Eu vin ceros e uns que vós non creriades.

Hai cousas. Hai cousas que só acontecen en internet. E, de logo trascenderen, faranno manchadas de cibernética, manchadas deste grotesco e vasto curral que é a rede onde todos se buscan ás agachadas, tecooooleando o seu nome en google.

Á súa esquerda, un vaso de algo. Que apuran. A sorbiños. Compulsivos.

Todos os que traballamos aquí, deste lado do mundo, deste lado da fervenza do val dos elefantes, deste lado do ecrán, deste lado do telón de 000 e 11111, deste… [basta, non me pagan por exprimirme ata este punto, de feito non me pagan] sabemos que nos enteiramos de novas, memes, accións que ao mundo real poden arribar con outra forza, con perspectiva diferente. Sabemos que hai cousas que só existen aquí.

Que a súa dimensión é diferente por existiren aquí.

[I en ocasións vemos mortos]

Non sei se o sabemos ou o intuímos. Vén sendo o mesmo?

Deste lado do telón de ceros adquirimos outra entidade, que é case unha outra identidade. Os grandes tímidos atrévense e os ghuapos fican  reducidos a unha frase que asegura que son guapos a carón dun pequeno avatar. A xente búscase a si mesma para descubrir a outros que se chaman exactamente igual e viven en, poñamos, Petrópolis. Ante a interfaz os grandes negociadores salivan, os artistas dixitalízanse tamborilando os dedos sobre o qwerty con furia artística, as novas intranscendentes volven relevantes e acaban por colonizar a prensa e outros medios de comunicación. A rede, coma todo enredo comunicativo, tamén fala de si mesma, tamén practica a rendible autofaxia: do mesmo modo que os rancios contidos da tele consisten na propia tele [programas que aluden a outros programas, programas feitos de retallos, patchwork televisivo], un dos grandes protagonistas da internet é o propio elemento mistérico da internet. A enxeñería, a linguaxe, os artiluxios de ordenador. Geekadas. A sublimación da chatarra silícica.

E a comunidade virtual. O aval de todo intento de volvernos postrimería.

Moitos escritores, impostores, clons e aledaños saltamos aquí porque dexergábase un reino fabuloso tras dun telón de ceros. Un reino que tardou apenas un par de anos en se superpoboar, ben é certo, pero un reino onde por fin a impostura era lei e non importaba non figurar no círculo da edición e xestión de libros en papel. Tras do telón de ceros son moitas as tramas que se urden, moitas as conquistas e algunhas non pasan das 1000 visitas. A posteridade converte nun grial sensiblemente máis esotérico: quen pasa á posteridade entre tanto nome? Quen garante o seu nome ante un millar de nomes? Quen esixe semellante titanismo de si mesmo?

E sobre todo, que significa un nome?

Está claro que unha condición sine qua non para existir sobre as calizas da terra é existir sobre o cristal líquido da pantalla. Así aconteceu co Prestige, coas protestas pola guerra de Irak, co acelerador de partículas do CERN ata chegar ao governo de transición de Obama… e aquí, na internet, todas esas apariencias de realidade flotan con new yorkers, animacións chinesas, elena chernenko, portais nacionais de bhutan, rebelion.org, lotte reiniger, lectores malheridos, petites claudines, microsiervos, pornotubes, chuzas, persoas en prácticas, criaturas mecánicas, ciber pin-ups, turcos mecánicos, calidonias, haijins, levantadores de minas, foros de ubuntu, bellas varsovias, multas de luisgarcíamonteros, fotos do teu fillo, mensaxes da sonda mars phoenix en twitter e terabytes de documentos en creative commons.

Mentres outros ven a tele, somos moitos os que vivimos deste outro lado. Onde disque faise a compra, procúrase parella e se queda ben ante a modernez estando aquí. Cunha presenza espectral, inventada, conectada. Seica o mundo comezará en anos vindeiros a suceder por aquí? E a nova forma de sociabilidade redistribuirá as categorías sociais entre conectados e non-conectados [plugged e unplugged]? Que acontece cos que non acceden a este lado? Simplemente, non existen. Que conclúes se tecoleas Liberia e non aparece nada? Non existe.

Os que precisan colirio nos ollos e fisioterapia para malas posturas da columna xa somos lexión… Lexión de zombies.

Toda a tarde escoitando isto. Unhas 37 veces.

Estamos mal, doutor?

Traballo arreo con varios textos, sigo a voltas con versos siameses, con fotos intruders, traballo para Silvestar, de Croacia, traballo un monte a cambio de nada. Facendo o que ninguén me obriga, para min. Como cando tiña 10 anos e escribía, escribía, escribía.

Sen porqué.

Pura amateur.

Instinto cru.

Autodidacta, torpe, acubillada no dominio sagrado de todo cangarexo ermitán, de todo zoupón en relacións sociais, de todo alérxico a interlocutores face à face:a interfaz. O antifaz. A rede. A rede dos acróbatas, das mariscadoras, dos humanos araña.

Nada de raciocinio na bóveda estrelada do meu cranio…

Viva este xeito de ser.

A orde dun cosmos no interior dun rostro.

Hai unhas semanas escribín un conto con ese título, se cadra provisional.

