Tiña unha historia marabillosa que lles contar.

Pero esquecina.

Así falou Sherezade

foto: bacterias fosforescentes da exposición do Symbiotic Bacterial Light Project

 

…e así naceu a Bioarte.

Vostedes, sagaces homo sapiens, xa se terán decatado de que a Vida -así, con maiúscula, como tomada directamente dun poema alemán- hai tempo que está de moda. Todo canto indague nos mecanismos vitais, dende a proxección ampliada dunha bacteria ou unha secuencia xenómica, ata os iogures que transforman o ritmo intestinal dun ser vivo -ratas incluídas-, todo é obxecto da nosa curiosidade.

Cando os algúns humanos ponse curiosos, fanno ata o final.

Así que, onda o prefixo bio, que garante que a secuencia fonética que lle segue é de confianza, veuse exhibir a tan levada e traída palabra arte.

A bioarte explora ese dominio cercenado: a ciencia. Se para os antigos Arte, Ciencia e Relixión eran versións diferentes do mesmo tipo de pruído, os modernos estipularon que artes e ciencias eran xéneros tan dispares que merecían clases separadas en bacharelato e frases do tipo: é que son de letras para os que non atinaban co 10% do prezo da chaqueta ou ben é que son de ciencias para os que non se conmovían co canto do reiseñor canda o manancial no que a doncela lavaba os seus loiros cabelos, núa e sen compromiso.

A bioarte seica pasa por riba de vellos planes de estudo e vellos traumas de científicos que querían ser violinistas e pintores que suspiraban por una camilla de quirófano. Unha das súas variantes, a arte transxénica, deléitanos con Alba, a coelliña fluorescente, baseada en estudos sobre bioluminiscencia das medusas. A creación obtivo críticas como É que a coelliña non podía escoller -ser ou non fluorescente; cualidade que, que se saiba, non afecta en absoluto á súa vida diaria de festíns de cenouras e procreacións infindas demostrando series de Fibonacci-. En efecto, a coelliña non podía escoller e foi vilmente manipulada para deleite de malvados bioartistas. E un chihuahua? E un pittbull? E un peladillo? E un bonsai? E unhas mechas azul galáctico? Todas esas cousas non estaban no guión da natureza e moitos son quen, vilmente, deleitan con elas. Seica o pelo puido elixir non ser humildemente castaño? E o peladillo que quería ser pera conferencia?Ou que me din do pittbull soñador, preparado psicoloxicamente para ser carracha e non a súa víctima?

Son naturezas manipuladas, se é que natureza e manipulación non teñen -como home e humus– unha pisca de sinonimia. A natureza é manipuladora. Tampouco sabemos ata onde é quen de chegar – se chegou ata ti…- . A bioarte ponlle a etiqueta de artificial a todas as procuras humanas en materia científica. Arte e artificial son verbas mellizas. Unha bacteria é un lenzo redondo, máis antigo có espello de O matrimonio Arnolfini. O universo crea capelas sixtinas cada nanosegundo. Cada nanosegundo destrúe capelas sixtinas.

Kac, un dos pioneiros da arte transxénica, asegura que o dixital xa concluíu. Entre outras cousas, emprega o seu fabuloso tempo sobre esta Terra en fabricar biobots, unha especie de anticyborgs: robots aos que incorpora organismos. Amebas, por exemplo.

Non sei se o dixital concluíu- pensou ela mentres tecoleaba esta frase no seu ordenador á 1 da madrugada, e ti líala nonseionde nonseicando a través dun código binario desencriptado-, porque todas as mortes anunciadas terminan por retrasárense, talvez debido ao forte influxo dunha morte anunciada sobre as súas hipotéticas testemuñas -ou axentes-. A bioarte explora, como supostamente debe facer iso que se chama arte e que tan manoseado, transgredido e orixinalizado está. Resulta complicado ser significativo nun mundo de contidos mascados. Unir arte e ciencia nun mesmo leito nupcial non resulta novo senón, en certo modo, pitagórico.

Para os seus detractores, os experimentos bioartísticos entrañarían o perigo de responder a unha tentación tecnolóxica pero non a un verdadeiro pulo artístico. Os seus detractores so persoas que saben perfilar con toda exactitude a arte neste planeta. Os seus detractores son afortunados e comen ben.

Esperen un intre. Verdadeiro pulo artístico? É posíbel distinguilo na invención da fotografía? Na invención da harpa, da pintura ao óleo ou do acabado satinado de mármore de Miguel Ánxo? Por poñer exemplos da chamada arte con maiúsculas, da que ninguén ousa discrepar, posto que semella incrustada no noso código xenético.

