkąd się tu ukrywasz? – Nie wiem.
Czemu ugryzłaś mnie w serdeczny palec? – Nie wiem.
Czy wiesz, że nie zrobimy ci nic złego? – Nie wiem.
Po czyjej jestes stronie? – Nie wiem.
Teraz jest wojna musisz wybrać. – Nie wiem.
Czy twoja wieś jeszcze istnieje? – Nie wiem.
Czy to są twoje dzieci? – Tak.