Polos meus traballos, houben percorrer moitas estradas deste país.

Ás veces chaman para unha voda no outro estremo da provincia [da provincia romana. Gallaecia]. Entón collo o coche e paso soa un par de horas. Chego. Subo unhas escaleiras de caracol moi tímido, reviravolto. Escaleiras de concha de nautilus fosilizado no gótico. Rumbo ás gárgolas, ás tearañas, aos símbolos masóns na mampostería. Cousas que ningún ollo ve, ou seica os dos campaneiros. Os dos chepudos. Os dos pintores de bóvedas. Subo como oufana de pertencer a semellantes lumpen gremiais…

Arriba, dende o coro, unha aínda cre menos en deus e máis nos homes, mália o esforzo escolar en que fose do revés. As pedras falan do que é capaz de facer un home por un ferrado no ceo. Ou nalgures. As vidrazas enferman a miña pel pálida. Proxéctanlle mil cores, como se padecese todas as enfermedades a un tempo. As virxes.

Miro a virxe. Nel, no seu rostro de beleza antiga, esparramo La vergine degli angeli, de La forza de destino. Ou algún sonado Ave María. Un espiritual. Algo de Bach. De Haendel. Dos Beatles. Dalgún musical. Algo que non pega con todo ese pastel de merengue. Cargo con partituras, mália que as sei todas de memoria. Miles de cancións. Son analfabeta musical. Os analfabetos compensamos cunha memoria instintiva e tumefacta.

Os músicos tocan cos seus papeis dispostos sobre atrís recén abertos. Os violíns. Normalmente vou cun piano. O piano tamén vén no coche, connosco. Silandeiro, na parte de atrás. Co cinto de seguridade. Déixase carregar e logo soa na marcha nupcial obediente e tan tópico coma nos soños do pai de toda noiva.

Vomito sobredoses de canto dende nena. Aborrezo as vodas. Teño que combinar esas dúas paixóns encontradas para gañar diñeiro negro e sobrevivir.

A xente felicítame. Conserva esa voz. Que rexistro tan amplo. Se souberan. A miña voz é un desperdicio. Contenedor verde. Lixo orgánico.

E carregamos de novo con todo. A música métese nos seus estuches aveludados, os arcos limpan os restos de corcheas, o piano sacúdese os bemois. Carraspeo e un fa terma da miña úvula. Quere saír. Fica aí, penso. Ás veces teño pesadelos nos que desapareces.

De novo no coche.

De volta a casa. Soa. Ou co piano.

Cando vou soa, ideo. Conducir pola autoestrada ou a ducha sempre foron momentos de especial inspiración. As miñas grandes ideas, se é que teño diso, enxendraron neses intres necesarios. Rutinarios.

Neses vectores de A a B. E volta, de B a A.

As estradas de Galiza son especialmente proclives ao pensamento. Un ten que ir tan atento ás curvas que ha compensar esa tensión, esa fatiga, con ideas esplendorosas sobre ciencia, sobre arte, sobre literatura. A resolución de todos os males deses tantas veces artríticos dominios que moitos queren encerrar no puño, transcorre na estrada Curtis-Melide.

Transcorre polos camiños de Husqvarna. En todo pendello-á-beira-de-camiño que se precie, reina a hache coroada de Husqvarna. Como unha consigna [“vas ben, amigo, tira para adiante” ou “para un pouco a beber unha birra e despois si, despois xa lle dás tó tieso”]. Como un escudo heráldico cun fondo xornaleiro, comunal. Unha pegada de bestia. Unha especie de Ikea rústica, rupestre, rudimentaria. Ruda, coma a herba velenosa. Husqvarna é se cadra o logotipo do campo galego. Un logotipo sueco. Talvez aos galegos préstenos facernos os suecos.

Eu non sei nada, e ademais pasaba por aquí. E asubiaba… fiiifiriii

Bonito é, o cosmos.