No noso cerebro de circuítos químicos o verdadeiro pulo artístico, non podería disfrazarse de pulo tecnolóxico para estimular unha nova conexión? Non acontecen esas cousas raras na caixa escura do cranio?

Ollen, eu non posúo as respostas que precisan. Non sei que fan aquí, poidendo estar ao sol cun xelado nunha man e un cubata noutra. Non pretendo poñerlles ao día da arte máis actual, lonxe de min quitarlles o pan aos numerosos blogs deste mundo. Non me interesa ser moderna porque supoño que, cada un ao seu tempo, todos o somos.

Engaiólame a capacidade humana para autoinventarse. Imaxino que a mesma cá da bacteria cando desdobra cun oh imperceptíbel aos nosos oídos e infinitesimalmente artístico no micromundo de cristal sobre o que vive, baixo a atenta ollada dun estudante que chegou tarde onte á noite.

Temos bio e temos arte. Collamos unha cadeira -non nas primeiras ringleiras, vese pior- e agardemos e metabolicemos.

Banda sonora: o son das súas propias bacterias dentro da súa dixestión

Memoria para enxertos futuros: dende hai uns días o meu Y. di «mamá»

Obxecto fetiche de hoxe: zapatos vermellos agasallo da miña nai que me fixeron sangue

 

Estíbaliz… Espinosa, 2007

Exercerei, pois, de anfitriona de links e páxinas que vou atopando. Internet fala tanto de si mesma como a televisión. Así vaise ganchillando unha rede enorme contra a que botamos e rebotamos coma un pale blue dot.com

E, tras esta sana ocorrencia, vexamos que raios atopou a criatura mecánica.

Nesta cidade viven estas dúas mulleres e a terceira, que as fotografou. Non as coñezo personalmente. Somentes dei con elas e co seu traballo. Noivas góticas. Consortes transilvanas. Elisabetas. Erzsébets Bathorys. E todo na Praia das Lapas, semella, xunto á Torre de Hércules. As damas de Xerión? As de Breogán?

As de Hércules?

Alégrame telas atopado a tan poucas iardas de min.

Vivifican esta ciudade.

Obxecto fetiche de hoxe: unha foto de meu irmán aos 12 con luvas de boxeador

Banda sonora : Schism. Tool

Memoria para enxertos futuros: é difícil que sobreviva un xirasol nunha maceta

Dispoño de 50 segundos para captar a vosa atención antes de que vos esfumedes de link en link, coas vosas botas de sete leguas.

Vivo rodeada de bolsas negras e caixas e libros, nun piso onde a luz fai perigar as cores. Sen cortiñas.

Sen mobles.

Somentes cousas. Ciscadas no chan co seu estatuto de cousa.

Mudarse é cambiar a disposición cerebral. Cando mudamos, a nosa vida pasa ante os nosos ollos. Pode facelo durante algunhas horas [se son poucas as pertenzas a empaquetar e hai camión de mudanza abaixo] ou varios días [como foi o noso caso, con non moitas cousas pero só dúas almas dende un andar sen ascensor].

Coa firme promesa de tirar todo o innecesario [qué crueis que somos con nós mesmos], propoñémonos unha casa útil, orgánica, na que prevaleza a luz por riba do consumismo. Sorrimos almorzando horchata con fartóns sobre un somier aínda plastificado.

Facemos inventario de manías domésticas:

1.- Non aturar os zapatos da rúa na casa. En zapatillas ou descalza.

2.- Luces baixas, de mesa ou de pé. Dan un aire medieval que pode estropear un pouco a vista se pretendemos lernos Os Irmáns Karamazov, pero moito máis cavernoso ou cavernícola. Lareiro, en fin.

3.- Necesidade de ver ceo dende a cama. A maior proporción de ceo lonxano, maior sensación de que todo encaixa e de que esluímos no espazo coma lágrimas na chuvia, ras no estanque ou pílulas na boca

4.- Necesidade de poder realizarmos comodamente a fotosíntese dende varios recunchos da casa. Os pisos lúgubres que llelos dean aos de Facenda

5.- Procura pracenteira de esconderixos : os ocos onde enrolan as persianas; espazos mortos entre moble e parede; zócalo que se move. Isto dos esconderixos atribúoo a algún xen perdido de paleolítica superior, neanderthal a fuxir de homo sapiens, xudeus ou xitanos medievais agochando candelabros de sete brazos ou esmeraldas roubadas, pega común [Pica pica] ou filibusteira do XVII.

