…Estíbaliz Espinosa… palabra ciencia canto
✍ astronomía | literatura | ciencia | música
Hai ollos que fan clic.
Polo xeral, mirámonos coma os peixes nun mesmo posto da praza: sen moito aquel. Cruzámonos cada día con centos de ollares, botados, embotados, rebotados, e case ningún nos di nada. Nin o noso di nada aos demais.
Pero hai ollos que fan clic. Colocas un rato imaxinario enriba deles e conteñen ligazón, hipervínculo. Link.
Eses son os imprescindibles.
Escribir é un dispositivo de silenzo, non descubro a pólvora con isto.
A esquizofrenia do escritor dáse porque debe rechouchiar, gorgolejar, enxamear, polinizar, radiactivar, atoparse con, conspirar, tramar, ensarillar, ensaraollar, facer encaixe de bolos, de bolillos, de bolachas, divertir, entreter, sublimar, disolver, imantar, modular a voz, jet-laggear, facer rir, facer chorar, conmover, zunir, quedar ben, hackear, afianzar, asentar, enxertar, rodrigar, seiturar e de súpeto -sen delongar moito e cando os dedos fagan clic- escoitarse a si mesmo, escoitarse a si mesmo dentro dun pozo silencioso. Facer de toda esa fauna e flora con abesouros un páramo no que abrocha un talo de voz, un gomo de voz, feble feble.
Claro. Non sempre sae.
Iso causa tristura. E, para contentarse, o escritor asoma de novo os fuciños, ornea, osma, cacarexa, fai cardume, fai niñada, fai rolada e chega a súa casa e os dedos fánlle clic.
A folla faille clic.
Un ollo faille clic.
O nocello esquerdo faille clic.
Pero a vida non.
As verbas non.
Os sons non.
Non lle fan clic.
Logo crac.
En internet, ti es iso que escribes.
Ben sei que xa o dixen moitas veces, pero é que debo escribilo máis unha vez: aquí, neste reino binario, ti es o que escribes, máis nada, restras de letras
[Stevenson dicía, dicía Borges, que un personaxe só era unha restra de palabras]
pausas, intermitencias, un tipo de letra, ti es ata unha tipografía e un fondo de pantalla, ti es a mutación total
[Carne de píxel é un título moi gráfico do que veño dicindo]
a mutación total, a autómata total, a que precisa xa non unicamente da tecnoloxía colectiva da linguaxe oral para comunicarse
senón da tecnoloxía colectiva da escrita coral.
Levo anos, anos levo repetindo o mesmo en diferentes blogs, poemas, agros, textos e prazas de abastos. Son un repetidor automático pagado pola idiota criatura Estíbaliz…Espinosa para repetilo ata os infinitos.
minha infinito
O día da muller.
Cal? Sodes moitas.
A filla? A nai? A irmá pequena de todos? A ex?
A que debería escandir un filete, torar un texto? A ermitaña? A milf?
A que non depilou as pernas? Pero si a lingua? A que xa non é desexable? A que desexa? A que xa non?
A que vai tapada? A que vai espida? A que á miña idade é anciá? A que comeza a vida á miña idade? A outra? A que non se me ocorre?
A das escuras motivacións? A inxenua? A acomplexada? A bipolar?
A do talento en forma de lousa?
A morta remorta?
Hoxe é o meu día. Sento a contemplalo nunha cadeira á que chamo Skeptic e, se fora que fumase, de verdade que hoxe fumaría.
Ch. Bukowski, toca o piano borracho como un instrumento de percusión ata que os dedos empecen a sangrar un pouco, Eds. Positivas, 1993
Lin iso no 94 nun libro que -e decátome hoxe, J.- nunca devolvín ao seu dono.
A epifanía foi esta: non só importa a actitude do poeta cara aos poemas, tamén a dos poemas cara a un autor. E se os nosos poemas son claramente sabotaxe?
Rebelámonos contra o que consideramos imposto para axudarnos a esquecer que case todo nos foi, é e será imposto algunha vez.
A liberdade: non sei se foi algunha vez unha palabra cun referente real. Comporta coma un valor en bolsa. Unha especulación.
Sabemos que ás veces procurades proxectos
con persoas
ás que desexades aloumiñar.
Que o voso noso aloumiño é
o proxecto.
