O palíndromo latino da entrada anterior [in girum imus nocte ecce et consumimur igni], alén de vello esconxuro de propiedades máxicas ou mesmo alquímicas,  é coñecido como o verso do diaño.

Ata onde eu sei do diaño tamén a el se lle atribúe a inspiración do tritono ou  cuarta aumentada, antes denominada o diabolus in musica. Un intervalo disonante, inestable mentalmente, que hai que pensar antes de emitir coa voz e do que o exemplo máis sinxelo sería o Fa-Si nunha escala de Do maior [proben a entoar en voz alta só as maiúsculas: dorremiFAsollaSI. Velaí]. Moita música contemporánea conténo, de feito coido que é unha das súas especias máis aromáticas. Máis recoñecibles.

Hai uns días mantiven unha conversa con alguén que me revelou certos detalles para min descoñecidos da vida de Shostakóvich. Aseguraba que sempre saía nas fotos con esa complexión discordante e resignada de Buster Keaton con gafas [ou máis ben de Morris, puntualizou] xa que a súa vida na Rusia comunista consistira nunha sucesión de condecoracións e condenas raiando na esquizofrenia. Nas fotos parece pregar: non me poñades unha puta condecoración máis, di o meu amigo. Inmediatamente despois de enxalzala, as autoridades condenaban a súa música por burguesa, formalista, pornográfica, decadente, en definitiva anti-soviética.

Aí percibimos algo interesante: como se sabe que unha música é burguesa?

Sabemos que as tonalidades menores [modo eólico] poden inducir á introspección ou á melancolía, en tanto que as maiores [modo xónico] adoitan ser brillantes, expansivas . A música discorre polos mesmos leitos  do temperamento. Isto é evidente. Venus in furs, da Velvet, é sinuosamente sensual, con perfidia. O In Paradisum, do Requiem de Fauré resulta celestialmente ascendente. Round the bend, de Beck, é un spleen atmosférico, case orbital. E o Fever de La Lupe é pura fase de meseta. A instrumentación, as escalas, os cromatismos condúcennos a certas paraxes ocultas no noso cosmos cranial. Ese poder está reservado á música.

Pero que había na música de Shostakóvich para cualificala de “contrarrevolucionaria”?  A que soa unha revolución? No canto dunha sinfonía en Re menor [grave e devoto. Melancolía feminina], un Fa maior [furioso e arrebatado] tería servido? No canto dun torvo Si bemol menor o clasicote Do maior? Menos timbais? Máis timbais? Asonancias? Consonancias? Atonalidade?

Se recoñecemos intervalos musicais diabólicos e versos satánicos, é dicir, música e semánticas que se aliñan coa espiritualidade do humano, ha de existir música política. Sabemos do poder convocador das marchas, os tambores, as gaitas escocesas, as fanfarrias metaleiras ou os rachóns vocais de Rage against the machine. Mais poderiamos auscultar con precisión cara que orientación política se dirixen? Conservadurismo, corrupción, dereita repulsiva, esquerda trampulleira, subida de impostos, desfeitas sanitarias? Ou ben xestións limpas, vontade de mudar algo, traballo efectivo a prol dun pobo? Hai algo imperceptible nas escalas e nos modos que agocha a maneira de conducirnos no mundo?

De cando tocaba a guitarra, lembro predilección polo o Si, o Fa e o Sol. Eu son logo unha persoa Si maior? Si menor? Fa maior? Sol menor?

A que soo?

As musicalmente cutres campañas políticas… anuncian cutrez de miras? Como de afinado está o mundo político? Pretende ser a Kulturburg un xigantesco e fracasado diapasón?

E os instrumentos empregados? Agochan tendenciosidades nas súas fundas  negras?

O piano é de dereitas e o saxofón de esquerdas? Era por iso que Bill Clinton pretendía tocar o saxofón? Unha frauta é despreocupada e nova? Como é un arpa? Un dos meus instrumentos preferidos. Harpo Marx tocaba a arpa. Se cadra  é patrimonio dos mudos. A arpa. Ningunha campaña política farase con arpas.

Porén,  as caricaturas de Nerón queimando Roma preséntannolo rabuñando unha lira ao tempo que compón un hit.

