O curioso é que, hoxe en día, son os países que perderon a Segunda Guerra Mundial os verdadeiramente pacifistas.
P. Sloterdijk, entrevista en El País, maio de 2011
cheira a transmutación na cociña {3}
A auga ferve a 100ºC. O leite, en canto dás a volta.
Anónima [probablemente Pina Bausch]
un prólogo ou epílogo dun estado de cousas
Tradución do texto de José A. Pérez que abre Españistán: este país se va a la mierda, de Aleix Saló. Un libro de humor/amor/tumor gráfico editado en Glénat. Un vídeo que arrasou en 6 días nas redes sociais. Un prólogo tristemente brillante.
Benvidos a Españistán
Benvidos ao país co mellor sistema educativo de toda África. O país das hipotecas crecentes e os soldos minguantes, unha democracia nova que o mesmo che patenta a fregona que che chanta un adosado sobre unha foxa común por aquilo de pecharmos vellas feridas.
Benvidos ao país cos directivos mellor pagados de Europa e a taxa de paro máis alta do mundo libre. O país onde o 65% do diñeiro circula en billetes de 500, a nación de nacións con máis idiomas, bailes rexionais e cocaína por habitante do planeta. A capital mundial do currículo vitae, o neón nos baixos e o inglés nivel medio, orgullosos inventores da hipoteca a cincuenta anos e o minipiso churrusqueiro pero asfixiante.
Benvidos a este fantástico país onde os enxeñeiros son parias e as chonis líderes de opinión, mentiendes? Onde a innovación é un anglicismo e a prensa un conglomerado de propagandas con sudoku adxunto. O país onde os políticos inauguran escampados non vaia ser que alguén, algún día, monte aí un hospital.
Digan ola aos nosos xuíces progresistas e aos nosos xuíces conservadores. Somos tan demócratas que todo o temos bipolar. Aquí os poderes do Estado están separados por paneis corredizos de Pladur para axilizar a trasfega de maletíns.
Contemplen o milagre económico erixido con poderosas trabes de area de praia! Se non che presta como están as cousas, manda un SMS co texto A GRANDE FESTA DA DEMOCRACIA e entrarás no sorteo dun contrato como man de obra barata máis aló de Pirineos.
Tomen asento e gocen do país onde a corrupción é avalada democraticamente, o balcón dende o que Europa chimpa á piscina con resultado de traumatismo cranioencefálico e repatriación de cadáver.
Berren comigo: baixo as lastras están as máquinas perforadoras compradas ao curmán do alcalde!
Benvidos a Españistán.
Jose A. Pérez
Tradución ao galego de Estíbaliz Espinosa
era agora, será agora
Como poderemos explicarnos todo isto a nós mesmos,
a nós mesmos que nin sequera nos comprendemos
por completo?
Terían que vir de lonxe para nolo explicar. Era agora cando debería funcionar o programa SETI ou algunha desas inxenuas – pero tan preciosistas- máquinas do tempo. Será agora.
Pero non aparecen. Non veñen de planetas exosolares nin menos aínda do futuro para nos tranquilizar cunha palmadiña no lombo: ides ben, esta ecuación por aquí e esta rebelión por alá… Ben, ben!
Logo ao futuro camiñamos sós.
E non. Xa non se volve.
demolicións París
Algúns textos de Manual da destrución, [2008] de Samuel L. París. O resto aquí e máis, moitos máis no seu blog , ou blogue ou bloj.
O autor foi albiscado por aquí. Tamén por acolá, baixo a forma de krak krak kraken.
Se son tan amables, esvaren.
