Nunca sabemos cómo se vai interpretar o que publicamos nin o que deixamos atrás. Vai dereito a outro planeta, o planeta das re-interpretacións e re-creacións, e son outros os cerebros que o habitan.
Escribín «lingua sobrenatural» hai máis de 4 anos -comezárao hai 15 e quedou en suspenso- e lino publicamente por vez primeira nun «Poetas da Hostia» celebrado en Normal, na Coruña, en decembro do 2012. Publiqueino neste blog en novembro de 2012. Sempre pensei neste poema como nun texto sobre a lingua e a capacidade de expresar o máis incrible e inesperado con ela. Foi nunha época na que vía lóxico (e sigo véndoo) o uso do galego tamén para eidos como as ciencias ou a tecnoloxía. Foi nunha época na que descubrín que abrindo de xeito menos habitual unha froita tan común como unha mazá (de lado a lado e non de arriba abaixo, que é como adoito partila), dentro había unha estrela. O pebideiro. As sementes de mazá que se agochan nesa inesperada estrela son velenosas en grande cantidade (conteñen cianuro) pero son, asemade e como toda semente, a promesa dunha nova maceira e, con ela, outras mazás e outras estrelas dentro.
Imaxinei estirpes de mazás, unha froita tan significativa como humilde e abundante, quizais como a propia vida e como as propias linguas, abondosas e significativas sempre para quen as falan. Co tempo foi un poema que lin moito e mesmo se traduciu a inglés. O poeta, narrador e tradutor Lawrence Schimel traduciuno e grazas a el foi aceptado na revista estadounidense Strange Horizons. A Magazine of Speculative Fiction, onde se publicou no pasado mes de outubro.
Malia gustarme e ter escrito poemas na liña da ciencia-ficción, non pensaba en «lingua sobrenatural» como nun poema dese xénero. Pero o certo é que a lingüística, tal e como vimos na película La llegada, tamén pode ser materia e suxeito da ciencia-ficción.
E nunca sabemos cómo se vai interpretar o que unha vez deixamos por escrito.
Esta é a versión en inglés
E aquí o orixinal en galego
...Estíbaliz Espinosa... palabra ciencia canto 
Ola, grazas por retomar este poema. No seu momento hai catro anos eu interpreteino coma o acto de abrir unha ventá á linguaxe do corazón, da mazá e de quen queira alimentarse dela. Agora visualizo o poema como como unha procesión de estrelas saíndo dun cesto de mazás a habitar tódolos ceos imaxinables. Quen queira pode poñer unha estrela aí, é tan fácil como abrila mazá e deixar saír a estrela á noite escura.
mil grazas e unha aperta
Que bonita interpretación! Encántame esa última frase que usas (antes da despedida).