A Cabalgata das Walkyrias, de Wagner. Aparece en Apocalipse Now. Escoitei a lenda de que os nazis facíana soar na 2ª Guerra mundial para amedrentar aos inimigos  [non acabo de visualizar onde. No cerco de Stalingrado?]. Son as walkyrias de dereitas ou de esquerdas? Valen para reivindicar dereitos de clase ou dereitos de estado de benestar?

Segue a lateralidade a dar conta das complexidades políticas?

Ás veces este recanto do mundo soa un pouco a orquestra que aínda non rematou de se afinar. Estamos expectantes para que comece dunha vez a sinfonía, o concerto, a ópera.  E en Fa sostido maior.

Craváronme uns dardos polas costas. Dous. Un e dous. Agora hei facer eu o mesmo.

Penso. Non me saen 3 dardos. Sáenme máis de 3. Pero debo cinxirme a 3. As regras escrupulosamente din 3 dardos. Non 2 nin 8. 3. As regras tamén din, escrupulosamente, que debo pendurar a foto dos dardos nesta entrada. Pero a min esa foto non me gusta. Non me gusta. Gústame a idea dos dardos pero non a foto que teño que pendurar. Gústame a idea, pero non a totalidade da idea, non todo o ritual que comporta. Naturalmente, teño dardos para dar. Teño dardos para dar e tomar. Visito varios blogs con asiduidade, gústanme moito, admíroos, róubolles cousas, plantéxome [aberración castrapa] ser eles e escribilos eu por un momento. Zelig.

Pero esa foto dos dardos… non me convence. Préstame a idea dos dardos, mesmo me afaga mirarme agora no espello, no espello de esguello, para me ver as costas e albiscar esas dúas marquiñas diminutas, unha en cada omoplata, dos dous dardos que me lanzaron. Íspome, miro no espello da miña habitación que ten unha máscara de gato dun antroido pasado, doume a volta e xiro o pescozo para me ver o lombo. Sempre me gustou o meu lombo porque é de nadadora, anormalmente ancho. Algunha vez nadei ben. Imaxinaba devanceiras miñas, nadando e nadando ata conformar ese lombo que me foi tocar a min nesta vida. Un lombo que me fai crer que son forte, resistente. Un lombo de nadadora, de serea olímpica, de masculina sibila de Miguel Anxo, de balea, de leviathan. E aí están, aí as vexo: as dúas marquiñas dos dardos.

Que afortunada que son.

E agora eu debo lanzar os meus dardos. Tras todo este preámbulo estaredes en ascuas. Foi unha trampa. Tróuxenvos ata aquí para lésedes o do meu lombo e pouco máis. A próxima vez que me vexades e eu me dea a volta ollaredes o meu lombo mitolóxico, lombo de atlante, e falaredes del ás miñas costas. Sen eu sentir nada. E diredes, aí están, os buraquiños dos dardos, daí podemos enganchar unhas poleas e rubir ao universo, daí partirían unhas ás ou unhas escaleiras, por aí poderiamos meter un dedo e chegar ao seu interior visguento e marrón, foron dardos ben útiles, estes.

Os dardos. Vou lanzar 3 dardos.

Blog de Pablo Gallo: por relacionar incestuosamente literatura e debuxo ata o punto de non distinguir cal é qué.

Ovnis e Isoglossas: por desafiar, artefactar, colar, pegar, pendurar [se], convidar, inventar, múltiples personalidades adoptar, ovniar e isoglossar.

Lándoas: por semiotizar, dramatizar, matizar, isomerizar, polimerizar, polemizar, danzar, avanzar, lanzar.

