lista de títulos que non serán libro

As listas de cousas que unha non fará xamais adquiren o estatuto da saudade. Son como cartas sen enviar atopadas na faltriqueira dun morto ou cartaces de festa nunha cidade bombardeada. Son o que puidemos ser e non fomos, son álvaros de campos concentrados, son xenios encerrados na intimidade das botellas.

Unha vez dentro dese espazo filosófico as potencialidades do ser son plenas e así o que nunca aconteceu, ese imperceptible desvío do devir, tórnase explosivo. Un grande suceso. Sabemos que iso non tería por que ter sido así, pero préstanos pensalo. Non é? Todo tería sido mellor se…

Supoño que todo tería sido moito mellor se eu tivese reunido as forzas necesarias para publicar libros coma estes que enumero e non os que publiquei. É un pensamento sucio, vitimista, e por unha vez non me importa. A porta que abren é precisa para eu respirar porque todo eu necesita, alomenos, a posibilidade de ter sido.

Sempre que me asaltan pensamentos así penso en G. A el secuestráronlle mesmo esa posibilidade de ter sido. Mesturánona nun cóctel químico, nun vaso de precipitado. E dende entón, todo nel é precipitación e baleiro.

Volvamos ás listas de cousas.

1.- Deste lado do telescopio: non sei moi ben por que, pero este tería sido un libro inesquecible. Lástima. Non debo escribilo xamais.

2.- Halo: un efecto interesante que acompaña a nosa percepción do mundo e das persoas. Pero hai trampa. Unha parte de Zoommm chámase así. E  tamén un poema vello. Chamarei Halo a un libro hipnótico e errante, un deses que flota con elegancia, para non ser escrito xamais. Tan só descrito

3.- Un glaciar á deriva: iso é puramente escribir. Escribir ben. A retranca xusta esixe semellantes distancias

4.- Distancia: unha novela sobre as ganas de non dicir

5.- Arrasamento: supoño que este sería un libro definitivo sobre algo. Talvez un último/derradeiro libro de poesía antes de dedicarme por sempre xamais ao efémero, a cantar, a deambular, a peitear nenos, a medirme o escote…

6.- Criatura e telescopio: aleatoriamente, este sería un libro de textos moi curtiños. 

7.- Eco: unha palabra evocadora, a ninfa que namora de Narciso e vive condenada a repetir o que outros din. Coido que é unha figura fatalmente literaria porque a literatura, ao igual que toda arte ou similar, funciona como unha superposición de estruturas en eco. De aí que Cervantes, Borges ou Auster sexan considerados [gústennos ou non] quintaesencias literarias: porque o material das súas invencións foi extraído directamente das entrañas e dos magmas da literatura. Acontece o mesmo co cine ou a pintura. Esa autofaxia, tamén chamada intertextualidade nos círculos dantescos da cultura oficial, ten un alto valor a día de hoxe porque utiliza como referenzas referentes previos e, polo tanto, satisfai o noso mono platónico de reminiscencia.

Starwatcher, de Moebius

8.- María Río: un alter ego. A verdade, durante un tempo pensei buscarme un pseudónimo chorras, tipo Anónima. As únicas veces que asinei con pseudónimos na miña vida, en revistas de universidade e así, empreguei Galadriel [antes da peli, claro] e Mitilene [agás en internet, onde uso a criatura mecánica, opia ou a criatura]. E tamén María Río. Como alter ego non está mal. Coido que é unha persoa moito máis riquiña ca min, con ese nome de galleta. Se o meu nome peca de filosófico e aristocrático, María Río funciona como unha especie de nena postiza, un ser crisálida, entre proletario, anónimo e 1/6.600.000

9.- Textura: talvez un libro de pequenos contos, textos, texturas. Algo se cadra difícil de clasificar nas bibliotecas.

10.- Z: tiña un libro de poemas así que non sei onde puxen

11.- O xenio encerrado na botella: un libro de artigos ou microensaios.

12.- Case quasar: unha achádega eufónica que me lembra ao titulo inicial deste blog, como kosmos

13.- Vodevil: quizais porque o factum de escribir arranca dunha vileza. Quero perdurar por riba dos demais. Ou, como mínimo, por riba de min mesmo, do meu deseño mortal. A cultura de consumo e o espectáculo de variedades ofrecen metáforas moi axeitadas e actuais a esa vella necesidade [necidade?] humana.