++++++++++++++++++++++++++++

Seguir lendo “Little Afrique”

Internet, coma outros medios de comunicación, nútrese de si mesmo e dos que falan del. Na tele acontece escandalosamente: os programas refírense os uns aos outros, co cal o contido, como sucede nas cantigas galego-portuguesas, resume en dúas liñas que se van alternando e versionando a medida que se repiten. O mecanismo da tele é un leixaprén mesturado con zapeo. En definitiva, que os que se curran os programas serán uns catro.

Por Internet, como aínda é un laboratorio experimental, o mergullo é moito máis emocionante. Máis variopinto. Máis pintoresco. Ir de link en link ou tecolear palabras ao azar na barra de procura do google pode proporcionarnos encontros del.icio.usos. Ese sistema de búsqueda alternativo que é o linkeado, os hipervínculos… converten cada hipertexto nunha montaña furada de galerías. Nada máis tentador para seguir camiñando. Ás apalpadas. Ás escuras.

Coido que foi Borges, ese señor que todo o mundo quere citar para pasar por eminente, quen coa súa idea [máis ben o seu título] de xardín de vieiros que se bifurcan máis acertadamente metaforizou -sen querer- o fenómeno da divagación internauta. Ese andar ao chou, de link en link, ata perder o fío da ariadna e atoparnos de fronte con moitos máis monstros ca un simple minotauro de nada.

Iso fixen esta tarde.

Toda a tarde vagabundeando, sen oficio, sen beneficio, polo labirinto. Labirinto. Esa outra obsesión borgeira que tanto prace aos postmodernukis.

E nese errar atopei esta páxina que comparto con vostedes, quen queira que sexades e calesqueira que sexan as vosas turbias motivacións para estardes aquí. Unha páxina que me lembrou dous dos meus contos preferidos [polas ilustracións]: Contos do Río Amur e Contos Populares Rusos.

Ata aquí. O resto do camiño pola fraga tenebrosa fágano vostedes.

BSO: unha muller dirixindo unha orquestra? Existe! E unha orquestra só feminina? Velaí. Estas danzas de Béla Bártok [abaixo, en youtube], o húngaro marabilloso e sincopado, poden servir de BS non O para as ilustracións eslavas do link ao que lles remitín antes.

Datos de interese: + mudei por fin
+ a luz verbeneira de xuño
+ Cibernética, de Norbert Wiener [grazas, Bruno. Algún eon destes cho devolverei]
+ Na casa da miña nai había un piano xusto sobre a miña cabeza cando durmía. Encantábame, era como durmir dentro da cola dun piano de cola. Na nova casa hoxe escoitei un. Per favore, que non pertenza a un mal estudante que só fai escalas!

estibaliz… espinosa

Nun ensaio cuase-científico [permítome o luxo de non ler apenas novela. Considero de mal gusto que me raien unha vez máis con que a vida en parella é fodida e sen parella máis aínda, ou non, aliñado todo con catro ou cinco detalles da vida cultural do momento. Non teño por que seguir xustificándome]…mmm… retomo e puntualizo: nun libro misceláneo sobre ciencia leo que:

Se considera que el GMS [glutamato monosódico] intensifica el quinto gusto que se da de forma natural en algunos alimentos (los otros gustos mejor conocidos son: dulce, agrio, amargo, salado). Este quinto sabor se llama en japonés umami y se describía a veces como un gusto salado parecido al de la carne o el caldo

Que revelación. Un misterioso quinto gusto, cuxa esencia garda o denostado glutamato monosódico da comida china que como a raudais. O segredo mellor gardado da lendaria lonxevidade chinesa? Dos seus enigmáticos sabores a rata fritida estilo Pekín e magret de micho rueiro con raias? Do seu acomplexado polo e os seus violentos mollos?

O segredo da súa industria textil de roupa interior de fantasía por 5 euros?

Os xaponeses crearon nomes para cousas inauditas, cousas que nós tardariamos tres frases subordinadas en dicir. Por exemplo, relativas ao campo das emocións e os sentimentos provocados polo clima. Supoño que a un oriental névalle dentro. E a nós fascínanos a máquina quitaneves.

Un xaponés di torpemente “eu”. Referirá a si mesmo nunha despoxada terceira persoa. E refutará calquera afago persoal que lle brindes, malia que a súa obviedade dañe a vista.

Un xaponés pode darlle extrema importancia ao teu grupo sanguíneo. Case coa ansiedade coa que, nalgunha ocasión, un descoñecido che sonsaca o teu signo do zodíaco confiando en que non sexas unha caprichuda Libra ou unha airada Leo.

Un oriental cometerá centos de rarezas ante os nosos ollos ridiculamente rasgados.

Mais sen embargo umami será un significado real para el. Ese quinto gusto que a nós aínda nos resulta exótico identificar [e que é familiar como o sabor da carne, da proteína en xeral].

