Arquivo de categoría:macedonia

Unha das funcións principais da literatura desta época é facerse a dura. Coa misión de facernos os duros a nós.

No mundo real, nunca coñecín a unha muller tan fermosa como C. Compartiu comigo anos de carreira e xamais fomos amigas. A súa pel facía chorar. Como era de esperar, tiña os ollos grandes, enormes e soñadores de curuxa. Unha vez regaloume unha, un moucho da sorte. Olleino con curiosidade e agradecinllo. Tiñan tamén algoSeguir lendo “C.”

Tamén Malvérsanse fondos e trasfóndanse formas e, cómo non, Malvérsanse fondos e dispérsanse formas. Benvido á república independente do teu texto. Grandes oportunidades. Buses dispoñibles. Etcétera.

Por mor da radiación de fondo cósmica emitida polo Libro del Voyeur, foron xerados máis textos que se fitan perplexos os uns aos outros [e agora que facemos?]. A min aconteceume este: VOYEUREKA Hipnotízannos as persianas que se abren en fiestras de enfronte os operarios que camiñan sobre tellados a xente cando bebeu un poucoSeguir lendo “voyeureka”

A semana en que se separaron rompeu a asa dunha cunca; a neveira empezou a desconxelar pola súa conta e risco; o portátil dela non daba apagado só; a cisterna perdía auga toda a noite; houbo un problema co banco; el mancou nun dedo. Os obxectos, os corpos, desviaban así a atención do epicentro. VirabanSeguir lendo “os contratempos”

Analxésico que alivia as dores ocasionadas pola carencia ou inconsistencia dunha Trama. Recomendado a escritores/as con Fe nos Nobelos. A parellas que ignoran como rematar unha Historia. A indecisos que non acertan co primeiro paso cara á Primeira Palabra. A humanos con fe en que toda Causa conleva necesariamente unha Consecuencia. A quén non.  

Ultimamente souben que hai xente que: – volve ao troco en pleno post [trans?]capitalismo: ofrece patacas da súa eira a cambio de conexión wi-fi. – planea ver amencer no cabo de Gata e, no mesmo día e tras atravesar de cabo a rabo a pel de touro adiantando ao sol en curvas perigosas, chegar aSeguir lendo “adiantando ao sol en curvas perigosas”

É posible que vivamos nunha era cerebral. Que o ritmo do corazón sexa traducido a código neuronal. Que as nosas hormonas dicten as túas ideas. Que o único que queiramos reproducir no mundo sexa un vasto circuíto de dendritas. Que tamén a nosa intelixencia  sexa artificial. As cidades acesas na noite como neuronas, o universoSeguir lendo “zombies boureando: cerebro!”