untares galegos

Un pouco de caldo limpo e un pouco de desconfianza nunca lle fixeron mal a naide, lembra Cunqueiro na introdución da Cocina Gallega.

Armadas con coitelada semellante, puxemos mans á obra. Á obra de Cunqueiro. E así saíron: chupiños de caldos desconfiados, guisos de touciño sen velocidade,  e quizais cravos rosalianos, extractos de prácido luar, fabas lobas á procura de lobishomes que as leven á boca, recordos de extintas mazás camoesas e outras mazás no seu lugar, mazás apalabradas, cabazas escritas, licores de guindas, arrecendo a filloa feita por muller maior capturado nun frasco, filtro de Tristán [García] e Isolda [churreira]…

E textos engaiolados e saídos da boca nosa. Textos para recuncar en Cunque e textos da nosa colleita, da de Marina [fabeira, mazá ramona] e da miña.

O xoves 17 de novembro, no mercado de Mondoñedo, a mañá toda. Para quen queira morrer envelenado.

Que cousas untamos, Marina!

Untares Galegos, E...E
máis Untares Galegos, E...E
Lobishome do Tarot Vizoso-Aneiros, na procura de fabas loba

lecturas in fraganti

Seguimos o ronsel que desde a gavia de El Gaviero comezaron tempo atrás:

vicios da lectura by E.E.
vaia coa física by E.E.
Ricordo di Napoli by E. E.

punto de

Seguindo este ronsel…

a punto de E.E.
contra os poetas E.E.
canicas a punto E. E.

papel a

Escribir xa supón en si algo estraño. Deixar marcas coas mans, marcas que nos significan e representan, que reproducen o que dicimos e recrean o que calamos. Escribir acontece no medio dun non saber qué facer coas mans, mans como excrecencias, mans cuxa silueta é a primeira palabra escrita. A impronunciable e primeira.

Pero nada tan estraño como ler algo escrito por un mesmo, procesado, post-producido e metabolizado polo que representa a industria da edición. Dende a miña tortuosa relación cos libros propios recréome nesta nova criatura, Criatura, igual que nos contos desta vez máis bela ca a anterior: a edición única que prestidixita El Gaviero garante que se trate dun libro que non se asemelle a ningún outro, nin sequera aos da súa mesma especie dentro da colección Salamandria.

Criaturiña.

 

casa de citas XLII

Non parece existir a filosofía ata que de súpeto se volve cara aos filósofos e saen todos arrastrándose da súa cova, palpebrexando para se quitar as lagañas de tearaña. O sistema creba e a filosofía existe. Ou, polo menos, as terminacións nerviosas da filosofía, a política. De súpeto, facemos preguntas que riscan no fondo, na base, no sustento social: Como se cambia este sistema? Como se desmonta este moble ikeo da democracia, cos seus parafusos corruptos e as súas portas que unicamente abren para un 1%?

Os filósofos -ou o que queda deles tras o centrifugado da sociedade do espectáculo- converten de novo en voces do foro, en palabras levitando sobre o ágora, e alguén deixa o iPad un momento para volver os ollos cara a eles, alguén escoita e semella interiorizar o que din, alguén reproduce as súas palabras nunha páxina virtual e cre, por un instante, na capacidade de transfiguración da faz da terra.

There’s something wrong in the world, where you are promised to be immortal but cannot spend a little bit more for healthcare.

Algo vai mal nun mundo no que che prometen a inmortalidade pero non se pode gastar un chisco máis en sanidade.

Slavoj Zizek, en Occupy Wall Street, via Fuera de lugar

ceo do norte {1}

Plaxio con este título o nome dun programa de CuacFM que hai uns anos presentaban Juanjo Casteleiro e Sandra G. Rey. Plaxio ou homenaxeo ou simplemente postmoderneo? Pregúntenlle aos avogados de María Kodama, que o teñen claro. Porque eu non.

