Estou soa nalgún lugar desta frase, entre onte e hoxe, entre norte e sur.

Entre. Aquí. E. Alá.

O derradeiro día do ano parece preciso dar explicacións de algo, facer listas de algo, facerse unha foto de un mesmo facendo algo.  A miña foto deste instante é:

unha vella chaqueta de lá fucsia

un neno durmido

estas 4 lecturas, remotas unhas das outras, pero xuntas en min: Sloterdijk, Banksy, Pureza Canelo, Pilar Pallarés

Grizzly Man descargándose no Ares

non teño 12 uvas

na casa da miña nai hai uvas

Grizzly man de Rockettothesky [Jenny Hval]  soando no iTunes

pensando en 2 agasallos que mercaría

na fiestra do 8º piso da casa da esquina alguén pegou unhas caras moi simpáticas . Sempre me fan sorrir

pensar agora nun animal abisal bioluminiscente, unha medusa ou algo similar, é absurdo. Pero penso nel. É o seu derradeiro día do 2008, a menos que siga o calendario chinés ou un calendario abisal bioluminiscente cuxa existencia énos descoñecida

teño que ducharme

escribín bastante os últimos días, o cal proporcióname unha fraudulenta sensación de avance. Persisten dous textos que non sei como rematar

se poidese manter o ritmo de escritura dos últimos días durante todo o 2009

2009

Barcelona

Madrid

pero Barcelona

Y

sempre tendo a preocuparme antes de que se corporeice [?] o propio motivo da preocupación. Esa é unha das facetas máis preocupantes do meu temperamento

2009: tampouco cambiarei de temperamento

2009: rozar o mínimo luxo de poder escribir sen moverme de aquí. Non moverme de aquí. De Y. Dos meus. Rozar o mínimo luxo de non precisar saír de aquí para gañar a vida.

os meus pes descalzos. Son bonitos, os meus pes

penso en MDM, en traballar máis con eles

pensar agora nunha galaxia similar á nosa é absurdo. É mesmo estúpido. Pero penso nela. Visualizar galaxias, estruturas celestes, vectores e cousas así é un exercicio de paixón. Ás veces teño que procurar a emoción niso, en visualizacións de neuronas, de accidentes solares, de fórmulas do carbono, de cristais de neve, de neanderthais abrazándose nunha gruta cantábrica… Ás veces iso emocióname máis que que me digan que me queren. Máis ca o pobre cadáver abeto ao que se lle cae a purpurina a cachos no salón. Máis que pasar o ano nunha festa

as festas sempre foron exames suspensos para min, ou que pasaba raspando

as festas son un guion de comportamento

onte recibín un sms bonito

vexo unha foto do meu gato. O meu gato só existe en foto. Do meu ex-gato

teño que espertar o meu neno

teño que ducharme

teño a regra

teño que escribir unha última cousa máis

lembro que hai 11 anos estaba regresando de Ucraína, cunha persoa á que quería

acabo de visualizar o caixón da roupa interior: alí, ás escuras, está Betty Boop

vou ducharme e poñer a Betty Boop

gústame escribir sen ducharme e ducharme xusto despois. Coido que Luísa Castro, en Baleas e baleas, falaba diso nun poema final: Despois de toda unha tarde escribindo versos, ducharse, ou algo así. Eu imaxinaba a Luísa Castro, bonita como é, ollando para o desaugue, matinando no que acababa de escribir

iso vou facer eu nuns minutos

ficar pampa ollando para o desaugue remesturando no cerebro todo isto, matinando en todo isto

en Barcelona, Betty Boop,  Pureza Canelo, foam cities de Sloterdijk, a maternidade de Sloterdijk

na maternidade

en mamá

en Y

na peli que vin onte comendo puré de cabaza, soa: No limiar da vida. Unha marabilla interior de Bergman

a maternidade

a maternidade

eu son mamá

comprendo as figuriñas de fertilidade, as divindades mexicanas parindo en crequenas, comprendo as rachadelas espazo-tempo, as rupturas, todo o mundo debería parir algunha vez, mesmo que lexitimamente non aspire a ser nai

parir é unha droga

a miña amiga E. cando quedou grávida asegurou que camiñaba polo mundo sentíndose poderosa, poderosa afrodita

eu lembro sentir que levitaba: a gravidez produce levitación

na tenda Alita de cómics merquei unha lata de Caramelos Anti-Gravity. Trasantonte. A dependenta é moi guapa. Celebro comprarlle cousas

gústame a palabra trasantonte. En galego, o pasado é máis profundo que en castelán

Tamén o que escribimos.

Tamén o que escribimos todos os miles de millóns que escribimos, que escribides. Tamén moitos deses textos ficarán como escritos con tinta simpática. Irán esluíndo.

Mimetizando co empapelado.

Coa paisaxe.

Coas nubes que pasan. Pasan. Calan.

De ser algo, serei a redución a este texto.

Non me queixo. Moita xente non é máis ca unhas mans a enguedellar cestas ou un lombo que sobe e baixa minas. Moita xente é un discurso esquecido, si. Pero moita outra é un discurso atravesado na garganta antes de emerxer. A fin de contas, unha lápida tamén é a redución a un texto.

Os libros de memorias. Os testamentos. As letras de cancións. Ata as leis e por suposto as constitucións son reducións do saber/deber dun pobo.