Antropoloxía
o home vén do mono
o home vir
vén do mono
o galego vén do stereo
e en carnota
co dolby
semella que o son vén de todos
lados
a muller vir
vén da mona
e ben mona que es
porque saíches aos loureiro
e es de boa lactancia
a taxa europea e a miña lactancia autónoma
mamas libremente asociadas
a patria
será sempre matria
as tetas gordas como unha teta gorda
Sanidade
con gañas de poñer toda a carne
a galopín galopín
xeando o horario válido
non teño calefacción interna
non teño combustión interna
non teño motor de explosión
e múdalle o respiro
e rebéntate vida apagada
e cobras e pero meogo
cada hora
cada día
sexa o que sexa
sostén marrón
cor carne
cor de carne de muller maior
e o sintrom a cada paso
e os vellos ven
saber vivir
pero só lles ensinan a
saber morrer
e ela nada no mar
como unha caldeirada deconstruída de raia
sen meterse raias
gramos e tres miligramos
tres son multitude
onde caben dous caben tres
tres illos
tres illos sofás da apocalipse
o meu sangue xornal gratuíto
o teu sangue xornal gratuíto
xuntando para os teus gastiños
metinme tres gramos de gastiños
esta fin de semana
e a queixada quéixaseme
seme
seme
seme que me corrín agora
sintrom coágulo
sintrom vellos en colas
sintrom a-rre-de-mo-ca-ra-llo-co-no-vo-sen-tro
médico
aos poucos
aos vellos lonxe mellor
temos a todos os poetas
tomando sintrom
temos a un exército de poetas
pendientes das receitas
temos a un coito de poetas
coa vacina da gripe achís xesús
saúde
nada nada
aquí non se salva ninguén
sintrom coágulo
sintrom vellas cardadas
sintrom corazón espectantes
sintrom nin som
Asuntos exteriores
o allo comido
rebélase dende o estómago
na procura de novas
alianzas bélicas
recompón o seu estado optimista
europa e madrid
manteñen o seu réxime
animismo dixestivo!
que viva a folga emocional!
sentimentos á rúa en coitos!
as graxas afastadas
como símbolo de benvida
ao estado libre asociado da vitoria
rh dixestivo
rh light
rh ao espeto
condenando a fame
e comendo requente
coas mans limpas
de sangue galega
mentres se come non se fala
mentres se fode non se fela
mentres se pode non se come
e fodemos
gernika love parade
muiñeira sound machine
aizkolari bass boost
mystical old percebeiros
kokotxas ao leite da galiza insurxente
sen xente
que non mame do lado azul
da hespaña
hespaña
cueiro do sentimento
triste e áceda
e inexistente hespaña
12 – 07 / 1
negouse
de xeito reiterado
a falar con propiedade
por consideralo un roubo
06 – 08 / 4
aquí había unha poesía
pero xa non queda nada
hai que voltar aos clásicos!
ao mañá con perdóns!
hai que devolver sobre os clásicos!
nada máis que panchovillismo en coiros!
a ver se pensades que me faltan collóns
para violar
para voar
para paramilitar parálise que te criou
IMBÉCILES
teño unha adega no peito esquerdo
e no collón dereito téñote gardada
maniféstome
moita festa de cristo que te fixo fillos de puta
coma min quedan oito
caldeirada esta semana
caldeirada esta semana
caldeirada até a fin de semana
caldeirada pirolas me acerco a mi pipí y te digo al oído que
non quero nada de ti
non quero ser unha primeira persoa singular
gula pecado envexa morte moisés hebreos
PALESTINA VENCERÁ
bícaa con lingua
pero sen fígado e intenta
lucirte ao sol de maio que lindo é maio
e ela é o que agardabamos da vida
ti eu e vinte coma nós
2
Xa estaba no meu cuarto. Sabíao porque, a escuras, o piloto vermello da
televisión semellaba danzar para min.
Creo que era xullo.
Lembraba neses momentos que ese domingo tería que ir onda meus pais por non
sei qué hostias.
Acendín a cadea.
Soaba algún disco bo de Metallica.
Tentei liar un peta. Non fun quen.
Espertei cun papel pegado a un peito e cos pelos do bandullo entrelazados e
namorados do tabaco.
9
Vida e morte.
Todo o que non é vida debe ser morte.
Pero entre vida e morte ten que haber un estado de transición. Non concibo que
un segundo despois de estar vivo eu non sexa nada.
É máis. Penso que a morte é un estado.
E que cando eu inda non estaba vivo, todo aquilo, era morte.
Se antes de nacer eu non era e ao morrer non serei, pode que fale do mesmo.
É máis, penso que existe algo que non é vida ou morte.
E non falo e deuses, nin almas. Nin falo de reencarnación, nin caralladas de tipo
hippiescas.