14.- Intimidación: a grandeza dun libro nunca escrito ten, como mínimo, que intimidar. As escritas grandiosas, os grandes parágrafos de Lolita, Neruda, Macbeth, Vallejo, Woolf, chegaron a confundirme. Cando lía Residencia en la tierra doíame a cabeza. Esa sensualidade nos adxectivos, todo ese contoneo verbal e a imaxinería vertixinosa xamais antes imaxinada lograron intimidarme ata tal punto que houben lelo na habitación sentada contra a porta para que ninguén abrise. En todo semellante ao onanismo, a un onanismo de descuberta. Despois de ler textos así, unha traga saliva a grandes grolos, luminosos, coma quen bebese uranio. Hai un rachón no tecido espazo-tempo. Comprendemos algo, un algo fugaz que é algo. E sentímonos amenazados. Si, amenazados de beleza. Intimidados pois, aló na noite do noso cranio, houbemos imaxinar barbaridades léxicas semellantes, tiñamos os elementos, as sensacións, faltounos a gramática. Chegaron eles, Clarices, Jaeggys, Cortázares, Vallejos, Szymborskas, Tizóns, Rivas, Coetzees… e fixeróno. Cun boli, pluma ou qwerty. Escribírono. Esa connivencia, esa clandestina electricidade de un a outro, ese arco voltaico entre un cranio que escribe e un cranio que le dentro dunha cama cunha bombilla de 60… iso intimida. É fantasmal. Arrepiante. En certo sentido, monstruoso e tan apetecible.

15.- […]: por suposto, Puntos suspensivos é un dos nomes que barallei sempre para calquera cousa. Un blog que xa levo, por exemplo. Mesmo o propio signo, sen máis, aínda que soe a capricho estilo Prince. Supoño que todo libro fabrícase dos silenzos doutros libros e, se é verdade que non existe o libro definitivo, calquera grande obra [e tamén aquelas menores] consiste nunha fina liña de puntos en suspensión ata a seguinte

Datos de interese: en Marte resulta que amencen con rosada. Sen dúbida, haberá poetas marcianos que escriban textos chamados Orballo en Utopia Planetia ou O resío que non nos deixou arrancar. Determinar se iso é unha boa ou unha mala nova para o resto do sistema solar, deixo que o decidan vostedes.

Actualización día 13: leo hoxe completa a famosa entrevista a Steiner no País. Resulta que o libro que vén de publicar chámase Os libros que nunca escribín. E a súa autobiografía Errata. Maldición. Antes non tiña motivos para odialo. Agora, si. Fareino como unha profesional.

incomparando

casas bic
juan francisco casas debuxa con bic laranxa ou bic cristal

Nunca traducimos nada de Steiner, do señor George Steiner, de profesión: comparatista

Xamais tivemos o detalle de convidalo a unha ración de polbo á feira.

O Mencía non aparece nos seus estudos comparatistas. Non digamos un Martín Códax 2004

Steiner compara o obvio co evidente e do que non leu prefire facer coma que non existe.

Steiner manexa argumentos de terceira man.

En troques, Steiner lembra moi ben aqueles nitro coulants en Girona, e as ostras cun aire de cenouras.

Steiner padalea aquel Penedès antes de se lanzar en diagonal a ler Tirant Lo Blanch.

Steiner contemporiza. A autocompracencia prefire non tomarse a molestia de levar a contra

Steiner compara unha cousa con outra como eu compararía o cu coas témporas

Steiner exclama Pero non me compare…! , frase cando menos paradoxal en labios de quen se gana as lentellas e o prestixio a golpe de comparanza.

Seica Steiner abandonou as comparativas e prefire deslizarse no cómodo bambán do que se espera que diga.

Porque seica as súas palabras non pretenderon constituír unha aldraxe á estirpe literaria galaica. Talvez, pretendéronse unha louvanza absoluta á estirpe literaria catalana. Será entón posible que a súa opinión gastada pertencera antes a moitos popes culturais cataláns.

Steiner, cos anos, os viños e os premios, devén incomparatista.

Non son da opinión de que se deba convidar a ninguén que só activa o seu dispositivo máisque, igualque, menosque a base de paparotas, cerimonia e reverencia.

Mellor que lea.

casa de citas XII

Niuno è solo l’april.

Mimí, La Bohème

satoris da ducha III

imaxe: talismán. Foto tomada en caixas, antes de saír a escena. Col. persoal

Quero roubarlle a Eloy Tizón un verbo. O verbo crujir.