Así que, chegados a este momento estelar de la humanidade, recapitulemos: coñécense 7 marabillas do mundo antigo [e queren resucitar o certame..] e 7 mares e 7 moitas cousas, 6 sentidos [incluímos o sexto por imperativo cinematográfico], 5 sabores ao igual que 5 elementos, 4 poderes e 3 tristes tigres que comen trigo e 2 alternativas e 1 vida que se viva unha vez.

O umami é o sabor a proteína, ao igual que o doce revela o carbohidrato, o salgado o mineral, o amargo a posibilidade de toxinas e o agre, o deterioro. Umami é o tomate, o espárrago e a tenreira galega.

Agora ben: se as bágoas son salgadas, os ouriños amargos, a saliva doce e o seme agre… que hai en nós que sexa umami?

Poden probar unha mordedela do seu veludo antebrazo?

Desculpen. Quedei para cear iogur cun caníbal.

Datos de interese: encaixa o umami na teoría dos potenciadores do sabor da criatura mecánica? A do sushi con guaiaba ou as noces con pan [esta última é un clásico popular, como a do chocolate cun trago de zume de laranxa]?

Comprenden o que significa que levemos catalogando erroneamente os sabores culinarios durante séculos? Somentes confío en que a Pablo Conejo ou a Dani Castaño no se lles ocorra unha nova trama de conspiranoia medieval na que se aúnen sabores i elementos primordiais como eixe de varios crimes sucesivos trufados de contiños pseudotibetanos. Púxenlle unha vela a san buda para que queira alá que non aconteza iso.

Os países opulentos só falamos de comida. Os grandes cociñeiros empezan a formar novas castes de nobreza, como actores, futbolistas ou artistillas do mundo.

Somos obesos mentais

BSO: un tema opulento, que cecais saiba umami: Im Abendrot, o 4º dos 4 Derradeiros Lieder de Richard Strauss.

http://www.youtube.com/watch?v=1ILrWvAIWoM

4. Im Abendrot
Wir sind durch Not und Freude
gegangen Hand in Hand,
vom Wandern ruhen wir (beide)
nun überm stillen Land.
Rings sich die Täler neigen,
es dunkelt schon die Luft,
Zwei Lerchen nur noch steigen
nachträumend in den Duft.

Tritt her und lass sie schwirren,
bald ist es Schlafenszeit,
dass wir uns nicht verirren
In dieser Einsamkeit.

O weiter, stiller Friede!
So tief im Abendrot,
wie sind wir wandermüde-
ist dies etwa der Tod?

TRADUCCIÓN e.e.

NO ROIBÉN DO SOLPOR

Entre tristezas e alegrías
levamos camiñado, man a man;
descansamos de pervagar tanto
sobre a terra silandeira.

Ao noso redor inclinan os vales
o aire xa escurece;
só dúas lavercas aínda alzan o voo,
soñando, na brisa perfumada.

Achégate e déixaas cantar;
axiña virá o tempo de durmir,
que non nos perdamos
nestas soidades.

¡O paz, inmensa e silenciosa,
tan fonda no roibén do solpor!
Estamos cansos de camiñar tanto,
seica será isto, así, a Morte?

Por suposto, amo esta peza.

E o final maestático que nesta versión de Jessye Norman cortan sen gusto nin clemencia

Que acontece co kosmos?

Unha vez escoiteille a un escritor que deberíamos deixar de ollar tanto ao ceo e preocuparnos máis polos mundanais ruidos. Dicíao referíndose aos graves problemas que atascan á humanidade en tuberías sen saída. Dicíao referíndose ao gasto da NASA en relación ao gasto por axudar a media África a non contaxiar máis o virus do VIH. Dicíao un premio Nobel.

Os premios non me impresionan o máis mínimo. Sei de onde proceden. Ao igual que títulos académicos ou calquera sinatura estampada sobre papel caro: non o aprezo máis. Aínda que eu asistía á conferencia daquel premio Nobel, a súa pequena demagoxia que enfrontaba na balanza curiosidade cósmica e problemas sociais pareceume dunha burda manipulación: por que unha cousa ou outra?

No Anuario económico e xeopolítico do 2005 leo que a esperanza de vida en Sierra Leona é de 35 anos. Coma no neolítico. Coa preparación física de anos que se require na NASA, ningún habitante deste país africano pode aspirar a ir en misión tripulada a Marte [no caso hipotético de que poidese acceder a toda a preparación mental i estilo de vida previos]. Probablemente, finaría antes. Mesmo que viva coma un sultán. A lonxevidade herdámola, somos o que comeron os nosos pais e avós, somos as súas infeccións, os seus tumores, as súas deformidades. De certo, os humanos vivides vivimos desordenadamente. As chapuzas sociais arranxan algunhas pingueiras pero o tellado segue sen nos alcanzar a todos.