Sabemos.
Humanos.
Quen pode ollar en fite un abismo
e dicir: téñote.
Atrápote.
Lámbote.
Móiote.
Animálo. Te. Ou
escríbote.
Nós non.
E sen embargo
aquí nos tendes.
No 2003 escribín outro texto para outro finado. Se cadra, coma as prañideiras, podía gañarme a vida diso. La lloradora, by La Lupe.
Caza foi por Antón Avilés de Taramancos. Un dos meus poetas preferidos e, lembro, tamén da querida Luísa. Villalta.
Foi un dos textos que quedou fóra de Zoommm.
cando un escribe aquí a palabra caza, entón todo muta
CAZA
esta é a historia do home que entrou por esta porta e quixo quedar para sempre
acubillado no fondo da páxina, como un cazador da provincia de Harar de hai un millón de anos
afiando as linguas para dicir só o necesario
coa beleza afiada que comporta só o necesario
esa beleza de adobe ou lanza ou algo que non se me ocorre
esta é a historia que eu sei
e que el puxo na miña boca desde unha boca que foi a súa
e que debo referir, anque da beleza eu non saiba máis ca unhas poucas frases feitas
e que, como a historia de Ulises, ten a aventura e o mar por medio
como un piano como un sancocho ou como algo que non se me ocorre
que fago aquí? escribe Rimbaud dende Harar
o home fica nesta páxina e o bisonte, no teito da cova
forman parte dunha historia que non quere pórse fin
el, o cazador que nas estrelas viu o percorrido da especie
e deitou seme sobre a herba e a muller aleitouno
todo isto sen saíren desta folla, que é como o lugar de Taramancos
e eu afío os coitelos tal e como el me aprendeu
igual en Chachauí, que en Anserma
que aló onde non se me ocorre
e o home que aquí entrou e aquí quixo vivir para sempre
empuña a súa lanza dende o máis alto
e lanza a súa lanza
e alcanza o teu costado
e ti poste ferido, e poste postrado e poste
como algo que non se me ocorre
e o cazador, simplemente,
fica
Estíbaliz Espinosa, 2003
Por terceira vez na vida, escribo un poema para un poeta morto e celebrado no día das letras galegas.
Non sei cándo [nos veremos], mais en breve ha saír un libro colectivo sobre Lois Pereiro en Xerais.
Eis o texto que entreguei:
| o que lemos |
A masa literaria faise carne
carne de papel e aquí se vén
a se tatuar o nome seu nun mercurio do destino.
No tóxico sabor da súa bruma. No anel
de sombra que dá forma as súas olleiras.
Os seus pómulos que regueifan contra o frío
glaciares a flotaren máis aló de Betelgeuse.
Un sistema que repite Lois Pereiro nalgún lado
nalgún lado, Lois Pereiro, nalgún lado.
Non creo que iso importe máis que o cuspe
desta vida. Esta vida en si un abismo
dentro doutro abismo no que lemos
lemos contraLemos
para acabar sobrevivindo.
Será una voz en off sobre as imaxes dun
estromatolito de tres mil millóns de anos
o que lemos,
Lois Pereiro.
Será Mitteleuropa na cunca destas mans
tan contracapas.
Será a Acracia dando flor no paraíso.
A temperatura ascende ao tempo que escribimos
de arriba abaixo sobre un corpo xa ilexible.
Non se queima o amor, quéimanse os astros.
Non arde o terminal, a vida é plena.
Quen tivera varias vidas coma quen ten irmáns
irmáns de sangue, na folla que incha as veas.
Sangue calcinado. Se queredes tinta.
Aquí se vén para non facer xirar a roda
aquí se vén por Valente e por Ubú
polos puntos suspensivos contra a infamia
que foi deixando caer no vieiro
Lois Pereiro.
Aquí se vén como se peregrina ata Coruña
unha Highland por un Pound e doce Bernhards.
Eu vestida da intuición de que non o coñecía
e teño pouco que dicir, bastante pouco
e moito máis que ler. Aquí nos vimos
novicios todos na palabra, en tal brancura
que as loias da que foi a súa vida nos tatúan
o furor uranio seu de ser amor
de sermos carne.
Estíbaliz…Espinosa, xaneiro 2011
...Estíbaliz Espinosa... palabra ciencia canto