Sirva este título polo de agora homenaxe -agarden, o título do programa tamén exercía como tal título nunha canción dos Planetas que á súa vez soaba similar en titulística ao Northern Sky de Nick Drake… grazas Sandra!…- para mencionar que dende Cantabria, un ceo do norte pouco sospeitoso, lanzouse hai uns meses unha proposta de poesía: cinco autoras cántabras escollían a outras tantas do resto do país.

O resultado é este libro no que participo, elixida por Marián Bárcena, baixo o coidado editorial de Elda Lavín -directora da colección La mirada creadora–  e onda Vanesa Pérez-Sauquillo, Chantal Maillard, Elda Lavín ou Ana Rodríguez de la Robla. Todas mulleres. Non todas do norte. Novas e vellas e a medio cocer. 5×5, velaí- voilà:

Velaquí as miñas traducións a galego dun par de textos de dúas das autoras da escolma:

Centro da terra

Vésea espreguizando amodo:
a couza compracente das horas.
E o espello no que acabas por te ollar.
Brisa. Vento. Pólas irtas.
As follas secas que no seu voo máncante,
rasgan a túa pel, sarxándote a carne
con mestría, para que sintas as mans do inverno.
Ah, ese tremer de neve dorosa e pura
que é o alento xeado dun poema.
E na cándida pantalla unha muller
que se lava os cabelos, mentres morre aos poucos
coa auga, mentres lle agroma a beleza
do seu pelo, daquela auga
que lle escoa caluga abaixo, que lle fende
a testa, que lle rabuña a vida con dozura
como só a auga pode facelo.
Como só un poema- branco e frío- sabe facelo:
esa agulla precisa do intre
no azougue intacto dos anos.

Ana Rodríguez de la Robla. Tradución a galego de Estíbaliz Espinosa

Os anos fabulosos

Permite unha marabilla e serache devolto o imposible.Seguir lendo “ceo do norte {1}”

ord / språk [tradución a galego dun poema de T. Tranströmer]

Trött på alla som kommer med ord, ord men inget språk
for jag till den snötäckta ön.
Det vilda har inga ord.
De oskrivna sidorna breder ut sig åt alla håll!
Jag stöter på spåren av rådjursklövar i snön.
Språk men inga ord.

Tomas Tranströmer 

Persona, I. Bergman

Weary of all who come with words, words but no language
I make my way to the snow-covered island.
The untamed has no words.
The unwritten pages spread out on every side!
I come upon the tracks of deer in the snow.
Language but no words.

Canso dos que veñen con palabras, palabras pero non linguaxe
parto cara a illa nevada.
O salvaxe non ten palabras.
As páxinas non escritas bifurcan en todas as direccións!
Camiño sobre as pegadas dun corzo na neve.
Linguaxe, pero non palabras.

Tradución a través do inglés de E. E.

casa de citas XLI

Os grelos non se dan máis que aquí. Meu pai intentouno en Bos Aires. Nada. Galicia é subacuática; o grelo, unha alga.

Sr. Ducid en conversa

O Rubio de Camelle by Olga Osorio

tras a páxina de ferro

         With what slow steps did I enter this empty house, from which every echo has
faded, where the very tread of footsole on board is flat and dull! How I longed
for you to be here, to hold me, comfort me! I begin to understand the true meaning
of the embrace. We embrace to be embraced. We embrace our children to be folded in
the arms of the future, to pass ourselves on beyond death, to be transported. That
is how it was when I embraced you, always. We bear children in order to be
mothered by them. Home truths, a mother’s truth: from now to the end that is all
you will hear from me. So: how I longed for you! How I longed to be able to go
upstairs to you, to sit on your bed, run my fingers through your hair, whisper in
your ear as I did on school mornings, “Time to get up!” And then, when you turned
over, your body blood-warm, your breath milky, to take you in my arms in what we
called “giving Mommy a big hug, the secret meaning of which, the meaning never
spoken, was that Mommy should not be sad, for she would not die but live on in
you.

      To live! You are my life; I love you as I love life itself. In the mornings
I come out of the house and wet my finger and hold it up to the wind. When, the
chill is from the north-west, from your quarter, I stand a long time sniffing,
concentrating my attention in the hope that across ten thousand miles of land and
sea some breath will reach me of the milkiness you still carry with you behind
your ears, in the fold of your neck.