O ceo, en troques, si alcanza para todos. Ou debería.

A curiosidade que alimenta o seu estudo, o afondamento nos seus misterios, a sucesión de teorías ou modelos que expliquen a súa xénese ou o seu futuro, a simbiose entre materia e baleiro… esa curiosidade é tan humana coma o riso ou a mentira. Non pode contrapoñerse á urxencia na corrección de medidas sociais, corrección de organismos pantasma como a ONU, reparto de riquezas, mercado do petróleo ou I+D. O estudo do cosmos é o estudo do embigo humano: ningunha criatura medrou sen se meter o dedo algunha vez.

Ámbolosdous asuntos concernen á raza humana: o seu contexto cósmico e mais o caótico equilibrio dos seus habitantes. O seu kosmos e o seu kaos.

Non unha cosa ou outra.

Matizo: en toda esta investigación espacial, apéname enormemente que hindúes [ese pobo indescritiblemente dotado para as abstraccións matemáticas, talvez por mor das súas miles de divindades] e rusos [ese pobo escarchado, hipersensible e alcohólico que empezou a fabular co cosmos en forma de ciencia ficción e unha precisa enxeñería] aparezan como eclipsados polos sempiternos ingleses e americanos na constelación de investigadores do universo.

Só perdoo a Sagan [Cosmos foi unha serie mítica]. Mais non a Hawking.

Polo demais, o vergonzoso non é que o gasto celeste supere ao gasto humanitario. O vergonzoso é que se chegue a acordos internacionais en materia de dereitos humanos, comisións, altos comisionados, condonacións de débeda externa, e que o seu brutal atropelo por parte de quen asinan para a foto siga sendo constante e acalado por servizos de seguridade, branqueo de imaxe e outros dispositivos máis ou menos políticos.

Namentres, o límite de Chandrasekhar axexa para nos colapsar. Tanto se formos estrelas coma se non.

Datos de interese: Kozmic Muffin, grupo galego experimental dos 90. A súa magdalena cósmica inaugura esta categoría. Encantábame o seu son [nada poppie, senón progresivo] e unha entrañable i estraña relación vencelloume durante un tiempo ao seu batería: ambos actuabamos nunha campaña municipal de reciclaxe de residuos urbáns. Él disfrazado de porro [o da familia do allo]; eu, de colexiala listiña.

Nunca voltei saber del

Un oportuno cóctel de:

~ Jim Botón y Lucas el Maquinista [coa princesa chinesa Li Si na cidade dos dragóns a bordo de Emma a Locomotora. Grande historia. Un dos meus libros preferidos da infancia, sen dúbida]
~ Fervor pola familia china da baralla Familias de 7 Países [hei sacarlles fotos, porque vexo que son unha rareza en Internet]
~ Ver aos 16 anos El Último Emperador de Bertolucci, gravala i escoitar cada día a espectacular banda sonora. Mentres, veciños e familiares pregándome o seppuku.
~ Querer ser china na tenra infancia [xaponesa, máis ben, pero era igual] e tirar das comisuras dos ollos coa martirizada intención de rasgalos…
~ Ver El intendente Sansho pasmada [xapo tamén, pero bueno] aos 12 ou 13 anos

…todo iso callou nun caldo de cultivo [con miso branco] que alimentou o animaliño que habita o meu cranio durante anos. A idealización oriental [e a economía fulgurante] traslada agora o seu epicentro de Tokio a Shanghai, ou mesmo a Corea do Sur. Pero oriente segue sendo o mesmo no imaxinario colectivo. Orientados e desorientados polo seu magnetismo.

Recupero a banda sonora de Sakamoto para a peli de Bertolucci.

Non se perdan esa especie de colexiala lindísima que pinza ese instrumento tan chino, medio harpa, medio laúde tumbado, no principio do tema. A música é, dende logo, espectacular. Ten como unha saudade milenaria. Un chinés atributo , abofé.

BSO: esa, claro

Datos de interese:

Xunto co CinExín e o Telesketch, vénme a cabeza outro deses regalos que pides e pides e nunca terminan por caerche en ningún cumpreanos, nadal, cita a cegas…: Contos da China Milenaria, editado en dous tomos gordos con moitas ilustracións dos que posuía outros títulos. Mais non ese.

