debuxo de Pablo Gallo

Veleiquí o microrrelato:

Seguirás a historia co dedo.

As ilustracións. Semellan a pluma. Ti non coñecías esa técnica. Son limpos, coma os de Tenniel para Alicia. Non tan litográficos. Rodearás co índice os contornos das figuras. Dalgún modo, ese aceno simple avultará as figuras proxectándoas cara o teu naris. Inocularálles unha vida efémera, que durará os segundos que demores en pasar a páxina.

A historia fosforecerá baixo o teu dedo. Un dedo inquedo, coa xema deseñada coma o rostro dun guerreiro maorí, e dedicado á tarefa de explorar a trama coa curiosidade dos amantes novos e científicos perante un corpo recén saído da nada, extraído da rutina ao igual ca un baixorrelevo ou un globo ocular da súa conca.

Deterás sobre certas palabras. A trama precipitarase por un estreito funil. Inevitábel. O teu dedo vacila en seguir. Volverá atrás. Son malignas as palabras. Velenosas. Seguir lendo “dedo”

Dende Bilbao, este mozo propónme un xogo: poñer textos a uns debuxos para un Libro Voyeur. Forma parte dun proxecto que, de saír adiante, publicaría unha editorial chamada Belleza Infinita [axeonlládevos perante ese nome para unha editorial, oh mortais!].

A cousa aínda non está confirmada, pero gústanme eses xogos: ponlle texto a isto, hala. Trátase dunha restrición liberadora [achtung! paradoxo] á que me houben enfrontar en varias ocasións cos maliciosos editores artesáns da revista Salamandria, en números dedicados a unha silla, ao pelo, ao tren ou ao círculo… como agora cos velenosos e doces arsénicos…

De modo que enxendro un par de páxinas cheas de letras, unha que poderíamos chamar poema [ou seica] e outra que poderiamos chamar microrrelato [ou por-que-non]. Este é o orixinal en galego de Perversa, o poema. Sempre quixen publicar un libro de nonseimoibenqué que se chamase Perversidade e outro de relatos ao que titularía Por certo. Mais se cadra, non teño por que facelo agora que xa o dixen…

O poema. Veleiquí:

PERVERSA

Algunha vez sentaches pola parte de atrás dun poema.

Entón víchela a ela.

******Seguir lendo “perversa”

foto: Nude  in Universal Hologram

Hai temas dos que unha criatura na rede elixe non falar.

A actualidade máis incisiva. Tanta actualidade. Non son actual. Elixo non falar constantemente de actualidade como tantos e tantos blogs tomándolle o pulso constantemente a… outros blogs.

Galiza. Vivo nese país [só semella ser tal cousa en expresións como queixo do país ou vacas do país -en charla cunha amiga xestora cultural ela decidíu que esa etiqueta, do país, debería converter en denominación de orixe]. Vivo neste país que loita por ser país do país, nunha época na que a paisicidade como tal xa non é útil, senón o recoñecemento [por parte de quen?] dunha cultura, valores, e disposicións de seu, chámese o resultado país [o País Vasco non acaba de logralo, malia chamarse país], comunidade, etnia ou banda cazadora-colleitadora. Falar de Galiza moitas veces presupón ter que posicionarse politicamente cada nanosegundo ou dedicarse a panexíricos silvestres. A verdade, non me interesa.

A cultura galega. Descreo a miúdo dun negocio como o da cultura, a pesar de que algo cobrei do sistema. Neste país non se sabe xa como estragar máis cartos públicos para encher toda unha cidade da que pende o carteliño: cultura. Algo pasa. E se a chamamos city of kultur? Ou culturism citadela? Tampouco. A cuestión non é o continente, témome, senón o contido. Mais o orgullo arquitectónico mamotrético enche as cidades como pavos de Nadal: primeiro faremos unha ponte vertebral, estilo [irmáns] calatrava; e logo nada, ho: apenas modificar o curso dun río para que pase por debaixo e obrigar a xente á que o cruce [coido que cousa tal aínda non se fixo, pero Venecia corre perigo de afundir máis por non sei que ponte recente]. Ou mellor: fabricamos en pleno porto da Coruña unha enorme caixa de zapatos que albergue cines [caixas negras] para que ninguén poida volver ver os muxos comendo a merda portuaria, a non ser que tome unha copa pagando no bar de atrás. Algún día falarei do abortado proxecto de Jean Nouvel para este porto e do que, nos azares da vida, uníume a el.