E lanzaría, se non fose xoves e chovese, dardos diferentes porque aquí do que se trata é de linkar, non? pois linkemos como é debido: se fose venres e nevase cravaríallelos con certeza a esa especie de colega mental que non coñezo persoalmente e vive d’O outro lado do espello, a Calidonia e á mamaíña casatlántica. Se fose sábado e ventease lanzaríallelos sen pestanexar a Hotel junto a la vía, Agua del tiempo [que non é exactamente un blog, senón un híbrido haikublog] e Perdiendo mi eje [un clásico que admiro de sempre]; o domingo anubado: daquela fico na cama matinando en medusas, en peixes dardo de lume. Pero axiña volve ser luns con sarabia: francotiro entón a O Cartafol de silencios, O levantador de minas e Fíos invisibles. Se fose martes e tivese caído un meteorito probaría puntería en Das orixes de marzo, Incomunidade [ese blog orxiástico do ximnástico A. A. Miranda], A Regueifa Plataforma;  de ter sido mércores cun arco da vella ensartaría a Cristinha, Roi Buligán e a marabillosa Luna Miguel…

E quédanme os Farrapos de Gaita, quédame o Lector Mal-herido, quédanme Beliscos pequenos, Ternura porno, MariBolheras precárias, Hikikomori, O blog dos pelachos, O porto dos escravos, a revelación  de Lidia Bao… e moitos outros. Moitos outros.

Isto vai diso. De desparramarse en blogs. Por que so 3? Por que ese texto tediosamente cursi dos valores éticos e nonseiqué? Por que esa horrible foto?

Prefiro a de Dardo Lancaster nesa película que vin 300 veces, xunto có Temible Burlón.

Isto ía de linkar.

Linkemos.

Asaeteémonos.

Sansebastianémonos.

[…]

Ven? Gústame a idea dos dardos, pero non a totalidade da idea. Salteime algunha norma, unha desas normas escrupulosas dos memes que a min me encantaría poder seguir. Pero non son quen. Non pendurei a foto do premio, nin o copicola do texto explicativo. Non me puiden cinxir a 3 dardos só porque hoxe é xoves. E chove. Gústame a idea pero non a totalidade da idea.

Comprenden por que non podo ser política?

Existe unha ecuación, a ecuación de Drake, desenvolvida para calcular a probabilidade de civilizacións con vida intelixente que poidese haber no universo.

Nunca oín falar de unha que calculase esa probabilidade aplicada ás da Terra.

Nunca oín de unha que calculase a probabilidade de vida melancólica ou nostálxica no universo.

Nunca oín de unha que calculase a probabilidade de atopar vida minimamente parecida ou cordial á nosa.

Nunca oín de unha que calculase a probabilidade de que neste intre algunha estraña forma de vida extraterrestre se atope calculando unha ecuación na que se pregunte por nós.

Alguén se pregunta por nós?

Somos morosos dalgún extraterrestre? Non. Daquela ninguén se preguntará por nós.

Así de saturnino é o noso xeito de ficar sos.

Gustav Holst expresouno así.

Dúas das películas de animación dos últimos anos [se exceptuamos a marabillosísima A Princesa Mononoke e Wall-E] que considero máis redondiñas en canto a síntese entre argumento e realización técnica veñen de máisoumenos Francia e tocan o tema Oriente-Occidente, integración e desintegración: Persépolis [2007], da debuxante iraní Marjane Satrapi [obvia descendente de sátrapas persas?] e Azur e Asmar [2006] , de Michel Ocelot.

[Isto non é un blog de cine nin eu permítome  ese luxo de actuar/performar como crítica de cine, mesmo que sexa no meu blog e moita xente que busque esas películas en google vaia caer desafortunadamente aquí. Velaquí  derramo, desparramo mellor, simples reflexións sen rigor, sen vimbios de crítica, por mero coñecemento de causa. Falo de películas que vin hai un tempo e que foron estreadas hai moitos meses xa. Só quero lembrarme a min mesma canto nos anima a animación]

A primeira das películas é a autobiografía dunha nena e posterior adolescente no Irán dos anos 70/80 que emerxe a duras penas do fundamentalismo. Coñecín Persépolis primeiro polo cómic. E, malia admirar a sinxeleza do debuxo e a historia desa rapaza, ás veces cun punto Mafalda, non podía deixar de sentir unha punzada de triste curiosidade ao comprobar que a súa única opción de rebeldía consistía en mercar discos punks británicos e vir a estudar é vella Europa. É dicir, dalgún xeito, desiranizarse. Por suposto, a situación dunha chamémoslle intelligentsia baixo un réxime dictatorial ha ser penosa e humillante. A familia de Satrapi é culta, intelectual, antiga. Mais comprendo que a occidentalización como medida única para paliar os seus problemas políticos e sociais internos ha resultar alporizante para o Oriente.