Datos de 2003: o 21% das mulleres chinesas son analfabetas, fronte ao 7% dos varóns.
Datos de 2004: falece a última anciá que dominaba i escribía o Nü Shü, a lingua secreta das mulleres da rexión de Hunan, que nacera como relación entre mulleres [i entre nais e fillas recén casadas e lonxe delas] para broslados, abanos… hai 4 séculos. Un dos documentos recuperados polo goberno chinés dicía:

Debemos establecer relacións de irmás dende a xuventude e comunicarnos a través da escrita secreta

Campesiñas analfabetas, lembren.

A ópera que prefiro é, por suposto, Turandot.

estibaliz… espinosa

Penso na roupa. Na roupa dobrada e gardada nos armarios. Nas gavetas. Nas trandeiras dos patios. Nas súas cores.

No seu incríbel poder de evocación.

É un pensamento típico de domingo anubado. Os domingos anubados unha pensa en cousas así. Os sábados pódese pensar en artistas de moda como Ron Mueck ou Nam June Paik. Os luns existen para aprenderen a desesperar con elegancia. Os martes, elucubren sobre outros planetas, antimateria ou teoría de cordas. Os mércores, toca pensar neste. Neste planeta. Nos desatinos políticos. Nas grandes cataratas. Na Convención de Xenebra. Os xoves e os venres son libres. Pódese mesmo non pensar en nada con cara de estar pensando algo. Como Bush ou Paris Hilton.

Os domingos son reservados. Igual cá roupa gardada.

Os trapitos que, despectivamente, atribúen á frivolidade das mulleres, supoñen elementos de suma importancia para o ser humano. Algunha vez amaron unha chaqueta raída ata o punto de levala rota durante anos? Lembran as cores dun vestido que destinxíu? O que levaban posto algún día concreto [un concerto, un primeiro polvo, unha viaxe…]?

De nena, como todas as nenas, xogaba cos vestidos e os zapatos da miña nai. Entre estes últimos, invoco uns brancos de charol e plataforma. Na post-adolescencia levei durante anos unha chaqueta de pana moi vella que fora de meu pai. Eran xeitos de acomodarme a súa pel: a pel perfecta da miña nai. A pel descoñecida de meu pai.

Algo poderoso emana do feito de dobrar e gardar a roupa dalguén ausente. É un xeito inadvertido de acaricialo. Alivia. Ulir a roupa. Meter o nariz nas camisas, nos pantalóns, e aspirar. Ten algo privado. Sutil. Vicioso.

O olfato é un dos sentidos menos privilexiados socialmente, xunto có tacto. Como grandes esquecidos fronte á supremacía do audiovisual, están sendo obxecto de olladas novas, de trend-hunters ou de investigadores en robótica e novas tecnoloxías. Un amigo contoume sobre un robot que acariciaba a distancia: unha especie de rodelo que movías cunha man, mentres outra persoa [lonxe de ti] recibiría esa caricia no seu rodelo correspondente. Algo similar a esas Hug Shirts que transmiten a sensación dunha aperta.

A roupa é unha sensación táctil proclive a nos enganar. As texturas das telas imitan. A seda ou o satén imitan a carne humana. A tela vaqueira imita a rugosidade da terra ou da silla de montar. A lá imita a docilidade. O lamé, a seducción. O charol, un caramelo. O elastano imita a capacidade de imitar a silueta humana.

Dobrar a roupa dun neno moi pequeno mentres dorme é un acto amoroso de primeira orde. Pendurar a roupa interior dunha parella que comparte casa nunha mesma pinza significa deséxote.

Hai uns anos, o pintor Branda -que acaba de inaugurar unha exposición aquí, nese local de perdición con título dunha peli de Scorsese onde a xente xoga a súa hipoteca ao blackjack- deseñou unha invitación de voda para unha parella de noivos. Esa cousa votiva e horteira per se quedou nas súas mans convertida nunha estampa que zumegaba picardía: Branda debuxou unha media de muller e un calcetín furado de home colgados da trandeira. O calcetín, ademais, penetraba fisicamente á media.

Foi un xeito xenial de ver a relación de parella a través da roupa posta a secar.

Miña nai, como moitas señoras clásicas que cosen, vai a clases de patchwork. Teño a casa chea de collíns, edredóns e agarradeiras para cazos quentes. Como na súa casa imperaba a consigna Antes de tirar algo, esperar a que pasen 100 anos, miña nai reutiliza vellas, vellísimas e arcaicas telas para o seu patchwork. De modo que cada obra súa contén ducias de retallos de cores nos que distingo: a tela da ex-lámpada da miña habitación; a tela dun bañador; a tela do meu disfraz de xaponesa; un anaco de top que me quedaba bárbaro; un broslado dun vestidiño cursi da nenez…
Hai algo íntimo nesas costuras que quedan tan lonxe de nós, as mulleres que xa non cosemos. Imaxino as primeiras agullas de óso. As primeiras peles. O seu tacto brando. Máxico. Vestirse dentro dun oso gris. Do coiro da vaca. Do ñu. As primeiras fiandeiras de liño.