Falo de min sen estar vivo, sen estar morto, sen estar a cabalo entre vida e morte.
Eu máis alá da vida e da morte.
15
Quizais continúes a te preguntar cál é motivo de todo isto. Ao mellor téntalo.
Porque es boa xente e pensas que isto irá cara algún sitio. Unha finalidade
razoábel.
Todas as películas tiñan un fin.
E a miña vida, a miña historia, non ten fin.
Isto só son pasos.
Non hai camiño. Non teño saída. A meta arde no teu entendemento.
O máis lindo da vida quizais non sexa unha historia, quizais non teña estrutura.
sempre o fomos, mais
Enchendo rúas,
atropeladamente:
¡somos a xente!
tradución do haiku orixinal en castelán, de Luis Carril
as barbas a remollo {2}
Á luz dos acontecementos, reafírmome
Isto ten que ser o principio dun fin. Debe selo.
solaris
É un orgullo pertencer ao sistema solar nos días que vai sol.
Á galaxia, que nos ignora de xeito expansivo
e lle importa un carallo o nome que lle damos
arroubados.
E ao resto de planetas, ollos que non nos ven
-así, que saibamos-
pero aos que non quitamos ollo.
É curioso pertencer á especie animal
cando se pón curiosa, a meter o nariz
onde non a chaman: na procura de comida
argumentos
ou venéreas non vos hai seres tan pesados vehementes.
E avultar a saga humana? Un alivio.
Se apareces baixo o sol é un alivio.
O mesmo raio ensártanos co seu helio
e andamos por aí tan solares entregados ao abismo
-a un abismo:
a un calquera con pinta de confín-.
É un orgullo que o sol escriba sobre nós
a súa novela interminable
esa que dá igual quen protagonice:
todos vémonos radiantes baixo a súa luz
a todos aclárasenos un pouco o pelo
e ata a cor do ollo do tipo máis triste
do holoceno.
Porén no que andamos empeñados é
en que se nos aclare dunha vez
de que vai isto.
E, mentres tanto, fotosintetizamos.
Aquí xuntos.
Aquí máis abaixo, amor.
Aquí, ou rival.
Ou.
Aquí da miña especie todo o tempo.
casa de citas XXXV
Para que quede ben claro, paga a pena escribilo: soamente 0,0000000000000000000000000000000000001 do noso universo é compatible coa vida. Trinta e seis ceros antes do un. O resto é negro baleiro, frío e cheo de radiación.
Carl Sagan, Puntiño azul pálido
paseo matinal
Non saber o nome desa árbore.
Do bicho ese, prescindir de especie e días de vida.
Ante excremento seco, descoñecer orixe.
E das nubes que? Só sospeitar que aquela lembra
a un dragón chinés…
-lembraba-.
Ignoralo todo desa pedra
e non menos do río que a esborranchou ata un tacto liso.
Da novela do campo non sabermos interpretar a trama.
Ese personaxe que nos cruza cun chuchamel entre os dentes:
dubidar se é principal ou secundario.
Toda res in medias res. Adxectivos
que se nos pegan á roupa coma toxos.
O poemiña máis que insistente dalgún paxaro:
preguntármonos se afinará en lingua oficial
ou en dialecto. O que nos quere dicir
importaríanos un rábano
se soubésemos con certeza como vén sendo un
rábano.
Chousa ou monte. Énos igual.
Todo o campo é pateable.
Follable. Combustible.
Sempre o quixemos pero que moitísimo
e cargámonolo porque vén sendo noso.
E el no seu misterio. La campagne fatale.
Non vermos claro se isto é un fósil
atragoado nas pedras ou disque.
Se iso un camiño camiñado ou que de que.
Se aquela flor ameazaranos con veleno
ou será coma unha irmandiña nesta vida
xuntas sobre o mesmo parágrafo de planeta.
A natureza desenvolve en plan psycho-thriller.
Ha ser por iso que, cheos de suspense, volvemos a ela.
Parte deste texto foi inspirado por un sms do amigo L., no que viña dicindo que as aves teñen dialectos nos seus chíos.
...Estíbaliz Espinosa... palabra ciencia canto 