Coido que nese bambán divírtese boa parte da xeopolítica actual. Intervir para introducir papanoeis en Damasco ou Teherán? A perspectiva resulta reducionista, polarizada.

“]

Azur e Asmar é un conto de fadas oriente-occidente tratado como unha delicia visual. Con certeza moitos criticarían o seu cheiro a politicamente correcto, o tema da integración do inmigrante, o do oriente fabuloso. Con todo, está tratado dun xeito tan elegante e pouco maniqueo que en ningún momento decae cara o almibrado boísmos-malísmos marca das casas Disney ou Dreamworks. Sen o movemento hiperperfecto do cine 3D estadounidense actual  [a ese respecto é moi elocuente un libro de Lev Mánovich,  El lenguaje de los nuevos medios de comunicación no que explica o paradoxo técnico das imaxes 3D que chegan a ser máis perfectas ca realidade, de modo que os propios deseñadores optan por verosimilizalas, invento palabro, estropeándoas un chisco], esta película desprega uns decorados, un delirium tremens cromático e unha sensación de figuras planas e xeométricas con reminiscencias a teatro de sombras, que me devolveu a sensación dunha maxia perdida. Persiste certa maxia no mundo plano. Azur e Asmar tívome algo de Escher, as criaturas son máis mecánicas que humanas, a súa beleza é glacial, como debe, aparecen artiluxios, observatorios, patios de palacios árabes, adiviñas, fadas, trampas, animais prodixiosos… Todo en función dos dous eixos temáticos para min principais: a fantasía e a simetría. A fantasía goberna aos personaxes. A simetría goberna o argumento e a plasticidade visual.

Dalgún modo, Azur e Asmar fala das contradiccións, dos enfrontamentos e, derivados deles, dos paradoxos. Do inesperado. O título copulativo [Azur e Asmar] pode conducir a erro: vendo a película, Azur contra Asmar tamén resultaría crible durante os primeiros 40 ou 50 minutos de film. O cal  convídanos a reflexionar sobre a condición de estranxeiro e de estraño: os dous personaxes principais son estranxeiros, primeiro un e logo outro. E os dous tiran adiante como tales.

Unha das escenas preferidas: cando Azur toma unha brebaxe que lle concede o don de comprender aos animais, non acontece que os espectadores escoitemos falar en castelán ao león, como agardamos, senón que o que escoitamos é ruxir a Azur na lingua dos leóns. E el quen se adapta a esa lingua, quen concede, como humano, falar a lingua das bestas, e non do revés. Dun xeito análogo, nas partes do film que transcorren nalgún país do Magreb, a lingua é a orixinal e non se subtitula. Escoitamos falar [supoño que alxeriano, non o identifico con exactitude] longos parlamentos noutro idioma e comprendemos ou intuimos o que se di.

Os debuxos animados. Ese curioso fenómeno dunha sociedade neoténica que necesita criaturas falsas, animadas con alma artificial, unha prótese que xustifica a nosa determinación biolóxica de non rematar de medrar nunca.

A conversa máis ou menos transcorre así:

-Ola, bo día. Pode pasarme con intervención?

-Si, de parte de quen, por favor?

– Chámome Estíbaliz. Estíbaliz Espinosa

– O motivo da chamada?

– Quero saber en que estado do trámite se atopa unha factura dun concerto que dei hai 5 meses

– Agarda, creo que o encargado non está [soa un Mozart monofónico e periclitado para retrasados mentais, supostamente porque a música amansa ás feras. Acontece que a música feita por retrasados mentais, enardéceas]. Efectivamente, saíu

– E…mm.. non hai ninguén no departamento?

– Non

– E ben?!

– Chama dentro de 15 minutiños, por fav…

A escena pode [e debe] repetirse con diversas variantes a intervalos de 15 minutos, 15 días e, se nos relaxamos e todos nos poñemos un pouco hiperbólicos, 15 anos e 15 eóns.

O que acabo de transcribir é o protocolo necesario e absoluto neste país [=Galiza] para cobrar calquera cantidade relacionada con algún evento cultural municipal antes de que pasen 6 meses. O que acabo de describir é vergoñento e inadmisible. O que acabo de describir é a bunkerización dos xestores de cartos públicos para evitar seren presionados cara a unha xestión xusta, limpa e puntual.