O feito de deixalo aquí e por escrito pode resultar definitivo e mesmo condenatorio se eu decido, por exemplo, presentar ese relato a un premio. Semella evidente que un blog non é un libro, e sen embargo todo este ballón de páxinas persoais actualizadas leva un tempo rillando como unha couza nesas brandas pastas de papel que son os conceptos de autoría, de edición, de  publicación. Fágome pública por verter cousas aquí? Deixo de ser inédita por falar dese conto, por penduralo neste espazo invisible para moitos?

Non penduro ese conto aquí. Gárdomo. Non vai maduro para editar, polo momento. Nin sequera aquí. Se isto que fago é editar. Éo?

A fin de contas… que raio quere dicir exactamente ser édito? Simplemente facer que un texto abandone un caixón ou -o que xa vén sendo o mesmo- un cómodo limbo de ceros e uns nun documento dunha carpeta dun ordenador persoal?

Estou publicando esta frase?

Ou non é moi diferente a pegala nun papel nun semáforo polo que pasa xente diversa de diversas nacionalidades, idades, estudos?

Realmente, que significa a efectos legais ter un blog? Se un abríu un blog hai 6 anos e xamais publicou un libro, pero pendura posts regularmente… pode chamarse escritor a si mesmo? Pode facelo con propiedade? Pode facelo con dignidade?

Escribe.

Cal é a diferenza? Os intermediarios? A infraestructura que decide, corrixe, edita, imprime, cola, fixa un prezo e distribúe e organiza unha presentación? Con todos os meus respectos, si. Pero se cadra ás veces esa infaestructura revelouse igual de parcial e subxectiva que un mesmo, en si mesmo, ensimesmado cando decide abrir un blog porque considera que ten algo moi importante que lle amosar ao mundo.

Son areas movedizas e tramposas. Eu teño publicado libros en papel pero sempre arrastrei un punxente pudor a me chamar escritora. Esperaba un recoñecemento por parte dos demais, un recoñecemento que, de non anticipalo un mesmo, non xorde espontaneamente. Non me bastou ter publicado 3 libros para me chamar escritora.

Faltoume ter lanzado algo ao meu estilo, na miña atmosfera. Faltoume escribir aquí.

Esa foi a dose que precisei.

Porque, dalgún xeito, é indubidable que aquí permanezo inédita. E iso proporcióname unha perspectiva moi diferente do que me queda por facer.

Virxindade.

É tan evidente.

Malia o moito que lle pese ao meu admirado señor Bloom, antisociólogo, anticultural studies… non é evidente que a grandeza artística atribuída a, por dicir un calquera, Van Gogh, atópase nun punto indefinido da relación entre a súa obra – técnica, trazos, cromatismo, temas- e a súa personalidade, a súa vida e a súa morte?

Non todas as obras sostéñense por si mesmas. En moitas delas, o que sabemos do seu autor e a súa forma de plasmarse nelas constitúen o punch definitivo.

Por iso, recomendo a todo aquel que pretenda ser algoasícomo artista procure levar unha vida e desenvolva unha personalidade que superen en medio punto á súa obra. Talvez lle axude.

Claro que talvez non.

Isto pensaba hoxe na ducha mentres o chorro de auga fría evidenciaba, á súa vez, a triste fin dunha bombona de butano.

Diante de min camiña Minia. Vai vestida de labrega rusa, igual ca min. Seguimos unha serpe azul que fosforece no chan para guiar os nosos pasos cara o escenario. Non falamos. Sentimos chist constantemente. Chist do rexedor. Chist do director. Chist dalgún compañeiro que ordena calar. En todo grupo social pretendidamente igualitario sempre hai algún compañeiro que, cobrando o mesmo ca ti na fin da obra, inviste dunha autoridade inventada para ordenar calar.

Sentimos chist malia non ter dito nada. Minia non dixo nada. Ela é calada, miúda, con esa curva no lombo de muller humilde, das verdadeiras labregas. Non sei se é humilde. Apenas a coñezo. Non é exactamente bonita, talvez graciosa ou entrañable. O seu nariz, por exemplo. Éo. Entrañable. Arrezagado. Un deses exemplares da nosa especie que, cun pequeno tic nos ollos e un aire honestamente despistado, fai segregar un cariño fugaz e fortuíto. Ela non dixo nada e eu tampouco. Camiñamos en silencio, como se naturalmente regresásemos dunha xeira baixo o glacial sol de todas as Rusias cun feixe de herba ás costas.

É mentira.

Vimos de nos peitear abaixo, en camerinos. De deixar a nosa cabeza en mans dunha perruqueira que nos esculpe un tocado estilo Bañista de Valpinçon. Non vimos de traballar para ningún barin. Non calzamos trapos envoltos que patinan na xeada endurecida do camiño.

Porén, dalgún xeito participamos desa colectividade anónima, dese modo de camiñar en silencio. Cantar nun coro é volverse anónimo voluntariamente, perderse na manda, na bandada, no fato. Algo tan antimoderno. Minia é obediente. Non destaca demasiado, non leva moito no coro. Hai máis de dous anos que o deixei, pero volver 10 días axiña che fai acordar de novo nesa corrente encontrada de Seguir lendo “Evgeni Onegin. Ensaio xeral”