Só fronte ao cosmos. Entre o cosmos. Difícil atopar a preposición exacta.

No cosmos.

B kosmasie, diría un ruso. Iso pensou. Un ruso sería tan feliz – ¿non celebran eles o Día da Cosmonáutica?-. Con todo o universo diante do cristal do escafandro. Con Todo.

Tamén estaría feliz o director de fotografía de Kubrik. E o señor da Vinci. E o pobre señor Hawking, que non por pobre é máis eminente. Nin menos. E quizais Méliès estaría feliz e movería o mostacho así

:[ :[

cun tic de cine mudo.

Todos felices de ter proxectada na retina a imaxe que el tiña agora. Sen arriba nin abaixo. O tempo todo do mundo, que non sei se é moito, non sei se é pouco, desde que o mundo é mundo.

Así ficaba el. Só.

Pero non é o mesmo ficar só no medio dun cuarto que ficar só no medio dunha leira recén sementada que ficar só no medio do cosmos.

No medio do cosmos arrastra dentro como a imprecisión.

Ademais, perdera as coordenadas había tempo e a súa autonomía significaba a morte.

Porque este home que pendurei no medio e medio desta páxina, vai morrer. Morrer é a razón última de que eu o creara. Pero non é de min de quen veño falar. Esquecín o meu nome. Tamén o do meu cosmonauta. Só adiviño o seu frío, a vertixe cobregueándolle a medula coma unha serpe, a náusea da vertixe que nos sume nun espacio con máis dimensións das tolerables. Pero, mesmo que ás veces eu sinta mágoa del, non pode durarme moito. Eu seguirei sen el.Seguir lendo “kosmonaut”

Eu, que son unha muller fermosa, teño que empequenecer para agradarvos

Eu, que son unha muller furiosa, teño que servir as cuncas sen que rompan a unha contra a outra

Eu, que son unha muller intelixente, teño que sorrir, no podium perdedor no que me aupades, coa estulticia coa que se finxe un orgasmo

Eu, que son unha muller inconscientemente bela, teño que cometer perxurio para falar da vosa beleza

Eu, que non son unha muller patriota, teño que xustificar escribir na lingua na que escribo

Eu, que son unha muller supersticiosa, teño que finxir escepticismo

Eu, que son cosmonauta, teño que pousar os pes na terra para non ser devorada

Eu, que teño unha sexualidade descuberta tarde e por min mesma, teño que facer como que volo debo

Eu, que son unha criatura mecánica, teño que introducir claves de acceso ás emocións para non ser hackeada

Eu, que odio o cretinismo político, teño que ter unha postura política coa forma dun monolito

Eu, que amo o mundo desde arriba, teño que comer o po de ser comparada

Eu, que podería ser eu, teño que ser todas

Eu, que non quero saber nada máis, teño que saber máis

Eu, que quero saber moito máis, teño que maquillar as traxedias familiares

Eu, que son unha nena pallasa, teño que cantar en vodas infames

Eu, que nacín cunha voz de rexistro fantástico, hei admirar o feminismo rudimentario da miña nai

Eu, que son lúcida e depravada, hei aleitar un fillo polo que daría a miña medula

Eu, que nacín nunha familia arruinada, tiven que ter a lucidez para comprender que así seriamos sempre

Eu, que nacín nunha familia anárquica, pequena, orfa, pobrísima, obsesionada coa arte, obsesionada co riso, deliciosamente enferma, tiven que comprobar cómo me fabricaba á súa imaxe e semellanza

Eu, que son libre entre escravos, hei estropear a miña pel perfecta e os meus ollos de corza mecánica

Eu, que vivo neste mundo, hei vivir neste mundo

Non, isto non é zozobra. Esa palabra non pode dicirse en galego. Un pode caer fulminado polo raio. Que é un corrector cuxas descargas eléctricas no cerebro só propagan en forma de dicionarios publicados e oficiais.

