fotografía: Sophie Delaporte 

A precocidade:

cheguei a ela demasiado axiña. Durmía aíndaSeguir lendo “exaculación precoz”

debuxo de Mizna Wada 

Unha gaivota acaba de caer do tellado ao patio.

É marrón, pequena. Nova.

Ela non o sabe, pero ten 8 pisos que remontar.

Sentín a caída dende esta habitación. De seguido, os laios. Levantei. Sen correr. Asomei á fiestra da cociña. Era marrón, pequena. Nova. Estaba asustada.

Imaxinei o seu corazón. As gaivotas non teñen corazón. Pero esta tiña un, marrón e pequeno. Novo. Bombeaba moito sangue ao seu cerebro de gaivota. Así que movía a cabeza nerviosa, buscando como saír.

Ninguén estaba asomado ás fiestras do patio. Somentes eu. A única da raza humana entre toallas e braguiñas postas a secar baixo as mamparas das trandeiras. A única que podía estimar as probabilidades de supervivencia desa criatura caída. A única que podía poñerse na súa pel permeada e compartir os latexos do seu corazón. A única que podía facer algo, fóra do enxeño do cerebro e a habelencia no voo dela. Da gaivota. Daquilo que ía selo [gaivota]. Do que fose que fose.

Pechei a fiestra.

Os laios e as pisadas no teito de plástico amorteceron.

Comprobei que todo estaba no seu lugar: o azucre no tarriño. A auga, na botella. O corazón, á esquerda.

Só a gaivota estaba fóra do seu lugar, pero iso xa acontecía fóra dos límites dos meus ollos. Dos meus oídos.

Volvín ao meu traballo humano. A esta páxina. Aquí.

Un traballo que podo xustificar de mil maneiras sen que haxa unha gaivota polo medio de ningunha delas.

Pero verdadeiramente, desexaría baixar a por esa gaivota e depositala con amor infantil no tellado.

E con estas sintaxes esforzadas non son quen de facelo.

Como non podo volver a xuntar o azucre desparramado.

Como non podo reintroducir a auga na botella roto.

Como non podo por arte de maxia facer latexar un corazón.

A gaivota é unha criatura desesperada. Con 8 pisos que remontar [só eu dispoño dese dato].

Unha vez coñecín alguén igual.

E a literatura foi unha ferramenta demasiado branda, demasiado autocompracente, demasiado estúpida para levantalo de novo ata o tellado.

ilustración María Pascual, Cuentos de Siempre

Preparativos de viaxe. Marchar a un lugar chamado Vila Verde.

A vostedes non lles importa que eu o chame así.

Acabo de inventalo. O efecto da imaxe que encabeza este post. Recibe outras moitas denominacións. «Abismo Mondariz» non, dende logo.

Entre os nomes deste efecto de perspectiva: o máis coñecido é Droste effect [vía microsiervos poden acceder a lúcidos e redundantes exemplos]. Un termo alemán que nos leva a unha marca de cacao cun clásico debuxo das orixes da publicidade.

Saberán do que lles falo. A imaxe é moi similar á dos famosos [e un chisco sobreestimados?] fractais de finais do século XX. O termo en francés é mise en abîme. Eles son así de poetas, así de terribles. Os franceses. Mise en abîme. Algo así como posta en abismo.

[fascíname cómo os franceses utilizan o verbo abîmer. Dun xeito livián. Despreocupado. Nunha crema de mans que hai no meu baño leo: mains abîmés. Mans abismadas. Danse conta que terrible? Perdidas nun vórtex espazotemporal? Esvaecendo pouco a pouco a partir dos pulsos? Mans que caen por un pozo sen fondo mentres o resto do noso corpo as observa, espantado? Abîmer semella un acto cotián, case doméstico para os franceses. Eles han saber por que]

En verdade, a idea -e a técnica subxacente- consiste en abismar. Un abismo suponse que non remata nunca. No noso cerebro, o señor abismo comparte piso -un piso deseñado por Escher, claro- coa idea de infinito, de ∞, de cosmos, de universo, de ceo, de átomo, de decimais de ∏… todos nunha alegre vertixe cranial. Pero neste caso son as técnicas da repetición, da recursividade, as que alimentan ese abismo.

Incrustar unha imaxe nunha imaxe maior e idéntica a ela, ata que a imaxinación – a de cada un- dispare os límites do macro e do micro.

Volvendo aos franceses, nese queixo surrealista –surréalisme, tamén vocablo francés. Aínda que aquí xa vin moitas veces escrito subrealismo. Claro, estamos por debaixo deles no mapa Mercator. Normal que o surrealismo ibérico teña unha compoñente sub– , volvendo aos franceses -estame saíndo un texto do máis recursivo, frases dentro de frases, un texto sumamente voilá e abîmé-, volvendo a ese queixo francés e surrealista chamado La vache qui rit, traducido con moito siso como La vaca que ríe, aí tamén temos un exemplo de efecto Droste ou mise en abyme.

Lembrarán: nunha caixa redonda, a vaca aparece en primeiro termo. Nun coqueto close-up. Como non podía ser doutro modo, ri. E, se nos fixamos no detalle dos seus pendentes, eses que adoitan levar as vacas cun número de serie, veremos que neste caso da vaca penden dúas argolas coa forma do queixo La vaca que ríe, polo que no interior deses pendentes novamente volvemos atopar, máis miudiña, á mesma vaca – é a mesma? é un clon?-. Rindo, a vaca. E logo xa tomamos a lupa con certa preocupación. Porque achámonos cara a cara coa idea de infinito.

