Arquivo de categoría:macedonia

XXX Congreso de Maxia na Coruña. Podes probar alí ese truco teu de asistir a algo sendo invisible. Quen máis e quen menos, xa o fixo algunha vez. Non unicamente nos congresos. Animádevos, oh, ánimas! [Texto baseado en feitos reais e nunha conversa por SMS con L.]

Tomarse en serio a unha mesma é un dereito -un deber- reservado ás almas ridículas.

Só un amante practicante da atrocidade esaxerada como Thomas Bernhard – un tipo que sempre me tivo pinta de bon vivant, ou de introvertido parásito de costa mallorquina- puido desembocar na mellor e máis brillante literatura das postrimerías [post this rim] do milenio dous. O xeito en que sostén calquera opinión como esta, sobre aSeguir lendo “sobre a nobre arte dos haluros de prata”

A Olivetti Lettera adquirida por alguén da familia nos 70 axudoume,  a principios dos 90,  a escribir este poema dunha moza de provincias duns 17, cunha fe inquebrantable na escrita, os seus poderes sobrenaturais e etcétera. O texto orixinal está en castelán. Conmovede, oh, e soportádeo! metamorfoses Anxo cun inútil exceso de ás. Neve caídaSeguir lendo “es chrysalis”

Sedíame eu traballando nun texto intitulado Glissando cara á levitación universal cando recibín o último de Pablo Gallo, unha micrometraxe que aúna tres das cousas que sempre arelei [lorelei] facer nesta vida: beber dun botixo, levitar e penetrar nas entrañas dun aeroxerador. E é por iso que o odiamos, a Pablo Gallo, é por iso.Seguir lendo “cara á levitación universal”

…de feito, moitos só aspiraban a saír dun texto canto antes para entraren de contado na eternidade. A ela acontecíalle algo similar, mais simétrico: aspiraba a entrar nun texto para que non a alcanzase a eternidade. Abrir a porta dun texto coma o dunha gruta. E que a eternidade pasase fóra zoando, como faría unSeguir lendo “vaguedás”

O pretexto da tinta. A tinta como materia escura que conforma o universo dun texto tan absurdo como é un poema [un poema non ten sentido, é insignificante na vida dunha persoa. Por iso, cunha vehemencia pueril, necesitámolo]. No libro ése que non sei se aínda pechei – non atopo a chave-, incluín este texto.Seguir lendo “tinta a punto de”

Acabou o mes de, entre outras cousas, a pegada na lúa. Nunha canle de televisión pasaron un documental sobre astronautas. Norteamericanos, claro. Sobre rusos é moi estraño velos, a pesar de ser eles os xenuínos portadores do xen cosmonauta. Isto dígoo eu, naturalmente. O documental céntrase nas sucesivas misións do sonado programa Apolo. Cunha músicaSeguir lendo “morriñas sen gravidade”

[…] As noites si. As noites son máis dolorosas. Todo é máis livián en xullo. Nada importa tanto en xullo. Como Luminal, así a luz de xullo. A luz polarízanos. A luz que nos oxida. […] Fragmento do poema Corte transversal de un año humano, dentro do mes de xullo, incluido nun Almanaque que seráSeguir lendo “fragmento de alma na que”