Outra foto miña? Pero que é isto? Que representa un blog ? Outra burda manobra de popularidade? Como a televisión? Búscome a min mesma [nesta etapa do personismo en termos de Vicente Verdú, neste episodio da historia con maiúscula?] en cada foto miña que penduro, en cada texto que publico? Aspiramos a ser a imaxeSeguir lendo “poster idade”
Arquivo de categoría:macedonia
maxiak
Hai unha semana traizoei á miña cidade no delicado momento no que estreaba como anfitriona da Feira de Artes Dixitais Move, da que quedei coas ganas, as moitas ganas; traizoeina porque o domingo conducimos o noso coche rumbo a Vigo, a cidade destartalada, a cidade sen lei, a cidade gabeadora. Carnívora. Clausurábase o Art FuturaSeguir lendo “maxiak”
calcetar un xersei para descalcetar a vida
Hoxe ás 19:00 no Teatro Rosalía de Castro da Coruña, 7 mulleres damos vida aos personaxes do Club da Calceta de Teatro do Morcego, aínda que no meu caso non dou vida exactamente, senón ultravida… O máis prodixioso de pertencer a unha compañía de teatro un pouco zíngara que percorre Galiza dende marzo e naSeguir lendo “calcetar un xersei para descalcetar a vida”
alguén que ande por aí sabería polaco?
Foi no 98, ou quizais no 99. Non foi por idolatría, cousa que odio por patética, senón por curiosidade. Curiosidade devota, si. Escribinlle unha carta a Wislawa Szymborska. Busquei unha tradutora polaca e reescribina toda. En polaco. Sentíame tan preto dela, desa octoxenaria, separadas polo grosor dunha ou dúas páxinas… crinme investida de confianzas eSeguir lendo “alguén que ande por aí sabería polaco?”
o telón de ceros
Eu vin ceros e uns que vós non creriades. Hai cousas. Hai cousas que só acontecen en internet. E, de logo trascenderen, faranno manchadas de cibernética, manchadas deste grotesco e vasto curral que é a rede onde todos se buscan ás agachadas, tecooooleando o seu nome en google. Á súa esquerda, un vaso de algo.Seguir lendo “o telón de ceros”
revés de versos chineses
Isto é a parte de atrás dun poema chinés. As artes dixitais permiten entrar e saír dun sen pedir permiso. Coido que é o mellor que se pode facer cun poema a día de hoxe: atravesalo de parte a parte. Perspectivizalo. Tamén este évos tremendo. Máis lento. Máis tao. A música.
satoris da ducha V
O facebook… ben, no facebook latexa algo diabólico. Entre outras cousas, funciona como un dispositivo que che obriga a enterarte de conversas alleas. Un audífono mal amplificado. A través dese enxendro do mal entérome dunha nova errata que vén sumarse a esas moitas que socavan os alicerces da nosa cultura, relixión, as nosas creencias máisSeguir lendo “satoris da ducha V”
consulta
Toda a tarde escoitando isto. Unhas 37 veces. Estamos mal, doutor? Traballo arreo con varios textos, sigo a voltas con versos siameses, con fotos intruders, traballo para Silvestar, de Croacia, traballo un monte a cambio de nada. Facendo o que ninguén me obriga, para min. Como cando tiña 10 anos e escribía, escribía, escribía. SenSeguir lendo “consulta”
a orde dun cosmos no interior dun rostro
A orde dun cosmos no interior dun rostro. Hai unhas semanas escribín un conto con ese título, se cadra provisional. O feito de deixalo aquí e por escrito pode resultar definitivo e mesmo condenatorio se eu decido, por exemplo, presentar ese relato a un premio. Semella evidente que un blog non é un libro, eSeguir lendo “a orde dun cosmos no interior dun rostro”
satoris da ducha IV
É tan evidente. Malia o moito que lle pese ao meu admirado señor Bloom, antisociólogo, anticultural studies… non é evidente que a grandeza artística atribuída a, por dicir un calquera, Van Gogh, atópase nun punto indefinido da relación entre a súa obra – técnica, trazos, cromatismo, temas- e a súa personalidade, a súa vida eSeguir lendo “satoris da ducha IV”
...Estíbaliz Espinosa... palabra ciencia canto 