E iso pode acarretarnos serios problemas de vista.

Ben. Onde quero chegar? A Mondariz. Nese ilustre balneario de Pontevedra embotellan auga dende 1877. Fano cunha etiqueta de época: unha ilustración dun home con perruca sostendo unha botella xigante de Mondariz para non morrer esmagado por ela; dentro da botella que sostén está el mesmo, novamente, sostendo outra botella, a mesma … e así en abîme.

Viviseccionando a etiqueta da botella, varios detalles captan a nosa atención:Seguir lendo “abismo mondariz”

deseño Base Amethys de Citron Rouge

…a eles

Nunca faría un texto sen eles. Terían que amordazarme, logo de terme arrincado a lingua cun coitelo infectado. Terían que abrirme o cerebro polo sitio preciso das palabras onde eles viven coma larvas e, con coidado, aplicar o escalpelo. E seccionar. E mesmo así persistirían lugares dentro de min, no meu cerebro [o meu universo coñecido ] de onde emerxerian eles. Todos eles. E a mutilación tería sido en van.

_Falas de min, acaso?

Si, claro. Falo de ti. Por todas as historias que nin sequera cheguei a propoñerche, e que querería ter contado, de ter sido eu unha verdadeira escritora.

_Historias? Cales historias?Seguir lendo “e todo isto vai dedicado a…”

Amplío con algúns links de arte+ciencia a entrada “A bacteria dixo oh” de hai algúns días:
Cybernetics Serendipity, a primeira exposición que, a fins dos 60, afonda no magnetismo entre a tecnoloxía, as máquinas e o eido artístico. Adiviñen de onde tiraron o título de cybernetics.

Exposición Bios 4 na Cartuja de Sevilla, ata o 2 de setembro de 2007. Orquídeas que emiten sons ou fotografías positivadas na herba. Positivadas na herba, dixeches? Tal dixen. Lean, lean, lean.

Os maniáticos mecanismos de Rebecca Horn. Unha vez entrei no CGAC e un brazo mecánico estaba arañando, taladrando e acabando coa parede. Idea de? Rebecca Horn. Tamén había algo que vertía un líquido azul. Supoño que o sangue do edificio. Algúns edificios teñen sangue azul. Algúns edificios sangran

Galería de autómatas dos séculos XVII e XVIII. Cunhas culleradas kitsch, pero que me din dese organilleiro andróxino que semella a boneca Nancy disfrazada con bigote e librea; ou a encantadora de serpes; ou o pallaso; ou o ilusionista, exhibidor, marchante… como chamalo? que nos amosa a lámpada Z.

O reiseñor mecánico do emperador. Nesta versión de títeres están lonxe do automatismo, pero co encanto humilde dos monicreques…

Certame Arte y Vida Artificial de Telefónica. Se se lles ocorre algo, está aberta a inscrición para a décima edición.

Marta de Menezes. Obra desta muller que, entre outras cousas, pinta con ADN e fai esculturas con proteínas. Ou Mateusz Herczka, que investiga na intelixencia artificial.

Son só algunhas propostas. Como todo na rede, haberá quen atope máis peixe noutros mares. A rede é, verdadeiramente, o conto de nunca acabar.

Esta baixou da árbore

Este camiñou ergueito

Esta outra roubou o lume mentres non mirabamos

Este cazou un cervo

I este pícaro gordo comeuno, opoñéndose a todo

texto atopado nunha libreta vella facendo limpeza na casa da adolescencia

«calada, calada»
a chimpancé Washoe, xogando ás escondedelas

Parecera coma se uns e outros tiveran evoluído, a este respecto, de forma notablemente paralela ou ben que nós e mailos chimpancés tivemos un mesmo antecesor, aló na noite dostempos.Un antecesor que, ademais, comunicábase cos seus semellantes con bicos e abrazos,tocándose, palmeándose e colléndose das mans.

Jane Goodall

Preséntome. Eu son a chimpancé que deixaron soa durante varios anos cunha máquina de escribir e que terminou por escribir a Ilíada.

Chámanme Helena, en homenaxe a ese personaxe que creei e que é o meu predilecto. Ao principio de todo este escándalo científico e literario algún gracioso da equipa de investigación quíxome alcumar Romero, por un nonseiqué dun tal Suso de Toro e encantado de que eu fose do outro sexo, non sei con que escuras intencións mercantilistas. Pero ao final gañei eu, coa vella estrataxema de negarme a lles entregar unha segunda parte se non concedían en chamarme Helena, con hache. Helena é a miña predilecta porque é unha salvaxe, coma din que eu son. E unha caprichuda.

Agora non lles sigo contando nada se non me dan un cacahuete.

[lanzo un cacahuete desde o patio de butacas. Con desgana]

Nada máis un? Abofé que son ruís, co que rin comigo!

Eu nacín de pai descoñecido nas selvas do que chaman Guinea. Cando tiña catro anos fun capturada e metida nun caixón a bordo dun barco, onde coñecín ben de cerca a necidade humana e a súa necia lucidez.

Dálle un pouco de ron a esta, que ten cara de lista

Se tivese sido lista seica non estaría aquí. Coma nós

Daquela, que baile

Seguir lendo “pan troglodytes”