Arquivo de categoría:macedonia

Ilustración: As moi Ricas Horas do Duque de Berry. Xaneiro. Irmáns Limbourg [1411-1416] Comemos para rematar, comemos para comezar. Comemos con luxuria, con preguiza, con soberbia, con envexa, con avaricia, con ira. Comémonos os uns aos outros. Eructamos cun pracer case insidioso, como se pesase. E pesa. Dende logo que pesa. Só hai dúas evaescenciasSeguir lendo “velvet ñam”

debuxo de Pablo Gallo Veleiquí o microrrelato:   Seguirás a historia co dedo. As ilustracións. Semellan a pluma. Ti non coñecías esa técnica. Son limpos, coma os de Tenniel para Alicia. Non tan litográficos. Rodearás co índice os contornos das figuras. Dalgún modo, ese aceno simple avultará as figuras proxectándoas cara o teu naris. InocularállesSeguir lendo “dedo”

Dende Bilbao, este mozo propónme un xogo: poñer textos a uns debuxos para un Libro Voyeur. Forma parte dun proxecto que, de saír adiante, publicaría unha editorial chamada Belleza Infinita [axeonlládevos perante ese nome para unha editorial, oh mortais!]. A cousa aínda non está confirmada, pero gústanme eses xogos: ponlle texto a isto, hala. TrátaseSeguir lendo “perversa”

foto: Nude in Universal Hologram Hai temas dos que unha criatura na rede elixe non falar. A actualidade máis incisiva. Tanta actualidade. Non son actual. Elixo non falar constantemente de actualidade como tantos e tantos blogs tomándolle o pulso constantemente a… outros blogs. Galiza. Vivo nese país [só semella ser tal cousa en expresións comoSeguir lendo “halograma”

Vía Lois Carril chégame esta páxina da que se fai chamar The Cloud Appreciation Society. A malla é un bo diagnosticador do manierismo ao que pode chegar unha sociedade. As capacidades de vínculo entre un ser humano e outro son versátiles, inesperadas. Rocambolescas. Sabemos que hai amigos da tortilla campesiña, asociacións pro tacón de 16Seguir lendo “esa ten forma de… de… de post?”

behin ere ez dena, izaten al da O que nunca é, pode ser Había unha vez no mundo un ser que lía as páxinas dun libro que outro ser escribía. A medida que o segundo ser escribía o primeiro, lía. E tal era a súa fala. Non había neles reproducción. Nin tacto. As palabras queSeguir lendo “behin ere ez dena, izaten al da”

Natalie Shau… Uf [acepto tamén arf e grrr ante esta imaxe da Shau] ***** Deixáchela soa. No hotel [era un hotel]. Á muller [era unha muller]. Tiña que ter os ollos tapados. Tiña que soster unha rosa. A desgana xa era súa. Súa. O guión non falaba de languidez. Habías observala como se observa unhaSeguir lendo “uf”

Comezo este texto mirándote a ti, quen sexas, con certo estupro. Perdón, quixen dicir estupor. Así é a historia do homo: unha sucesión de erratas de posible alcance épico. Nunha película recente, Benicio del Toro entraba nunha xoiería en Amberes disfrazado de xudeu e dando unha pantagruélica explicación sobre o erro de traductor no queSeguir lendo “herrando”

As rúas peatonais de recente apertura e os cambios de horario verán-inverno [entre varios millóns de cousas das que podería e fodería falar] non adoitan chover a gusto de todos. O cambio de horario, en concreto, non lle gusta a case ninguén: todo o mundo vive os primeiros días rosmando nunha especie de jet lagSeguir lendo “memoria para enxertos futuros II”

Camiñaba pola rúa. Houbera un accidente na estrada. Un carro prendera lume. Dous policías arrastrábano para desconxestionar a vía. Caracterizada de xente, a xente arremuiñaba. Descoidaba, entrementres, fillos, carteiras, amantes no móbil, barras de pan… Ollar ben e darse por enteirado vale máis que todo iso. Xirei a cabeza. Un capó queimado. Nada máis. ESeguir lendo “asistindo á formación dun universo”