En galego, un chisco menos onomatopeico, renxer.

Armado con ese excepcional verbo da terminación lexemática en -ger [excepto tejer y crujir] este señor de Madrid troca un texto normal [define normal], dos que se len en voz baixa e concentración de conos e bastóns, nun texto audible e, por riba de todo, táctil.

Lendo Labia, unha das lecturas máis crocantes, crepitantes, coruscantes dos últimos tempos [xunto con Esferas de Sloterdijk, Ghost World de Daniel Clowes, La velocidad de los jardines, tamén de Tizón, Orlando de Woolf, Los comebarato de Bernhard, La invención de Hugo Cabret de Brian Selznick e Claus y Lucas, de Agota Kristof].

Perlas tiznadas:

Ah, qué difícil era poblar esa espera, ese crujido leve [cuanto más leve, más terrible], esos dedos de repente convertidos en raíces o tentáculos, en monstruosos ángeles.

Labia, páxina 27

…y al atravesar las estancias fantasmales el pie tropieza con llaves y crujientes telarañas

Labia, páxina 183

Pero ya el pasillo se dobla, ya es tarde, tus rodillas crujen con ansia…

Labia, p. 112

La línea que separaba el bien del mal en la pantalla era tan nítida como el sable del pirata, tan rotunda como el ruido del disparo a quemarropa -seco, crujiente- con que el policía malo acababa con la vida de los amantes fugitivos que huían tras robar un banco…

Labia, p. 193

cuando entraba cada mañana aseada, apenas empolvada, era una visión crujiente y vulnerable que llegaba a hacerte daño si se te ocurría pensar en ello a medianoche

La velocidad de los jardines

O máis curioso é que a escrita de Tizón estilísticamente non me resulta crujiente, senón cremosa, unha especie de nata a presión para os sentidos…

Unha cousa é certa [define certo]: o crujiente, o renxente, é máis vulnerable. Quizais ese é o verbo que o autor escolle para representar acusticamente as picadas de hipersensibilidade de nenas, adolescentes, reis desgraciados. O verbo da vulnerabilidade.

Iso pensei hoxe, mentres me frotaba nos xeonllos. Nas sofraxes. No hipersensible.

satoris da ducha II

Odiosos son moitos. Imaxinen, de 6.600 millóns alomenos 5.000 deben de ser repulsivos crónicos.

Existen algúns odiosos queribles e outros odiosos patéticos. Queribles son aqueles que resultan pesados, inconvenientes non por vontade propia, senón por egocentrismo, ignorancia ou mesmo grosería.

Os odiosos patéticos son os aproveitados de calquera caste. Os abusóns. Un subtipo, por exemplo, resúltame dun patetismo que roza o rubor, o meu rubor, claro, ruborízanme, pásoo francamente mal ao seu carón: os e as escritores ou artistozuelos en xeral que, exercendo de incomprendidos, de deostados, de feridos e cicatrizados, viven coma funcionarios dos parabéns de gobernos de turno, premios de turno, proteccións de turno… en definitiva, uns incomprendidos semisubvencionados.

A súa obra éme indiferente, polo xeral facilona e esperable. Son as súas presenzas físicas as que me ruborizan ata o punto de cuestionarme se escribir realmente serve para algo se unha ten que aturar iso.

Así pensaba hoxe, enxabronando os brazos.

como cando mordes un debuxo e está cru

Na miña enladrillada e lenemente asmática cidade de provincias, cada ano Batman fai horas extra como sentinela no alto do edificio do Banco Pastor e Spiderman agatuña pola columna estriada do obelisco, supoñemos que ambos coa nobre finalidade de velar polo mundo: as finanzas un e o tempo o outro. Pouco máis fai falla para que rode un planeta.

Cando iso acontece, a feira do cómic Viñetas dende o Atlántico está en marcha.

Hoxe veño de deambular por alí, entre fragmentos de enciclopedias délficas e edicións Sins Entido.

Os cómics sérvenlle ao homo sapiens para contar tumores da imaxinación, imaxinoses. Isto é evidente: o debuxo, como obra da fantasía humana prefire vencellarse a ese xénero, o da fantasía, de xeito que boa parte das tramas e personaxes que moran esmagados baixo dúas tapas duras cun selo editorial desenvolven nos límites humanos do cosmos, as posibilidades físicas e anatómicas e as conxecturas sobre ciencia, política ou filosofía.