Son reducións a textos.

Claro que en ocasións non se pode falar con propiedade de reducións. Hai textos que magnifican aos seu autores. Fannos medrar, coma fungos de Alicia. Era veradeiramente Stendhal tan? Cervantes? Shakespeare? Valle-Inclán? Murasaki? Tan?

Debes sopesar amodo antes de poñerte a empuñar letras e ideas, antes de poñerte a facer voar conceptos pola bóveda do teu cranio, debes elixir que texto queres ser. A que texto queres verte reducido. A que palabra [Scheherezade, gruta, cosmonáutica]. A que título. A que subxénero. Estilo. Nivel semiótico. Coordenada socioliteraria. Parámetro sexual.

Mais se de verdade o que che importa é escribir, nada diso fará que te deteñas nin un par de minutos.

Debes conceder que o teu texto deveña máis humano, máis luminoso. Ca ti.

Ti non es máis que moitos demais.

Ti non es máis que moitas ou poucas letras.

Ti non es máis nin menos.

Un día, fun a unha exposición de Branda: un dos cadros era a parte de atrás dun lenzo.

Outro día, fun a unha exposición de Pablo Gallo: moitos cadros eran paisaxes urbanas sen xente nin coches. Tamén había outros con vísceras flotando sobre xente ou animais.

Dun modo intuitivo, todas esas imaxes ilustraban o que  alimenta a literatura ou, máis que á literatura, aos modos de contar: os cambios de perspectiva. O metabolismo da perspectiva. Ou os seus cambios, trastornos, de fortuna.

Adiante pasa a ser atrás. Dentro pasa a ser fóra. Cheo pasa a ser baleiro. Eu pasa a ser el. Un texto pasa a ser falar dun texto. Un gran conto é a posibilidade de contalo. Unha grande novela é a posibilidade de vivila. Un gran poema é a posibilidade de…

A posibilidade de?

Non o sei. Non me gusta onde me deixou esa frase, semellante abismo, a quen se lle ocorre acabar así.

Vivo aillada e se cadra por iso a miña concepción da literatura aíllase cada vez máis. Non podo remedialo. Non quero remedialo. Os textos víranse de costas porque eu quero que se viren. Quero agarralos das omoplatas, non ver o seu sorriso triunfante. Os textos non triunfan. Os textos voan. As ás parten das omoplatas.

Eu quero agarrarlles as omoplatas.

Pensei en escribir un texto, un poema ou un texto tipo conto, dos que estou facendo últimamente, levo anos con eses contos no lombo, contos que falan de ir contar algo sen chegar a facelo nunca. Pois ben. Un deses. Ou un poema. Os poemas son incómodos, a xente non os dixire ben, acéptaos por compromiso:

Xente: un poema? Vaia, e que ben – e ti advirtes un sorriso moi torcido, torcido ata dicir basta. Torcido ata dicir Basta de poemas. Non escribo un maldito poema máis.

O único que fan os meus poemas hoxendía é engordar antoloxías ou libros temáticos: sobre lobos, sobre tundras, sobre pezas de ensamblaxe nunha fábrica de retroescavadeiras… Algúns deses libros son fabulosos, pero hei recoñecer que a vida dun poema reducida a iso é unha vida dependente, de circunstancias, pouco sanguínea, máis ben mortal.

A xente acepta moitas cousas por compromiso. Eu mesma acepto moitas cousas por compromiso. Os textos que quero escribir resenten diso e cando vou abordalos, cando vou escribir sobre a protagonista que morre ou namora ou incendia algo…, entón o texto revírase e non quere saber nada de min.

Dáme as costas. O texto que eu quero escribir, isto é incrible, dáme as costas. A min.

Esas costas debuxan na pantalla un texto coma este.

O verdadeiro núcleo duro en todo isto radica na ostentación de autoridade moral, de integridade, de discurso válido do must be. O fondo, os contidos, pérdense no abismo.

A cuestión aquí é que non podo evitar detestar e desprezar aos ostentadores de autoridade moral porque iso é o máis parecido á Igrexa que existe: a Igrexa Católica -a primeira multinacional da historia, a primeira cun logotipo baseado no horror e a tortura, a primeira cun embaixador mártir- erixíuse dende certo momento como a posuidora de autoridade moral: nós somos os bos, vós sodes os malos. Pero achegándovos a nós poderedes rozar -previo pago, previo asentir en todo, previo sufrir- unha migalla da nosa celestialidade.

A relixión é connatural ao pensamento humano. As igrexas son connaturais a certos modos de organización social e mental baseados nesa autoridade moral incuestionable. Cuestiono ás segundas, non á primeira.

Sempre hai un sorriso autocompracente en todo canto ten a ver coas igrexas, coas freguesías. Un sorriso que escapa, de pura pracidez, de puro crerse bo ante o aplauso dos fregueses que non arriscan perder o seu posto na xerarquía.

Por iso de ser eu algo, coido que sería apóstata de todas. De todas. Mesmo de unha que levase o meu nome.

Non esquezas isto: textos forenses. Descuartizados. Esgazados.

Falar dun texto estando dentro del, adoptar ese perspectivismo. Iso é. Isué. Todo o demais non paga a pena.

Esa achádega, si.