Sobre óso, unha criatura escribira a súa vida.

A súa vida era un cervo. A conciencia. Tallado.
Tivo que
querelo mentres lle nacía pezuña a pezuña
pestana a pestana
baixo os seus dedos sen xénero sen pasado, simples
dedos.

Viuno nun museo, so, como todo obxecto.
Tanto tempo como lle foi posible:
así detivo
ante o cervo escrito e a súa certeza de ter sido.

Pareceulle unha historia congruente
un bo guion
cun final aberto ao universo:
a primeira páxina da literatura
sublimada en óso cor de óso:
un fémur de verso longo
unha omoplata ilustrada
ou un pequeno astrágalo
con notas ao pé.

Unha novela que portades dentro
que vos move no irreal e non vos permite
esborrallar baixo o peso da pel.

A literatura
vértebra
a
vértebra
sostenvos sobre unha biomasa
e, como Yorick,
tanto máis cala e ri canto máis sabe.

FANTASÍA ASTROPORNOFÍSICA DE ESTUDANTE [CON FINAL DE MAL CHISTE]

Mozo estudante de astrofísica. Omitimos trazos para non crear empatías cara á súa persoa. Desde a nosa distancia vemos -no entanto, vemos- que é se cadra fermoso baixo unhas cellas vectoriais, ollos tendidos a infinito e máis trazos faciais así polo estilo. Nos que non sería oportuno. Nin científico. Nos demorar.

Tras meses de inmersión nas singularidades matemáticas dos furados negros, abducido por elas ata que a propia luz do seu intelecto é devorada, o mozo astrofísico comeza a ver claro que o inmenso black hole que o absorberá todo ao final dos tempos, vai converter noutra cousa. Non en nada, senón en algo. Inesperado talvez. Pero algo.

Un glory hole.

Segunda parte de textos sobre cociñas. Este é un feito/desfeitonacasa.

Base de datos: cavernas

Velaí
recén emerxida a súa cabeza do big bang do forno
como poderá sorrir, é incrible,
calcificada nese espazo que a miña xeración detesta
un quasar de vectores, de cuadrantes e pementos
que corren a escoar no desaugadoiro das mans
é incrible.

Aburbulla sen colapso o seu universo
potas tatexas
batedoras a increpalas
robots cuxo silencio chora sobre as cebolas
a billa que aínda gotea a auga da vida.

Nitróxeno líquido:
ese xeito en si polar de fritir un simple ovo.
O fractal romanescu que trasantonte non existía
nin no libro de Simone, dedos de graxa.
Un noncheseiqué de prata para as queimaduras
mais o chorro común da auga fría.
Desde A Habana ata Coruña pasando por Lyon
odiamos canto hai de cuántico nas cociñas
e do seu cuanto nos fascina.

A través desta folla seguímola
agora no acto ciberpunk de cocer unhas patacas
ao pavoroso vapor transmilenario.
Que vos parece:
vestida de rutina e sordideza de poliéster.
Un myolastan desintegra polo seu sangue arriba.
Na mesiña un libro sobre o poder do teu corpo, transmuller,
marcado na páxina tres.

Non remexas a bechamel contra o oeste non
introduzas no wok máis galaxia da precisa.

Velaí
á túa baixa resolución
raíña do prehistórico do fume
na túa caverna por indución polo poder do átomo
tres ovos mergullados en augas misteriosas
virando no teu neocórtex o cheiro do seu vinagre;
e ti a cantaruxar o teu non-ser-ninguén coma nun anuncio:
un beizo esfollado ata o seu talo
que milfolla nesta folla
onde por haber só houbo vento
-liofilizado iso si-
para te ler.