Endalí, os debuxos funcionarían como un dispositivo ou entidade paralela, siamesa a nós, que nos ilustra o cómo teríamos sido, o cómo poderemos ser, o cómo se cadra somos.

Pero asemade as ilustracións, desvencelladas xa do campo unicamente infantil, serven a outros fins: atenuar a crueza do humano, por exemplo. Neste conmovedor e espléndido anuncio de Amnesty International France, titulado Ink e feito por TBWA baixo a direción artística de Erik Vervroegen, as sombras das torturas, violacións e lapidacións quedan amortecidas, amaciadas, por uns debuxos sobrios, de estética moi francesa [algo de Moebius hai, un Moebius branco e negro e quizais tamén algo de Renaissance]. Os corpos son brancos [vítima] ou negros chameantes [torturadores]. A intrusión nese mundo plano e bicolor dunha sinatura [o elemento chave do spot] en azul -a cor máis característica dos bolis de medio mundo e cuxa tinta eslúe para transformar nunha ferramenta de salvación- comporta a maxia da palabra, a maxia da tinta tamén, a redención [a amnistía] a través do que permanece nun papel representando a un ser humano que apoia unha causa para salvar a outro humano.

Sería igual de terrible ver todas esas escenas filmadas con seres humanos reais? Os debuxos anestesian pero, ao mesmo tempo, fannos conscientes de que a realidade é máis desapiadada aínda. A carne maltratada dun debuxo é unha simple rozadela. Como nas cuestións sexuais, as rozadelas suxiren máis que caricias obvias. A suxestión deste vídeo, alomenos a que eu tiro, é que a súa crueza mantense en suspenso, gravitando, pero inevitablemente aí.

Por suposto, logo de emocionarse vendo este anuncio e levantarse logo a comer un iogur e elixir -mazá ou albaricoque?- e volverse sentar e poñer un vídeoclip de, poñamos por caso, Floria Sigismondi e logo achegarse á tele a ver ximnasia artística chinesa e a calzarlle as zapatillas ao teu fillo, que ten os pes tan fríos… despois de todo iso e de que esa conmoción primixenia polo vídeo de Amnistía fique sepultada baixo capas de emocións contiguas, a unha múrchaa a sospeita de que ata que punto estas manifestacións funcionarán como bálsamo artístico no medio dunha sucesión de bálsamos artísticos, apaciguadores [o mundo vai ben… aínda hai criatividade no medio dun fogo cruzado!!] como o son youtube, deviantart, flickr…

[Excurso: É a arte, multicopiada, excesiva, un bálsamo como o foi o interior dunha capela na relixión católica?

Lembro os meus apontamentos de clase, as miñas primeiras historias escritas… non eran máis que viñetas, debuxos, bálsamos]

Aquí tendes outro anuncio da mesma liña e a mesma equipa. Unha vez máis, e dun modo marabillosamente realizado, plasma algunhas desas situacións nas que un ser humano desexaría que o tragase a terra [ou que o levase un globo, ou que aparecese plop! unha escaleira ou unha ave xigantesca…] A música é a mesma, en idioma serbio. Estremecedora.

Cando un vai botar unha sinatura detense un intre. Asina. Que pode significar isto? Isto que fago? Este xesto diminuto…

Servirá?

ese escuro obxecto do desexo

imaxe: Vida de Ramón Llull

Tranquilamente sentada sobre min mesma, inflando e desinflando unha querida caixa torácica e pestanexando cada pouco por necesidades do guión, leo. Leo sentada onda un patio. Leo e leo nun Babelia atrasado que o Meiac de Badaxoz ofrece unha mostra de arte, ciencia e tecnoloxía. Maldición. I eu aquí. Veraneando. Vacacións en cru. Casa feita un campamento xitano. Sen facer ren. Apenas cantando coma unha autómata en mostras de jazz e cerimonias nupciais nas que os noivos vesten de moaré cor porcoteixo.

Perdéndome campos extremeños, autoestradas extremas e duras, camas de hotel con pata negra e landras ciscadas por ondequeira que devesas.