Todos colaboran nesa trama sucia de trapos permanentemente por lavar, de residuos tóxicos que temos que comernos os que algunha vez traballamos para eles. Todos. Dende os técnicos de cultura que non saben nada porque iso é cousa de intervención, ata os interventores que me choran [isto é verídico] que me entenden [todos me entenden] pero que a culpa é do sistema, que é así.

O sistema. A invención máis audaz, despois do nazismo, para expiar as culpas todas de todo o occidente de benestar. O sistema, que é así.

Traballo para distintas entidades culturais dende hai máis de 10 anos: traballei como contacontos en campañas de lectura da Xunta, fago recitais e obradoiros como escritora or whatever, dei charlas e conferencias, actuei como cantante cun grupo de jazz, cun octeto vocal, con compañías de teatro… Para entidades tanto públicas como privadas e, dentro das públicas, para calquera dos 3 supraorganismos, calquera das 3 grandes tetas que pairan cupulescamente xeodesicamente sobre nós: Estado, Autonomía, Municipio.

Das 3, a besta negra nos pagamentos é, con diferenza, a terceira. Nin un só concello dos moitísimos cos que traballei neste país [=Galiza] pagoume antes de 3 meses. Mentira, lembro un. Só un. Oleiros.  Foi o único concello que me pagou dentro do prazo normal dos 30 días.

Houbo outro, a Pobra do Caramiñal, que tardou 2 anos e unhas 30 chamadas en pagarnos. Por un contacontos. Do 8 de marzo de 2000, día da muller traballadora. Érase aquela unha ironía tan ben broslada. As mulleres traballadoras que traballan ese día por amor á arte, parnasianas as mulleres traballadoras. Cheguei a falar co tenente de alcalde: Bos días, son a muller traballadora que resulta que tamén era cobradora.

Daquela facía moitos xogos de palabras.

Iso si, en cando mentas ao alcalde os cobros axilízanse. Pero para iso tes que botar bile, tes que escoitar moitos É que eu enténdote pero, moitos sospeitosos cortes de chamada, moita música para midisubnormais, moita pregunta capciosa de funcionaria listilla O motivo da chamada?, e tes que intentar vía meditación hindú que todo iso non derive nun cancro no teu organismo.

Todo para cobrar cantidades que xamais sobrepasan os 2oo euros. É miserable e, se non fose porque evito o tabaco e a humillación por parte de xentes miserables, sería tamén humillante.

Ao longo destes máis de 10 anos traballaría con máis de 100 concellos. Un 1%, segundo a miña estatística subxectiva e persoal [coma todas], un 1% dos concellos deste país [=Galiza] paga o que debe cando debe  ás persoas que traballan para eles.

Se falan vostedes con xente que se dedica á música, ao teatro, ás artes plásticas, á literatura,  á retroescavación ou, imaxino, a calquera actividade que requira un concello dado para o lecer dos seus cidadáns o para calquera outra finalidade [didáctica, arquitectónica, floral, oquesexa], toda esa xente poderá contarlles anécdotas que mesturan indignación coa besta temible do estado de benestar, resignación:

8 meses? Aínda menos mal, muller, que eu do concello de F. aínda non cobrei unha función de hai 6 anos

Coido que a S. nunca lle pagaron o mural que pintou no concello de C.

Fixen 15 chamadas para cobrar 60 euros.

Esquécete de cobrar iso ata dentro de como mínimo, 1 ano. O. éche así. Paga fatal.

Transcorreron 15 minutos dende que empecei a escribir esta entrada aquí. Vou chamar ao concello de S. Desculpen.

A conversa máis ou menos transcorre así:

-Ola, bo día. Pode pasarme con A. B.?

-Si, de parte de quen por favor?

– Son Estíbaliz Espinosa

– O motivo da chamada?

