a tensión superficial da auga é a causa de propagación da onda

Imaxe: self-portrait with Detmold's Arabian Nights and Dante

A novela.

Hoxe quixen escribir sobre ela. Nada fixen de particular esta mañá. Fun a un parque co meu fillo. Devolvín tarde un par de libros na biblioteca. A bibliotecaria é comprensiva. Non xulga o mundo. Conforma con colocalo no andel correspondente, co seu imperceptible tic organizador. Logo comprei limóns. Un moi grande. Todas estas cousas non deberían ser escritas, pero aquí están, revolvéndose coma estómagos famentos, arrotando: escríbeme. Fala de min. Das banalidades, das bibliotecarias, dos parques, dos limóns.

Coido que non mirei a ninguén aos ollos. Se exceptuamos a Y.

Debeu de ser esa introspección algo monacal, esa disciplina de tachar cousas-que-debo-facer dunha axendiña ridícula onde anoto cousas-que-debo-facer e sentirme así de idiota, así captatio benevolentiae, así de idiota que pensei na novela e deume por pensar aínda máis, e mesmo por lembrar, que é unha sofisticación sublime do pensamento.

Pensei na novela como cousa-do-mundo. Esta tempada a novela adquiriu semellante protagonismo dentro da miña vida porque ocupa dous metros cadrados do chan deste cuarto. Gozo da inestimábel honra de ser xuri nun premio de novela. O premio de novela ocupa dous metros cadrados. No chan. Deste cuarto.

É por iso que a novela.

Hai anos asistín a un congreso internacional de escritores.

Tamén teño un pasado. Pero sigan lendo. Avanti.

No congreso internacional de escritores crucei con algún que outro escritor.

Con un, por exemplo, recordo discrepar frontalmente. E iso foi o que lembrei esta mañá: o interfecto [gran palabra, crea a distancia precisa entre o pensamento do tipo e o propio] aseveraba, non sen certa predisposición á resignación cósmica da verdade revelada, que a novela constituía o summum da cultura escrita, a forma máxima xa que o comprendía [comprehendía, palabro, si, pero compréndenme?] todo. TODO. Así. E salivaba ao padalear as verbas porque el, señoras e señores e androides e formas de vida que non coñezo aínda, el, EL escribía. Novelas. El era novelista. El novelaba.

E novelaba e novelaba e arrimaba a ascua á súa sardiña cunha actitude pesarosa: que lle vou facer, amigos. A novela éo todo. Na miña última novela escribo sobre iso, precisamente.

Claro. A novela éo todo. E o soneto é a revelación do mundo, dixo o sonetista. E o son da miña trompeta conduce á música das esferas, dixo o trompetista. E o haiku di todo con nada, dixo o haijin. E no cemento a amasar na hormigonera reside o segredo da materia, dixo o xefe de obra. E no aceite que ferve rebordando patacas a se fritir atopo o sentido da vida, salpimentou o pinche.Seguir lendo “a tensión superficial da auga é a causa de propagación da onda”

inmersos

O noso universo observábel, segundo se cre, é unha pequena parte dun universo inmerso nun multiverso.

Revista Investigación y ciencia. Temas. Núm 51

Comprendemos o superávit de poetas.

un derradeiro paseo pola neve

Pablo Gallo volve co seu punch. Este delicioso, derradeiro, navideño e decúbito supino paseo pola neve en stop-motion.

Lembrei de Robert Walser. Morreu así. Despois dun paseo pola neve.

Alguén cunha cámara inmortalizouno morto. Era Suíza.

Pablo corroborou as miñas sospeitas: trátase de Robert Walser. Dixo.

Tamén lembrei dun anónimo en Stalingrado, da maléfica raíña das neves, da pequena vendedora de mistos, dos trapalleiros de Fargo, duns escaladores que, dentro dun soño dunha peli de Kurosawa, atopan a Yuki Onna e dun senfín de xente que na neve atopou á desdentada.