Pero andabamos… onde andabamos?? Ah, si. Vagabundando polas inmensas naves desoladas da Cidade da Cultura compostelá, tal que pantasmas. Na cultura galega, xa dende o principio, funciono como eses zapatos que nunca terminan de sentar.

O certo é que isto vai dar un xiro argumental.Seguir lendo “halograma”

Vía Lois Carril chégame esta páxina da que se fai chamar The Cloud Appreciation Society.

A malla é un bo diagnosticador do manierismo ao que pode chegar unha sociedade. As capacidades de vínculo entre un ser humano e outro son versátiles, inesperadas. Rocambolescas. Sabemos que hai amigos da tortilla campesiña, asociacións pro tacón de 16 centímetros, gourmands do caracol do Languedoc rebozado nas súas propias babas. Sabemos que estamos interminabelmente sós baixo a xeada cósmica. Seguimos sós? Vou comprobalo co meu telescopio ultraespacial… momento…

Si. Para alegría dos nosos filósofos e das nosas preguntas sen resposta, seguimos sós.

Desa unión anodocatódica entre nos asociar baixo o pretexto que for + mirar o ceo para ver se xa por fin veu alguén penetrar a nosa esfera virxe, xorde esta Sociedade para o Aprezo das Nubes que ve pasar cúmulonimbos da choiva con emoción e unha reflex preparada sobre un trípode nun descampado. Mentres as persoas normais o que fan é recoller a roupa ou meter as vacas na corte. Unha sociedade conformada por tipos que chegaron á convicción de que tanta forma de nube insólita non podía vivir sen coñecerse ata que berraron: Stop. Asociémonos. É de balde! E faremos barbacoas virtuais os domingos.

Unha sociedade para todos vós que, apoiada a vosa estúpida cabeciña sobre o brazo dalgún outro estúpido, xogastes a dicir Mira, esa semella un dragón chino. Non, non, é un samovar ruso. Non, é o cu dun elefante indio. Africano, con esas orellas. Teu pai, con esas orellas.

Unha sociedade para todos vós, fartos de ver as fiestras de enfronte nas que non hai máis que cachondas poñendo e quitando albornoces. Para vós, que esquecestes palabras eufónicas como cirroestrato.

De verdade que ver sucederse nubes é unha atracción de ricos. Pero o cautivador non ten por que votar ao mesmo partido político que nós, que hai moito tempo que non votamos nin vemos a tele. En certo modo, ver nubes parécese moito a ver imaxes de nús por internet. Hai algo intercostal nas nubes. Hai algo da túa forma de agarrarme nas nubes. Non me doe expresamente. Hai algo eterno como morder un pezón aí. Nas nubes. Hai algo e algo é unha proba inconstante de que a vida segue baixo a xeada cósmica. Baixo cada pequena explosión da que só coñecemos un difuso resplandor en nada parecido a nós. Calmante.

Se entran na páxina poden entreterse nos cloud lookalikes.

De súpeto, sentín que me facía pequena e que na miña caída de incríbel muller minguante escoitaba isto: Round the bend. Beck.

Memoria para enxertos futuros: hoxe tirei fotos de canicas coa cámara nova. Hoxe botei moito de menos a I. Vai e volve. É un boomerang alto, da madeira coa que se tallan os soños duros. Os celmes.