– Quero felicitarlle o novo ano

[Agora a música xa non soa. Un elocuente silencio que se prolonga un minuto, dous, tres, catro, cinco… A chamada córtase]

A resignación: vivimos nun estado de benestar, privilexiado, recibimos subvencións, pagamentos extraordinarios, cestas de Nadal [agás nas crises], as rúas e avenidas ilumínanse para nós, as portas automáticas abren co noso halo [agás que sexamos un vampiro, ou alguén moi pérfido. Unha vez coñecín a unha muller sen halo que non era quen de entrar en  establecemento ningún xa que as portas automáticas non se lle… en fin. É outra historia], hai festas con pregón, garantías mínimas, cámaras de seguridade, cabalgatas, fontes e pontes luminosas, leis de protección forestal, solares recalificados, prestacións, pazos restaurados, parques moi eólicos, letras recurtadas co nome da cidade e os seus emblemas en parterres visibles… Hai de todo e en abundancia para todos cada día de cada ano ata o fin do teu futuro. Non quererás por riba de todo iso, cobrar á primeira de cambio por un traballo que fixeches. Abondo fan con chamarte por teléfono e poñer o teu nome nun xornal o día da actuación. Abondo fan con ter a intención de pagarte dentro dos límites cronolóxicos desta glaciación. Abondo fan con non dilapidar ese cartos que son de todos [de todos, ou crías que eran teus?] en opíparas casas e en confortables ceas de tixolo.

Dabondo fan con manter a túa factura intacta baixo unha montaña intacta de facturas.

Chamo de novo.

A conversa máis ou menos transcorre así:

-Ola, bo día. Pode pasarme con intervención?

-Si, de parte de quen por f avor?

– Son Estíbaliz Espinosa

[Pásanme]

– Ola, bos días

– Ola, boas, chamo porque quero saber en que estado do trámite se atopa unha factura dun concerto que dei hai 5 meses no voso concello e cando poderei cobrala

[Despois dunha serie de datos que lle facilito]

– Ai, esa factura non chegou aínda, debe de andar pola oficina orzamentaria

[Debe de andar por… como se fose un siberiano facendo turismo polo Caribe, demorándose en cada illa, en cada illote, en cada caio… á caloriña voluptuosa da burocracia lentamente enguedellada en si mesma, no benestar de si mesma, no estado de benestar que somos todos…]

– Oficina orzamentaria? Que é iso?

– Pois mira, unha oficina [bravo!] pola que pasan as facturas no proceso do trámite [un pretexto buro-espacial para pagar 3 ou 4 soldos máis]

– Podes darme o número desa oficina, por favor?

– Chama a centraliña, aí xa che pasan

O xogo sempre é así. O rato e o gato. Correquetepillo. Un dous, tres, escondite inglés. A ver quen cansa primeiro. Stop! Póquer de damas. Póquer de alcaldes. Escaleira de cor. Escaleira de Escher. Gato e rato outra vez. Tom e Jerry. Raña e proe. Gato de Cheshire. Gato de Schrödinger. Existe a factura? Que factura? Que concerto? Que relatorio? Iso é cousa de cultura. Iso é cousa da técnico. Iso é cousa de Manuel, o tesoureiro, que está de baixa cunha catarreira e non vén ata dentro de 12 días. Iso é cousa do sistema. De que sistema? Do sistema solar? Do sistema de calefacción? Do sistema capitalista?

Do noso sistema nervioso.

Todo iso é cousa do noso sistema nervioso. Os despropósitos viven da nosa ciática, cada atraso aliméntase da nosa medula transparente, do noso párkinson á hora de chamar por teléfono a un moroso que é unha institución pública, os edificios de usos múltiples tamén xeran escleroses múltiples, a música perpetrada por un midi monofónico aumenta a probabilidade dunha meninxite… E todo así.

Un eterno vivir nun sistema que está afeito a limitar os seus esforzos. Un sistema que está afeito a tratar a cada cidadán como a un solicitante de subvencións. Un sistema que é a mellor escusa de si mesmo.

Un sistema nervioso central que se volve contra o individuo. Unha enfermidade autoinmune.

Iso é un concello que senta pracidamente sobre facturas sen pagar. Iso é o 90% dos concellos deste país [=Galiza].

Facturas sen pagar. Farturas sen pagar. Enfermidades autoinmunes. Oficinas orzamentarias. Midimozarts. Deixadez. Estupidez. Sistematicidade.