     The first task laid on me, from today: to resist the craving to share my death. Loving you, loving life, to forgive the living and take my leave without bitterness. To embrace death as my own, mine alone.

      To whom this writing then? The answer: to you but not to you; to me; to you
in me.

The age of iron, J. M. Coetzee, 1990 

     Con que pasos lentos entrei nesta casa baleira, da que cada eco esvaeceu, na que a pisada das solas sobre os tablóns é seca e amortecida! Canto te botei de menos aquí, que me apertases, que me reconfortases! Empezo a entender o verdadeiro significado da aperta. Abrazamos para que nos abracen. Abrazamos aos nosos fillos para sermos envoltos polos brazos do futuro, para rebasarnos alén da morte, para transportarnos. Así era cando te abrazaba, sempre. Criamos fillos para que nos coiden eles a nós. Verdades caseiras, a verdade dunha nai: dende agora ata a fin, iso é canto oirás de min. Así que: como te botei de menos! Canto desexei ir escaleiras arriba contigo, sentar na túa cama, pasarche as mans polo pelo e susurrarche no oído tal e como facía nas mañás escolares: Hora de levantarse! E logo, cando dabas a volta, o corpo de sangue quente e o alento de leite, collerte no colo no que chamabamos “darlle a mamá un abrazo ben grande”, cuxo significado, o significado nunca expresado en alto, era que mamá non había estar triste, pois non morrería senón que seguiría a vivir en ti.

Vivir! Ti es a miña vida. Ámote como amo a vida. Polas mañás saio da casa, humedezo o dedo e levántoo cara ao vento. Se sopra dende o noroeste, dende a túa dirección, fico un anaco en pe osmando, concentrando a miña atención na esperanza de que a través de vinte mil quilómetros de mar e terra chegue ata min algunha bafarada do recendo a leite que aínda levas detrás das orellas, no prego do pescozo.

A miña tarefa principal, a partir de hoxe: resistir o devezo de compartir a miña morte. Quererte, querer a vida, perdoar aos vivos e marchar sen amargura. Abrazar a morte como miña, miña nada máis.

A quen escribo isto, logo? A resposta: a ti, pero non a ti. A min. A ti en min.

A idade de ferro, J. M. Coetzee. Tradución de Estíbaliz Espinosa

 

o Circo Lorza de Guiti

Da pasada edición de Viñetas dende o Atlántico saín cunhas dedicatorias nos libros máis aló do esperable. Nada de Con agarimo, Espero que o disfrutes ou Cómprame tamén o segundo libro, se fas o favor. 

Ven do que lles falo?

Alberto Guitán, en proceso de
dedicatoria para Circo Lorza

O Circo Lorza de Alberto Guitián prométenos o maior espectáculo do mundo, pero tamén o menos acomplexado e o máis butifarreiro. Alí colle de todo e, se non colle, faise un escorzo na lorza e acaba por coller.  Canto lles colla a vostedes na imaxinación e que non ocupe lugar: dende homes-elefante a homes-bala, dende contorsionistas a taquilleiro-limpadoras que fuman, fakires e pulgas, zancudos e forzudos; mesmo un tal Houdino con problemas de escapismo… todos baixo a batuta do pintiparado presentador Lardini. E xa non digo máis.

Ler isto nas longas noites de verán engorda eses seis quiliños que a todos nos veñen ben en outono para gañarmos en moda trendy e repoludez.

Historia da dedicatoria:

Que personaxe do circo che gusta máis, Estíbaliz?

Mmmm, as siamesas. Hai siamesas?

Si, claro. Vai unha de siamesas

Esas siamesas acordeonistas con metabolismos dispares -e que non son idénticas ás siamesas do Circo Lorza senón só moi parecidas, polo que podemos atoparnos ante un caso de tetramesidade con separación dunha metade ao nacer- coñécense nesta casa co nome de Milla Sasemais e Vainilla sasemaiS e cantan e tocan en rigoroso directo, sen playbacks nin milli-vanillis.

Thanks, Guitián!