Para un día soleado e tranquilo coma o de hoxe no que as leis da física funcionan coma sempre, os materiais responden segundo está escrito, o sol abrasa e troca lentamente en helio, as nubes condensan e esgazan monotonamente, a terra dá voltas, as mareas sucédense e a veciña de enfronte pón e quita albornoces sen acougo… para un día nin singular nin plural, esta pequena xaneliña animada á morte, ao lento deixarse ir. Ao glacial.

Esta pequena xaneliña animada

debuxo Robert Walser, de Pablo Gallo

Na música que escolleu Pablo, o estrañamente oriental, cabareteiro Erik Satie. Outro escorregadizo. Malvividor. Outro Walser ao piano. Ás veces asinou como Virginie e chamábase a si mesmo gimnopediste.

na cociña do blog

Vostedes non a ven. Pero os blogs teñen cociña. Unha parte de atrás, un backyard, no que se mesturan os ingredientes que chegan á súa mesa e nós [o maldito plural maestático: eu] fisgo informacións do exterior.

O lercheo nútrese aquí, padaléase, como en todas as cociñas.

Por exemplo, boto unha ollada na cociña deste blog que alimenta os seus perturbados sorrisos dun día hoxe, enteiramente hoxe e por exemplo xoves, e vexo que hai xente [que hai xente!] que tecolea no google cousas como:

judith 2
agua detras de un cristal 2
natalie shau 1
xitanas con manto 1
goticas porno 1
significado:abismo 1

E arriban a unha páxina como esta, como esta que brilla e ronronea ante as súas pupilas.

Non contentos con iso, tamén hai xente que procura…

boticcelli 5
nude 4
estíbaliz espinosa blog 2
hibris 2
mmmm 2
holograma 1
pequeña suricata 1
actrices zoo 1
branda 1
cara de princesa alicia 1

… e non sei que cara de princesa ou de póker lles queda cando chegan novamente aquí. Algúns atopando o que buscan. Outros, nin remotamente.

Interésanme especialmente as persoas que procuran cousas como: agua detrás de un cristal, actrices zoo, cara de princesa alicia, góticas porno ou xitanas con manto. Cando digo que me interesan especialmente é nun sentido morboso. Dende logo. Non literal.

É inquietante, e non sei se aleccionador ou deprimente, a variedade, mellor a variopintidade, mellor a pintoresquidade de persoas e intencións que poboan o mundo. E que rondan por aquí ou por alá. Comprenden? Que caen aquí como cae unha mosca nunha tarta, sen a intención final de morrer nesta tarta, un pouco polo azar que queremos crer que goberna as nosas vidas… Crer no azar é un xeito que crer que todo é posible. Un pensamento benéfico, como un trasno, un duende: o azar. Novela e desnovela, enlea e desenlea, enladrilla e desenladrilla, o azar lévanos a google, san google, o patrón do azaroso, tecoela calquera cousa e acertarás, toooooodo existe [e ademais, máis] e podemos procurar

calquera, calquera, calquera cousa

calqueridades e calquerismos

[o nome daquela actriz, unha frase célebre que esquecimos, o por que de certas cuestións e certas outras, as imaxes do actual, do novísimo, do posmoderno, do futurible, google é o patrón da recursividade, do que se alimenta a si mesmo e se lexitima por si mesmo, a creación dun universo a partir dunha ferramenta que servía para outra cousa…]

Os blogs son recursos espías, espellos nos que miramos quen nos mira e con que intencións.

O de escribir neles tamén. Tamén é unha escusa.

nun día calqueramente estúpido coma hoxe a deriva mental levoume a…

380

Imaxe: Low tide, de Robert and Shana Parkeharrison

Despois de 8 viaxes en avión, unha escordadura e unha mitose en menos dun mes. Resulta. Que. Sigo. Viva.

A quen lle importa a miña vida? A ninguén. A quen lle importa non pode lerme. A quen me pode ler non lle importa. A min. A min pode importarme.

E, se cadra, podo lerme.

Xa non sei en que idioma vivo. Non sei cal me vive dentro. Je pas. I not. Me nicht.

Ela volve preguntarse a quen raio lle importa isto, mentres chucha un lapis.