Retornemos, benqueridos: a exposición do Meiac. Titúlana O discreto encanto da tecnoloxía, un xogo de palabras cinematográfico que semella querer alonxarse diametralmente das estridencias futuristas máis esperables nos títulos de mostras desa caste, por presupoñelas quizais máis acordes co contido. Da tecnoloxía sabiamos xa que era fascinante; que era cara; que era luxosa; que era masculina [eh, pero!]; que era críptica e belixerante; que o seu poder medraba mentres os tecnócratas durmían; que era, en fin, despampanante; que chufaba de ser a panacea de todos os males da carne…

Non sabiamos, malia todo, que tamén pode ser un encanto. Un charme. Charmante, disque, a tecnoloxía.  Aínda preto pero xa algo despegada dese clixé que leva un tempo a ser a guinda de todos os pasteis de arte e ciencia que se cocen nos fornos pasteleiros do occidente: o de que a tecnoloxía redimirao todo, a saturación artística, os desafíos da ciencia e os pozos filosóficos.

Para todos os que cremos que a linguaxe da máquina, as investigacións no xenoma, na antimateria, nos fluídos ferruxinosos, na holografía, na biónica ou cibernética mudaron xa para sempre o panorama do noso hemisferio dereito e da nosa medula espinal, esta mostra pode ser un imantado motivo para achegarnos a Badaxoz. Esa terra que, polo demais, non me di nada. Por moito que aplique a orella.

[pacenses do mundo, desincrustádeme da miña ignorancia, atrevida!!]

Estes son os 5 módulos temáticos nos que se artella a devandita mostra do Meiac que, en breve viaxará a Karlsruhe [ e unha vez escrito este topónimo, pregúntome: visitaráa o filósofo-elefante, o señor Sloterdijk, que ten trazos de habitante da aldea de Astérix e a sabedoría e o cinismo de Panoramix?].

En fin, que os módulos éranse:

Operar sobre el código formal

Operar sobre el código visual

Operar sobre el código sensorial

Operar sobre la interfaz del cuerpo

Operar sobre la interfaz de la realidad

E unha vez aí dentro, obras do pioneiro Ramón Llull onda as de Joan Fontcuberta, Dora García, Daniel Canogar, Isabel Herguera, Pepe Buitrago, Ignacio Pardo ou Roberto Aguirrezabala baixo o comisariado de Claudia Gianetti, Antonio Franco e Peter Weibel. Encantaríame dicirlles que a exposición é estupenda e que ben o merece, pero só son quen de deixar constancia do meu desexo, probablemente inalcanzable, de calibrala.

imaxe: Ivan and Kloka, de Joan Fontcuberta

Entón era que vostedes saltaban aquí, e dicíanme adeus axitando a man, conturbados, e moito era o que me amaban. E aquí ficaba eu, chuchando un lapis un 0 e un 1 e matinando no que escribir mañá para seguir sendo adorada ou, xa que logo, consentida por vocés…

Poden escoitar Die Roboter, de Kraftwerk. Unha salsa de retrotecnoloxía

anuncios x palabras =

Non querería -pero estou a piques de facelo- redundar no tópico pop de que certa publicidade pode rozar máis lírica que un libro de versos impreso, cosido, encolado, distribuído como tal. E vendido e deglutido como tal.

Levo varios anos impartindo aulas en publicidade e aventuro que, dentro dese inframundo deostado por servir, vehicular e ilustrar [e mesmo metaforizar]  á cultura do consumo e do mercado, atópanse vetas na cara interna nas que resplandece o enxeño expresivo, o acerto nas técnicas e materiais, o punch directo ao rostro e talvez -de tela-  á mente do espectador… e todo iso, toda esa torsión da linguaxe, esa precisión, ese escalpelo, non son os ferraganchos que se lle presupoñen a esa cousa quenonseimoibenqué que é poesía, ou?

-e por favor, non me retruquen con expresión de cordeiros degolados iso de que, a diferenza da publicidade, a arte non se vende. Xa non –

Anuncios inesquecibles coñecemos todos. Si, os anuncios son circunstanciais. Xa. Son efémeros. Tamén. Sensubstancia. Pfff, e cánto. Son aéreos coma organdíes e ferralla cósmica. Os anuncios. Se ben algúns, cos seus jingles e a súa inxenua arte de rimar, penetran e incrustan no noso código xenético e mesmo poden chegar a constituír o derradeiro que lembremos antes de morrer.

Non o nome en caligrafía do amado, o sorriso con dentamia de leite da súa filla ou aquel solpor de interior de caramuxa nas dunas de Corrubedo. Non. Un anuncio absurdo, entrevisto entre sopa e segundo prato, que entrou directo no seu hemisferio dereito e por alí pervagou, rosmando encol da antigravidade dunhas zapatillas deportivas, todo cun fondo musical minimalista…

A derradeira imaxe na nosa pupila que se dilata a medida que a vida se nos contrae. Imaxinan?