Welcome to podcastinator, estibaliz’s [difficult to pronounce this] podcasts, that means a procrastinator podcasting.

Alcohorama.Text by Charles Baudelaire. Texts from the prologue and epilogue by Estíbaliz… Performed by Estíbaliz… I Award in Certame de Podcasts Poético-Artistics del Ajuntament de Tarragona

CanLobo: Text and performance by Estíbaliz... [cover de la Vie en Rose, Edith Piaf] performed by Estíbaliz…Espinosa

Cyohibernación: Text, music and performance by Estíbaliz…

Unha fiestra ábrese

Unha, dúas. Pasan a ser incontábeis

Unha muller e unha nena corren atravesando a rúa

A parada de taxis baléirase

Unha fiestra péchase

Séntese o chío das trandeiras do patio

Un home fica no cornecho, en postura oferente

As gaivotas renxen máis do que nelas é admisíbel

Nas redaccións dos xornais agardan cos dedos tensos sobre o teclado

Nos centros meteorolóxicos xa o sabían. Toman café

Alguén instala un trípode xunto a unha fiestra

Dez segundos máis tarde, unha cámara de fotos

Nas fiestras baixas rosman vellas en bata

Nas fiestras altas curiosean parellas novas de coxas graníticas por mor de subir cinco pisos e facer o amor cinco veces por semana

O borracho arrota. Escudriña. Cantaruxa

O cego suspira

O xordo insiste

Un rapaz corre a anotar nun diario

Case todos nós contamos mentalmente entre o resplandor e o estrondo

Catorce paraugas son abertos ao mesmo tempo

Unha man sae coa palma extendida por unha físgoa

As nubes apresúranse

A lúa inmólase

Un gato sorrí envolto no seu abrocho de mantas

Un bebé esperta chorando

Un ordenador reinicia

Un home deixa a cullerada de sopa a medio camiño da boca

Dúas amantes deixan o que estaban facendo para despois

Un orgasmo é interrompido e amplificado

Unha muller que dorme na rúa é aplastada por un vento ríxido

Alguén que ve a tele só, séntese só

Alguén que mascaba unha decisión importante, esquécea

Alguén que estaba no baño, aproveita

Un coche non arranca no medio dun cemiterio de zombies

O lince ibérico detén por un instante o seu proceso de extinción

Andrómeda segue aproximándose e semella máis preto

O petróleo lamenta a cobiza humana

As rochas agardan ser partidas como un olmo seco

Os cactus entreabren os beizos

A planta do meu salón estira discretamente

Os icebergs deambulan iluminándose

Un vendedor africano soña que non é vendedor pero si africano

A auga embotellada na neveira encolle de medo

Unha segunda muller corre atravesando a escena

Titán… Titán segue a ser Titán

Tres mil catrocentos paraugas ábrense nun mesmo clic cun lixeiro eco

Unha cama intenta agochar debaixo do seu dono

O dono foi máis rápido

Un paxaro perdido atravesa a escena 1, exterior noite

Os cadros son tentados a baixar das paredes e vivir unha nova vida desparramados polo chan

Os utensilios de cociña tremelican no aparador

A corrente eléctrica titubea

Os cristais das fiestras bailan na punta do pe

A corrente eléctrica é seducida

Todos ollamos para o ceo pero non asemade

Apago a luz e fico en silenzo no mundo

Atreboada

Dentro do labirinto atopamos moitas cousas: atopamos wikipedia, atopamos a David Bowie, atopamos a Sir Laurence Olivier, atopamos moitos blogs, moitos peixes mortos que nadan panza arriba, moitas páxinas porno e moitas fotografías. Millóns.

Vía bisuria is pink coñezo a Loretta Lux. Busco na súa galería, con esa avidez que só encontramos nos enfermos cando cravan unha piqueta na vida en forma de pílula. A avidez dos nenos, que escanean un xoguete en menos de dez minutos. E son nenos precisamente o que atopo.