Os lapis. Lembran dos lapis? Que mundo aquel. Eu tiven un lapis, como alguén tivo unha granxa en África e o outro viu cousas que vós non creriades.

Tiven un lapis. Moitos. Aos sete anos, os lapis son seres apacibles. Son simpáticos, os lapis. Teñen mundos dentro, en miniatura dentro. Nunca agotan. Alguén na sala agotou un lapis? Eu non. Nunca. Os lapis lévanse xunto ao corazón e xamais, xamais nos deixan.

Pero o que escriben.

O que escriben os lapis, si. Si nos deixa. Os lapis son humildes. Non queren durar demasiado. Iso, para o mal gusto dos permanentes, dos pilot e demais ralea – opinan, co seu brando cerebro de grafito. Impresionable. Os lapis. Canta tenrura. Que pouca posteridade nun lapis. Con que elegancia se saben borrables, deletables, deleznables… [dicionario de sinónimos]… efémeros, en fin.

En fin.

Que si. Que sigo viva coa miña branda substancia pouco apetecible para un texto. Por que diría aos 7 anos que quería ser escritora? É unha condena. Lévoa fatal.

Por que non auxiliar administrativo, coma todo o mundo?

Tería moitísimos lapis. A vida escríbese a lapis. Saben? Non é por darmas de listilla, pero ningunha vida ten os bordes moito máis precisos ca unha fotografía de Robert e Shana Parkeharrison. Os da imaxe deste post. Si, esa que viron antes, a do home encadeado á praia. As súas fotografías están como feitas a lapis. Enfróntanse aos elementos, á maquinaria da terra, á tiranía das estacións e dos climas…

Somos humanos porque dalgún xeito, a pesar das nosas ecoloxías, das nosas conciencias medioambientais que pechan por nós as billas cando nos lavamos os dentes e separan o noso lixo cando non miramos, a pesar de todo iso enfróntamonos á natureza, desleigamos dela, burlamos as súas leis e as súas normas anárquicas e perfectas. Somos antinaturais, a pesar de todo.

A nosa conciliación coa Terra é, por todo iso, unha sofisticada maquinaria de convencións. Non somos obvia terra como é, por exemplo, un escaravello, unha acacia, unha egua. Ou ata un cóndor. Eles son terra.

Nós somos os aliens.

A nosa parte animal vive un desterro.

Escribimos a lapis o noso intento de fuxir da animalidade, da natureza, do instinto.

Coido que habería moito que borrar para que a natureza enteira nos volva deglutir e facer seus. Ven? Acaso non ven na imaxe as cadeas, os grillóns cos que nos enganchamos aparatosamente á nosa diferenza? Non ven que estamos encadeados á nosa humanidade?

É isto nihilismo?

Non.

Chuchen un lapis e acadarán vostedes tamén semellante estado zen de saudade.

pinte un bisonte na caverna, por favor [crónica VI]

lara

O día 24 de xaneiro veu Sara Jess ao ciclo este dos bisontes. Sara Jess, pseudónimo de Lara Bacelo. Presentou varias das súas brillantes propostas en vídeo. Primeiro un, protagonizado por Turi: unha conversa baixo a forma de monólogo dun home peculiarmente reflexivo, desinhibido, diagnosticado. De. Esquizofrenia. Conversas con Deus.

A conversa deixa momentaneamente pranchada á audiencia.

Lara devólvenos o pulso pinchando varios vídeopoemas nos que pestanexa a súa ollada algo turbia non sei se por nostalxia, por saudade, por inocencia que se é consciente de estar abandonando. Son fragmentos atravesados. Non sei moi ben de que.

Rotos. Non sei moi ben por que.

  • territorios [o stage6 pechou, así que non sei onde se poderá conseguir]
  • fuxida
  • carta dun domingo pola tarde

Por suposto, gústannos. Moitísimo.