A representación do destino humano para gregos [e latinos, que preferían inventar estratexias e leis antes que mitoloxías] son 3 mulleres que fían, cosen e cortan. As Moiras. A vida tamén represéntase como un tapiz. E moitos tapices representan a vida. Dun lenzo da admirada mexicana Remedios Varo lembro un alegórico obradoiro de costura no que se tece o manto terrestre.

Atopeino en gúguel:

Volvendo á roupa. Ó seu simbolismo xa non só de estilo ou carácter de quen a porta, senón de representación dun xeito tribal ou comunal de vida. Os taparrabos. Os xerseis de Lacoste. Os kimonos de varias capas. Os corpiños pudorosamente desanoados. As minisaias nos uniformes colexiais. As garabatas. As camisetas con mensaxe. As sen mensaxe. Os vaqueiros. Os sari. A blusa china branca e vermella que merquei o outro día, por unha vaga semellanza a unha cerdeira. Os traxes expostos nos Hard Rock Cafés [teño visto roupa de Madonna, Prince ou Sting nos de Lisboa e Caracas]. O traxe dun mono que foi ao espazo, nunha exposición fascinante de Cosmonáutica Rusa que aterrou nesta cidade. O que levaba posto John Lennon o día que morreu. A chaqueta de Michael Jackson en Thriller. Os encaixes de Goya. As telas do antigo Exipto. Os mantos da Virxe nos descendementos. O vinilo de Trinity. A lencería. As franxas púrpura na túnica dos senadores romanos. A burka. O loito. O xersei de home [ou muller] que nos poñemos á mañá despois, e levamos todo o día como un segredo calcetado a nós. No breve espazo que delimitan, os trapitos proxectan formas elementais de pensamento, alegría ou aflicción. Son arquitecturas brandas, orgánicas, sintéticas, nas que o noso corpo vive e aprende a moverse.

Son pel. Unha pel cultural. Quizais de aí a febre do vintage, un termo que vén do eido do viño. Da colleita. Un viño de anos adquire un corpo especial. Unha prenda que pertenceu a outro corpo no pasado posúe tamén ese corpo. As mulleres levamos facendo vintage toda a vida. Apañamos baúles de curmás, avoas e nais. De nena vestía o vestido de noiva da miña nai para dramatizar a miña propia idea de princesa. Ao longo da miña vida, saqueei os armarios da casa con usura: abrigos, un vestido lila, outro azul, un echarpe de cashemir, sombreiros e ata pelucas.

Agora que dobro con mimo roupa que non é miña, decátome de canto ansío ter entre os meus brazos ao seu posuídor. Talvez haxa algo demoníaco. Se cadra só é fetichismo.

O tacto ten esa muda, humilde perturbación. Acontece ao milimétrico nivel do vello. Dos capilares. Pero a pel, non se esqueza, é o órgano máis extenso que tendes, humanos.

Arróupenseme ben para pasar a noite

BSO: Venus in furs, Velvet Underground

Datos de interese:

Queda solemnemente inaugurado o novo blog da criatura mecánica aka opia en wordpress. A versión castelá de …mmmm…Poden visitalo e arroxarlle unhas moedas neste lugar.
Tal vez convirta en humana por unhas horas e cante e baile para vós…

Fotos: 1) Ray Caesar; 2) col. persoal de collíns de patchwork con figura; 3) Remedios Varo;

 

estibaliz… espinosa

Miña nai di: mujer, no seas tojo.

Os toxos nacen en calquera lugar, pero Galiza semella ser un lugar calquera especialmente entrañábel para o toxo.

Os toxos crávanse na alma galega e saen polo outro lado. Malia todas as odas a prol da beleza da chorima [esa flor marela da imaxe], ser un toxo é ser un insociábel.

Son insociábel, logo.

Teño poucos amigos e, ás veces, mesmo cáenme mal [isto é pose? un pouco si. Desolée]. Non fago festas na casa. Quero corrixirme. Ser xentil. Pero dáme unha preguiza…De nena obsesionábame non ter amigos. Quería unha xemelga. Un espello no que mirarme. Despois aborrecín o da xemelga. Entón lía e debuxaba e todo iso tan parodiado dos frikis.