Daquela busco aquela foto de nena que máis se asemelle a min, a nena que eu era, é dicir, que son quen escribe isto, esta frase Daquela busco aquela foto de nena que máis se asemelle a min, á nena que eu era, é dicir…

Estas dúas imaxes de entre todas son as que máis poderosamente có cheiro a lapis recén afiado e a corpo da miña nai, me retrotraen e subxugan [a orde lóxica e ao revés] á miña infancia.

Pero hai moitas. E para todos.

Do aire irreal, maligno, de ilustración, de película do Marabilloso Mago de Oz ou cunca de Kellogg’s que teñen as imaxes poden falar os críticos de arte, se é que lles apetece. Mesmo un xogo de palabras coa verba lux pode facer de titular de impacto.

Nós xa non estaremos aquí. Estaremos, probablemente, mirando pola fiestra do post de mañá.

fotografía de Robert&Shana Parkeharrison, The Book of Life

Escribe.

Escribe con man mortal un coche.

Escribe con man mortal un coche sobre unha estrada.

Calquera outra man escribiría: un día apracíbel. Ti non. O día é apracíbel, pero non paga a pena rexistralo. Rexistralo todo é de funcionarios. A túa laboura é contraria a esa máxima.

Así que: a estrada; e sobre dela, o coche.

No interior do coche viaxan tres persoas. Un home. Unha muller. Un neno.

Calquera outra man diría algo deles. Ou faría un punto de inflexión no relato. Por exemplo: a parella discute. Por exemplo, a parella non se coñece de nada. Por exemplo, accidente.

Ti non. A túa teimosa man mortal escribe a nada dese día, dese coche, deses seres. Un vector no espazo. A música soa moi por enriba das posibilidades de que suceda algo máis. A muller peitéase o pelo longo e bótao cara atrás, coa soltura dunha man mortal efervescente de células. O home ri e fai algún comentario sobre as árbores do camiño. Son vizosas. O río discorre como unha intuición, brillante ao longo dunha idea. Aquí vese. Aquí non. A muller ri tamén e estira o pescozo. Coido que intenta ver o río.

Ti non ris e segues narrando.

É un traballo duro porque narrar baseáse na curiosidade humana. Na curiosidade humana e en certo xeito de abordala.

Un diálogo? Agora? Por que non?

– Podiamos bañar no río

– Iso dilo porque o vemos dende aquí. En canto achegas á beira vai todo cheo de insectos

– Parece un cofre de esmeraldas e zafiros

– Iso é a perspectiva. En canto achegas hai lama e merda e auga fría. Insectos

– Bañarei núa

A conversa podería ser superflua, pero non o é. Moitas conversas son superfluas. Son xeitos de acender unha realidade que escintila i esmorece. Unha realidade hipnótica como unha estrada nunha fraga compulsivamente mesta. Mesta ata a sobredose. A realidade en silenzo parece suspensa, parece en stand by. Hibernar. Os humanos falamos para contrarrestar esa sensación de tempo detido. Falar é poñer en marcha un cronómetro finito. Unha parella nun coche fala. Da música [nesta cantaba Lennon ou McCartney?], das árbores, do viño do xantar, das cousas que viron, coñecen ou esperan atoparse. Do neno que vai entretido na parte de atrás. Entretido no detalle. A infancia non ten nunca unha visión global. A infancia é un detalle: un marco dunha porta, os ollos dun boneco, a cor do zapato. A infancia é mergullarse no estampado do vestido, laranxa e branco.

O neno viaxa mergullado no seu río privado de abellas de madeira e peluxes destinxidos de moitos lavados.

Non escoita a conversa sobre o río. O sol non lle afecta demasiado. O día non é singular nin plural.

Escribe, escribe con man mortal que nada acontece. Que o coche circula pola estrada paralela ao río. Que o home sorrí, que a muller sorrí.

E agora fainos crer que todo iso, que todo iso é alta literatura.