Na butaca sentadiña penso. Non moito. Non é san. Pero vouno compartir: penso que a imaxe e a fotografía seguen dúas vertentes:

  • a vertente brillante, a da imaxe de alta definición, enormemente agresiva porque imprime ante os nosos ollos cousas que non estaban aí, cousas que nós non vimos. A fotografía que mellora o mundo. Un mundo de contornos idealizados. A fotografía exultante de técnica. David LaChapelle oucomoseescriba por exemplo.
  • a vertente opaca, a que trata de interpoñer pó ou tempo [son, e logo non, a mesma cousa] entre nós e a imaxe, a fotografía turbia, algo rachada, manchada. A fotografía tímida. Que, á fin, tamén nos amosa un mundo que nós non vimos. Que non estaba aí. Unha imaxe arcaizada -que para inventar palabros está o blog-. Un mundo de contornos esluídos. A fotografía de Sara Jess- Lara Bacelo, por exemplo.

Unha repentina categorización que nin sequera sei se resultará operativa.

Máis, pero moito máis non seu cartafol de silencios

señoras e señores, emociónense: un poema de balde

SciFi

A miña contribución ao número 2 da  SciFi Poesía da Editorial El Gaviero con debuxo de Pablo Gallo [vaian a ese link, vaian, non sexan tímidos. Pasen e vexan]

Sempre me gustaron os robots. Son tenros. Sobre todo os xigantes de ferro. Esfórzanse tanto en ser humanos, en ser malvados, en destruír o mundo. Son tan humanas as súas ficcións. As súas aficións. Tan pulp.

Veleiquí o manifesto da SciFi poesía elaborado por Pedro Miguel e Ana Santos, artesáns editores.

A quen poida interesare [a min]. A poesía. Quen carallo le poesía? Os poetas?

E os novelistas, novelas e os esquelistas, esquelas e os blogueiros, blogs e todo así. Ad nauseam infinitam.

O manifesto:

flor carnívora, flor suíza, flor

na imaxe: Fleur Jaeggy

Por algunha casualidade que non logro explicarme, moitos dos meus escritores preferidos resulta que son escritoras.

Non falo de discriminacións positivas. Dixen moitos de. Outros moitos seguen sendo -ores. E seguirán sendo –ores. E seguramente haberá unha porcentaxe que ignoro de transexuais e se cadra de asexuais. E de amebas. E de chimpancés cunha olivetti. O cal é irrelevante para o tema do que quero falar. Polo tanto…

sigo.

Non teman: non son sospeitosa de ser feminista de raíz [pero sono, sono, eis a gracia, idiotas]. As miñas mulleres predilectas. Son moitas. Criei nunha órbita feminina. Non todo o mundo obtén da vida ese orfo privilexio. Nalgúns casos toma a forma de desgraza, pero unha desgraza ao cabo do tempo tamén é un xeito de costume.

Temos por costume humano agradecer os costumes humanos.

Nunha órbita feminina os puntos de ancoraxe na terra son mulleres. Entre as mulleres predilectas que lembro na miña nenez había bastantes actrices. Había poucas filósofas ou compositoras. Unha científica. E moitas escritoras.

Co tempo, e de maneira como xa dixen casual, as mulleres predilectas foron sendo cada vez máis e por máis motivos. Das Simone, Rosalía ou Ingeborg orixinais [esta última agasallo do meu irmán] dun xeito paseniño como a explosión dunha supernova no firmamento, fun achegándome a seres sempre en órbita, sempre algo marxinais dos cánones, sempre como termos marcados: femininos. E non só falo dos grandes nomes da literatura ou da música. Falo tamén das María Pascual que ilustraban os libros da infancia, das Purita Campos, Borita Casas, Tracy Chapmans ou Madonnas que rechearon a preadolescencia dunha especie de hormigón rosa.

Despois as Mary Shelley, as Clarice, as Frida, as Emily. As Wislawa. As Teresa. As Juana Inés. As Virginia. As Amélie. As Agota. As Colette.

As Sei.

-no medio había PJ, había María, había Janet Baker, Billie, Ella, Sarah, Björk, Cecilia, Isabelle, Buika, Maruja–

E Fleur.

Fleur merece un punto e aparte. Este.