O día seguinte decátome de que…: …para oprobio ou seica simplemente por molestar con esa levada e traída memoria histórica das cousas, o perfil das rochas de Monument Valley [o da foto é o Monument Valley] parécese bastante máis aos indios malismos das pelis de John Ford [Cicatriz] que aos anódinos bos de ascendencia irlandesa. Unha vinganza muda e lapidaria puxo neses penedos os rostros do pobo exterminado. Así. Co silenzo un pouco idiota e un pouco devastador das pedras. Por xustiza cósmica.

behin ere ez dena, izaten al da

O que nunca é, pode ser

Había unha vez no mundo un ser que lía as páxinas dun libro que outro ser escribía.

A medida que o segundo ser escribía

o primeiro, lía.

E tal era a súa fala.

Non había neles reproducción. Nin tacto. As palabras que saían da cabeza do segundo chegaban ás do primeiro, pero o primeiro non as repetiría máis nunca. Nunca na súa vida. Nunca no mundo.

Seguir lendo “behin ere ez dena, izaten al da”

Natalie Shau…

Uf

[acepto tamén arf e grrr ante esta imaxe da Shau]

*****

Deixáchela soa.

No hotel [era un hotel]. Á muller [era unha muller].

Tiña que ter os ollos tapados. Tiña que soster unha rosa. A desgana xa era súa. Súa. O guión non falaba de languidez. Habías observala como se observa unha fera á que conducen á morte; a fera emprega enerxía en ruxir, por exemplo. Iso é unha proba de inocencia. A fera sábese sitiada, intúe os pasos da morte baixo as patas. E ruxe. Rúxelle á morte porque non a coñece. É un ciclón de enerxía enfrontándose á nada, unha suma de átomos desordenados comandándolle a unha vida: resiste.

Habías observar nela esa enerxía disolta: os humanos só sabedes perecer con elegancia. Hai quen agarda á morte como quen agarda a un amante cauteloso.

A habitación do hotel afunde no lago, un pantano miserable.

Ela sábese sitiada pola miseria nun miserento hotel dos suburbios. A súa pel non súa. É molecularmente perfecta. É unha mantegna disfrazada de virxe disfrazada de prostituta. É un descendemento. É unha dama do lago e non dubida en facernos crer que non morrerá esta noite.

Cando ti apures os pasos contra ela.

Cando a auga apure os pasos contra ela.

Cando afunda a cidade, os parkings da cidade, os hoteis da cidade, demolidos pola lagoa infecta de Venecia

nunha cidade que non o é.

Comezo este texto mirándote a ti, quen sexas, con certo estupro.

Perdón, quixen dicir estupor.

Así é a historia do homo: unha sucesión de erratas de posible alcance épico.

Nunha película recente, Benicio del Toro entraba nunha xoiería en Amberes disfrazado de xudeu e dando unha pantagruélica explicación sobre o erro de traductor no que se cimenta boa parte do cristianismo: traducir a palabra hebrea “moza” (almah) por “virxe” (parthenos).

Así que tantas coma min rezáronlle -co corazón feito un hime- ao rostro níveo dunha muller que sí coñecera varón.

Oh.

Non se queda curto o libro dos libros: polo visto, inclinado sobre a traducción da súa Biblia, San Xerónimo colleu a palabra kamelos e traducíuna alegremente [tivo que ser alegremente] por camelo. Xa nolo advirten as vellas profesoras de inglés por riba dos seus anteollos: coidado cos false friends, children. San Xerónimo non tiña profesora de inglés. E do hebreo colleu kamelos [vocablo que designaba as sogas de amarre dos barcos ao porto] e logrou que todos os fieis imaxinaran a un animal con chepa pasando polo ollo dunha agulla, no canto dun cabo de esparto groso. Debo dicir, en defensa do desvalido San Xerónimo, que louvo insidiosamente esa errata porque resulta ben máis coherente co eterno deserto bíblico [o de Moisés, o do maná, o da meditación de Cristo] un camelo intentando a proeza da agulla que un rudo pescador tratando de enfiañar un cabo de soga. Na segunda imaxe xa hai algo dos irmáns Marx que, seica, distraería a nosa devoción…Seguir lendo “herrando”