Non desprecen a publicidade. É a materia lene, a pasta follada [e si] con que está feita a súa vida.

Velaquí varios botóns de mostra:

*Premiado e onírico mergullo un chisco Nemo e destinado a dotar de certo fascínio os traballos domésticos:

*Odiamos a Nike por Naomi Klein, por vendernos zapatillas que valen tres infancias e ducias de vacunas e logo endosarnos anuncios impecables coma:

Seguir lendo “anuncios x palabras =”

pinte un bisonte na caverna, por favor [crónica IX]

O 14 de febreiro de 2008, día de San Valentín e da matanza de San Valentín e do cumpreanos dunha que coñezo non-chamada Valentín, día no que o sol saíu ás 6:16 h. e deitou ás 17:48 h. e, por se fose pouco -urxe que o saiban-,  o día no que o asteroide 385 Ilmatar oculta a estrela HIP 8718 de magnitude 6.9, ese día algúns de nós decidimos fuxir de tanto fenómeno cósmico e gorecernos na caverna do centro On. Por vicio.

imaxe: mina antipersoa

O convidado desta ocasión foi O levantador de minas aka Alfredo Ferreiro. Un home que coñecín como público hai anos, nun recital que el e outros escenificaban na Cova Folk. Naquela época na que cría nas fadas escocesas [nas fadas, non nas faldas] e nos gaiteiros e na people of the mound ou sidhe e en Avalón e no Leabhar Ghabhala, e debuxaba mouras eslamiadas e lamias mordendo con ponzoña as marxes dos apontamentos… a Cova abríase como unha sorte de cripta celta á que acudía en segredo sumo Migueliño Campovello [Mike Oldfield, o chiste NON é meu] e daban concertos privados os integrantes de Capercaillie. Alí, nunha diminuta tarima tras unha vidraza, Alfredo Ferreiro e un colectivo de 6 poetas máis brindaban pola poesía e lían textos cun aquel de platonismo e ebriedade.

Era o máis parecido a unha velada parnasiana que vira nunca.

Naquela altura, eu tamén persuadírame de ser poeta – a causa dun mal escritor e peor amante que coñecera e de varias moreas de folios que gardaba dende a nenez do colexio de monxas- mais por sorte tratouse dunha miraxe do deserto da que creo estar recuperándome, coma un paciente inglés.

Alfredo Ferreiro, co tempo, decidiuse a levantar minas -supoño que anti-persoa, ou talvez de carbón ou grafito- pola rede adiante. O seu impecable labor como divulgador, activista, crítico, xornalista e poeta no seu buque O levantador de minas -subtitulado A literatura, as súas ramas e as súas raíces. Outros sentidos– axiña multiplicouse en eco e a día hoxe a súa é unha das páxinas de referenza do blogomillo.

Alfredo explicou a traxectoria de O levantador de minas, o que o motivou a embarcar nel, a súa actividade como xestor cultural [con proxectos como a coruña son], a mudanza de servidor – arestora en Blogaliza-, mesmo os versos que figuran coma friso de benvida ou inspiración …

Do mesmo modo que a mãe / precisa de filho para ser mãe, / o título precisa de poema / para ser título. Daí este poema.

…e asimesmo a historia desta preciosa foto [encántame como ela cruza as pernas]

historia que vostedes non poden deixar de coñecer, por stevensoniana, por truculenta, por bufonesca  e que lerán completa aquí.

O vindeiro outono, Alfredo publica Metal Central en Espiral Maior. Miren que debuxo abrirao.

Esta foi a segunda sesión dedicada aos blogs dentro do ciclo cavernario.

casa de citas XI

imaxe: Máquina de coser de Jacques Carelman

[…]

still cries at a good film,
still kisses with saliva,
no longer empty and frantic like a cat tied to a stick,
that’s driven into frozen winter shit
(the ability to laugh at weakness),
calm,
fitter,
healthier and more productive
a pig in a cage on antibiotics.

Non será o tema máis lembrado dos grandes temas de Radiohead, que moitos son, que altos son y relucían.

Pero como letra, a de Fitter Happier é das máis cínicas e lobregamente brillantes deste grupo no que certas cancións soan como aterecidas. Como cantadas dende un arcón conxelador no que coexistisen, alén diso, todas as miserias dun humano cando se sente tan cósmico e tan así fin de siècle.

Amabas Radiohead.