Arquivo de categoría:macedonia

Por aquel entón eramos así:  

Por que non Twitter? Intento ser escritora. Non ubicua. Dáse de conta da contradictio in terminis da frase que vén de dicir? Dar, doume

[Foi grazas a Sam que eu coñecera O Clic de Manara]

Hai ollos que fan clic. Polo xeral, mirámonos coma os peixes nun mesmo posto da praza: sen moito aquel. Cruzámonos cada día con centos de ollares, botados, embotados,  rebotados, e case ningún nos di nada. Nin o noso di nada aos demais. Pero hai ollos que fan clic. Colocas un rato imaxinario enriba deles eSeguir lendo “o clic 2”

Escribir é un dispositivo de silenzo, non descubro a pólvora con isto. A esquizofrenia do escritor dáse porque debe rechouchiar, gorgolejar, enxamear, polinizar, radiactivar, atoparse con, conspirar, tramar, ensarillar, ensaraollar, facer encaixe de bolos, de bolillos, de bolachas, divertir, entreter, sublimar, disolver, imantar, modular a voz, jet-laggear, facer rir, facer chorar, conmover, zunir, quedar ben,Seguir lendo “o clic”

En internet, ti es iso que escribes. Ben sei que xa o dixen moitas veces, pero é que debo escribilo máis unha vez: aquí, neste reino binario, ti es o que escribes, máis nada, restras de letras [Stevenson dicía, dicía Borges, que un personaxe só era unha restra de palabras] pausas, intermitencias, un tipo deSeguir lendo “ti es o que escribes”

O día da muller. Cal? Sodes moitas. A filla? A nai? A irmá pequena de todos? A ex? A que debería escandir un filete, torar un texto? A ermitaña? A milf? A que non depilou as pernas? Pero si a lingua? A que xa non é desexable? A que desexa? A que xa non? ASeguir lendo “trompafalopismo”

Rebelámonos contra o que consideramos imposto para axudarnos a esquecer que case todo nos foi, é e será imposto algunha vez. A liberdade: non sei se foi algunha vez unha palabra cun referente real. Comporta coma un valor en bolsa. Unha especulación.

No 2003 escribín outro texto para outro finado. Se cadra, coma as prañideiras, podía gañarme a vida diso. La lloradora, by La Lupe. Caza foi por Antón Avilés de Taramancos. Un dos meus poetas preferidos e, lembro, tamén da querida Luísa. Villalta. Foi un dos textos que quedou fóra de Zoommm. cando un escribe aquíSeguir lendo “caza”