Fleur merece puntos suspensivos. Velaí…

Fleur podería ser un Thomas Bernhard que non provoca vómitos. Nin insomnio. Nin cefalea. Pero que circunda todo iso dun xeito subcutáneo, febril. Unha distante dama que corta. Non é bo dicir demasiado de Fleur. Non é bo que a coñezan demasiado. Adiei este post varios meses, varios anos, porque non quería compartila. Non quería que coñecesen esa flor rara, esa flor medio suíza, velenosa, alpina, carnívora, azulada, esa flor animal disfrazada de rocha entre os libros onde se acumulan

as historias estúpidas

os egos astrinxentes

as tramas que ofenden a un leitor medio

as tramas que ofenden a calquera, sexa leitor ou non

As chorradas. Fleur non. É abominable. É violenta. É anti-autocompasiva.

Como as flores. A súa sensitividade é distinta. A súa, si. É distinta. Menos trillada. Menos topicaza. Un pouco menos insoportábel que o resto de sensitividades. Algo máis vexetal. Algo máis umbría.

Unha flor entre a merda literaria. Que é moita. E moi variada.

Los hermosos años del castigo

Proleterka

Temor del cielo

El ángel de la guarda

Letras de Franco Battiato [?]

Todo iso. De Fleur Jaeggy.

Memoria para enxertos futuros: Fleur apenas deixa retratos. A imaxe de arriba é un dos dous que lle coñezo. Hai pouco escribín este comentario nun blog que criticaba a introducción dunha obra [La princesa de Clèves] na que se xulgaba á lixeira o aspecto e intencións da autora:

Sin embargo, y sin ánimo de ofender -ni ningún otro tipo de ánimo-, tal vez exista en la fisonomía de los autores algo que aunque en nada afecte a su genio sí alimente nuestro morbo o nuestra curiosidad. O nuestro estómago.

No quiero decir con esto que las afirmaciones sobre la Lafayette en una introducción pseudoliteraria estén justificadas. Sobre todo porque el estilo de la introductora Persona Ana María es gazmoño y autocomplaciente. Pero sí que en el fondo, agradezco esos libros con foto de autor. Y no sólo de escritores, de científicos o escapistas del XIX. Me detengo en sus caras. Y naturalmente, juzgo si los retratados son guapos o feos, atractivos o repelentes, elegantes o birollos. Dignos. O indignos.

Por eso Pynchon o Salinger tienen ese punto irritante y un poco descorazonador. No nos permiten estudiar sus rasgos y decidir que su cara es del montón. O una soberana mierda.

Nos condenan a su literatura

casa de citas VIII

ilustración de Rebecca Dautremer: as princesas siamesas Ding e Dong

A identidade [e a noción de verdade que leva aparellada] só é posíbel, ao fin e ao cabo, na linguaxe matemática. Só alí, sen referente, é onde A pode ser idéntico a A
Chantal Maillard falando de Nagarjuna nun artigo de El País

Falando de identidade: acaba de publicarse na Regueifa Plataforma o Proxecto Identidade, unha obra conxunta, híbrida e quizais mutante cando se molle ou lle dea directamente un raio de lúa ou unha radiación de fondo cósmica. Nela participamos 54 blogueiros deste país.

Deste país.

Internet.

Datos de interese: o sol brillou hoxe. Nin moito frío nin moita calor. A xente parecía xente. O ascensor, ascendía. E volvía baixar. China- Tíbet. O xenoma. Os transbordadores espaciais. A desaceleración na economía. Eses ingredientes que burbullan nunha pota pechada, moi lonxe do noso oído. Fino. O noso oído.

Lonxe, eles.

Memoria para enxertos futuros: penso en textos siameses. Híbridos. Mutantes. Desconsideradamente mortais. Non creo que a identidade sexa proxectábel. Non creo que a identidade sexa nada máis que unhas poucas letras, unha fotografía que tampouco durará para sempre. E dende logo, a identidade non é unha procura. Non é unha busca. En absoluto. Iso é literatura barata. Unha vontade. Unha Wille. Unha Vorstellung.

Unha burda exhibición.