Arquivo de categoría:macedonia

Miña nai di: mujer, no seas tojo. Os toxos nacen en calquera lugar, pero Galiza semella ser un lugar calquera especialmente entrañábel para o toxo. Os toxos crávanse na alma galega e saen polo outro lado. Malia todas as odas a prol da beleza da chorima [esa flor marela da imaxe], ser un toxo éSeguir lendo “Good morning a todos dende o meu futuro anonimato”

Qué guapa é. E simpática, alén diso. Gran don! A simpatía, ho, a simpatía. Don celestial! Flora, Fauna e Primavera sobre o berce da Bela Dormente – despois de perfilarlle os beizos de Mónica Bellucci, as nádegas de J.Lo e a ollada melancólica da Venus de Boticcelli- murmurian, entre faiscadas de variña: E que sexaSeguir lendo “Trónchense. Voilà”

Un blog non se abre por necesidade. De feito, non se necesita para nada. Vive dignamente sabéndose superfluo. Tampouco as cores son necesarias [ou psicoloxicamente si?], nin os pezóns masculinos [obxecten], nin o coccix, nin as moas do xuízo, nin o apéndice [órganos considerados vestixiais todos eles], nin a u tras da q, nin eiSeguir lendo “Órganos Vestixiais”

Creo que falarei de Berlín. Nunca estiven en Berlín. En Alemaña si. 4 horas no aeroporto de Frankfurt. Supoño que non vale. Orde. Simetrías. Ebbelwei. Sombreiros con plumas, como o de Guillermo. Tartas de cereixa. Goethes nas librerías das duty free. Pero nunca en Berlín. A xente fala de Berlín. Nas películas aparece Berlín. NosSeguir lendo “…e, por exemplo, Berlín…”

Despois de ver as películas-de-impronunciábel-nome , colaboración de Godfrey Reggio e Philip Glass, extraio as seguintes reflexións (pero seguramente estounas plaxiando. Desconfíen): 1.- O ser humano ten namorado, por esta orde: 1.1.- Da divindade en forma telúrica (bisontes, eguas, mamutes)1.2.- Da divindade en forma cósmica (constelacións, lúa, venus)1.3.- Da divindade en forma humanoide (Osiris, Zeus,Seguir lendo “Filias humanoides. Xeofilia”

Xano mira cara adiante. Xano mira cara atrás. Xano era o deus das portas, dos comezos e dos finais (wikipedia dixit). Levo sentada media hora diante [detrás] de toda a miña vida. É de tan mal gusto contalo todo. É de mal gusto dicilo todo na terra. É de mal gusto dicilo todo nun poema.Seguir lendo “Xano. Cranio privilexiado”

Sereas. Barón Ashler. Faunos. Centauros. David Bowie. Lobishomes. Mulas. Terminators. Minotauro. Anubis. Chihuahuas. Home elefante.[Henry Jekyll e o señor Hyde valerían?]. Os que levan transfusionada sangue doutro grupo. Os que levan un ril co que non naceron. Os enxertos frutais. Peladillos. Nectarinas. O capitán Garfo. Os irmáns siameses. Un tío meu, cun bypass. Algúns dosSeguir lendo “Hybris hybris [literatura híbrida]”

Por suposto que si. Son anarquista. Cousa que carece de importancia, porque o alicerce do anarquismo é que tamén o sexan os demais. Esa é a base da autarquía, da autoorganización. Non esa idea banalizada de que a anarquía significa que todo o mundo fai o que lle dá a gana e isto é unSeguir lendo “Sen Arquía, por favor”

Ademais dunha corrente estética de certo arrebatadora, a biomecánica, biónica e intelixencia artificial teñen aplicación nun mundo práctico que mellora a vida da xente ou que quizais – e iso acontece tamén na ciencia en sentido amplo – manexa a intachable escusa de, “ademais”, mellorar a vida da xente… De súpeto, un estraño. O serSeguir lendo “… Non farei nada polo que o deus da biomecánica me impida a entrada no seu ceo…”

Definición: neotenia, o sea, la persistencia en un adulto capaz de reproducirse de caracteres usualmente atribuidos a un organismo inmaduro. Típico de anfibios. Urodelos, Anuros. Sapos. Salamandras. Píntegas. Cousas así. Ti e mais eu considerámonos lonxe deses seres. Pero a neotenia é rastrexable nesta especie á que pertenzo. Á que pertences ti. A mutante humana.Seguir lendo “Neotenia”