A vida social é un inxenuo suplicio. Prometeo cun colibrí coméndolle a cirrose. Certa vida social. Son nefasta niso de qué-dicir-a-quén-no-momento- oportuno. Non me levo cos editores. Nin cos fruteiros. Nin cos veciños. A primeira vista todo o mundo tómame por simpática, agradábel. Atractiva. Pero son un toxo con disfraz.

Non teño a axenda mental necesaria para caer ben a cada momento. Tampouco practico nigromancia e misantropía. A especie humana coido que é algo interesante. E só que, ao detall, a especie humana empalaga. Chucha o sangue. Entromete.

Desexaría ser xentil. Cortés. Glacial. Pero cortés. De nena ansiaba a perfección mística, a maxia literaria, o amor dos coetáneos. En homenaxe a ese sedimento do meu carácter, preparei uns saúdos para todos vós. Así tipo alcalde de poboación de menos de 20.000 habitantes mandando saúdas a todo cristo…

Saúdos a

$ os lurkers, que mirades e ledes sen vos pronunciar. Quizais por timidez. Por equivocación. Por vicio.

$ os trolls, que vos dedicades a arremeter contra calquera porque seguramente erades incomprendidos, o voso pai bebía zarzaparrilla, usastes ortodoncia, caestes no pote de apócema máxica, padecestes gatillazos na xuventude… Porque o mundo fíxovos así e internet empeorouvos.

$ os que me observan con suficiencia. Eu faríao mellor. Dende logo que si. Avanti.

$ os anónimos que xamais me coñecerán. Porque non sei o que me perdo

$ os que coñezo dende hai tempo e téñenme cariño. Por que non?

$ os que coñezo dende hai pouco e non me profesan nada. Por Zeus. Como é posíbel?

$ aos que neste intre len isto mentres escoitan a radio e conducen un camión de 15 toneladas de Burgos a Getafe, porque poden ter un accidente, insensatos

$ os geeks. Porque voso é o reino dos f… O reino

$ os que non falan este idioma sino este, que es primo carnal y, como suele suceder con los primos, uno ha abusado del otro y se ha hecho más popular

$ os que non falan este idioma senón lituano, por exemplo, e non saben moi ben qué fan aquí e buscan un link de saída [probade con este, amigos lituanos!]

$ os cyborgs que posuirán o meu corpo

$ os que me desprezan

$ os que me adoran

$ os que beben coca-cola. Gústame a coca-cola [dáme igual pepsi, pepecola ou merdacola], malia a campaña antiimperialista que a miña nai exerceu [sabiamente] con man de ferro. Na miña casa nunca había coca-cola…

Será por iso que crecín sendo un toxo?

Que bonito spot publicitario en forma de post. Vaia, se son a mesma palabra transmutada…

BSO: A bruxa, Milladoiro

Datos de interese:

+ A criatura mecánica responsábel deste bloj leu hoxe que o lixo radiactivo utilizábase nos anos 80 nos Estados Unidos para fabricar patas de mesas ou aneis. Ata que un anel radiactivo provocou a amputación do brazo do seu dono e lexislouse en contra desa simpática reciclaxe…

Decátanse? Un agasallo envelenado para a persoa que odian: un anel de uranio bañado en prata que vaia carcomendo aos poucos o brazo dese pobre ser. É arteiramente diabólico. Iso si é un anel de poder. E de foder.

Agora diranme que vostedes non odian a ninguén. Ben. Pois logo, teñan coidado cos aneis oitenteiros que lles regalan os compañeiros de traballo xogando ao amigo invísibel.

Seguro que queda moito lixo radiactivo nos bazares chineses. I en Tous.

+ Homenaxe particular aos momentos lovecraft, aproveitando que é aniversario do seu pasamento, que releo Las Montañas de la Locura, que houbo blogs de festa rachada pola efeméride, que me gusta especialmente o polbo, e polbo eres, que Lovecraft ten toda a pinta de ter sido un toxo, e que os abismos insondábeis de horror cósmico nos que un se pode precipitar ao fío dos seus libros alivian desta vida terrenal chea de graciosos, boasxentes e politicamente correctos.

Foto: Primixenio diminuto e a criaturamecánica vistos dende o kosmos

+ A miña flor favorita non é o toxo senón… o uz? o xirasol? As criaturas mecánicas non temos flores favoritas. Só ansiamos enxertos de memoria que nos fagan cool e humanas

+ Volve a tuberculose! A montaña máxica, Kafka, Bécquer… estará o mundo preparado para a enfermidade do romanticismo versión 2.0?

+ A África de documental. Existe outra que non sexa a de documental? A dos fósiles do val de Omo? A da artesanía, os tambores, os collares e as moscas? Vendo documentais de África un pensa que ese espazotempo pertence a Second Life. Que non é vero. Ou que é troppo vero…