Esfolou o cordeiro invernal morto, recolleu o seu sangue nos pantalóns para así seguir termando del, primeiro xirando os pezuños e tallando cada pata, logo arrincando a pel de músculo e óso.
Atou cun cordel o pelello arredor do corpiño do cordeiro orfo, dese xeito a desolada ovella nai recoñecería o olor e deixaríao aleitar.
Ou tal dixo.
Isto era a sedución. Esta era a historia que el me contou, de todas as historias da súa nenez na granxa que podería ter contado; el elixiu a única na que a brutalidade salva unha vida. Quería que sentise, cando el encaixaba o seu corpo no meu, que así era como eu sairía adiante: así era como me recoñecerían.
Escoita, vou levantarme desta mesa.
Vou levantarme desta mesa co seu viño
excitado de uvas
o seu sushi atrapado nun salto de peixe
o seu pan esfrangullado
miga
a
miga
Vou ir ao cuarto de baño que está tras de ti
mentres te esperas aquí untando pan
meu
a
migo
ou o que queira que fagas en tanto que eu
paso o pecho á porta
e non prendo a luz
Vou masturbarme ás apalpadas durante apenas uns intres.
A miña clara de ovo, índice e corazón, mentres fóra
te terminas os ovos [todos]
con cara de neno bo
miga a miga.
Claroscura de ovo
índice e
corazón detonado a 5000 frames por segundo
Vou saír coa raia do ollo mellor pintada.
A man sen lavar.
E ti, posto de xema lunática até as cellas,
vas mirarme coma se nada
momento no que meterei o meu índice
bursátil
e o meu corazón en xemas
no núcleo morno da túa boca, miña señor, claridade de ovo
líquido preseminal
plasma vido de nonseiqué nebulosa
cotra galáctica polo de pronto
xeo fendido da súa casca animal
corréndote pola comisura
e eu de ollos en branco
dentro da túa boca igual que un deses ovos chinos
centenarios enterrados no lodo
Os compañeiros da cea van seguir ao seu.
Coas súas anécdotas de traballo, pegándose tiros, voando cabezas
follando imaxinariamente con outros compañeiros aos que
lles serven máis viño chorreante coma unha res sacrificada.
Berrando moitísimo, uns dementes
a todas horas, en cada prato
Escoita, imos marchar de inmediato.
Cara á neve
que pón os seus ovos frescos na Terra
cun morbo delicado que pón a cen.
Imos marchar sen pagar.
Que paguen eles
Cara á neve eclosionando ao chou en plumas de curuxa
a engulirnos ovos enteiros como naquela
de Paul Newman.
A indomeñable
neve esfrangullada
miga
a
miga,
meu nonseiqué
Cara á neve a inzar de bestas
cachondas noutra lingua
glíglico
euskera
verbo dos arxinas
cerval coma o lobo
de Víctor López Seoane
que se enganaba de especie
Claroscuros de especie
que se neandertal, que se sapiens
a roubarmos o un ao outro un celme boreal
esquivo de lobas en celo
mordaz coma un lince incisivo e á xaneira.
A catropatas ollos amarelos de ámbar inflamable.
Lonxe das chamadas da tribo.
Lonxe das ondas de máis de dez metros.
Dos restaurantes xaponeses entre cerdeiras de artificio.
Da contaminación da luz e a merda nos despachos.
E de cervos que coa boca o viño volvían
Habitamos un corpo que é un enigma para todos, homes, mulleres, criaturas, cyborgs. Animaliñxs…
O corpo masculino merece que o celebren non só os gais. E que lle dean algunhas tortas tamén.
Recupero un poema que xa publicara hai uns anos aquí.
Bonus track: un tema de James Blake que a partir do minuto 3 só pode describirse con onomatopeas:
/ cruzo un tipo que /
Hai un home apoiado na esquina desta frase, xusto
nesta esquina
que acabas de dobrar para miralo.
Recoñécelo?
É alto. As súas mans son máis grandes que as túas
con máis pelo.
As súas mamilas tenras non dan leite.
A súa noz ninguén a abre.
O seu corazón palpita nos silencios do teu.
Aquí-dum.
E aquí-dum.
Igual non o sabe, o seu atractivo é un abismo.
Fina, a liña da súa boca.
A almofada das súas coxas,
os seus tendóns nos enraman.
E xa ves, non o sabe
e só a nosoutras atribúe o grácil.
Equivocada
mente. O grácil.
Nesta época sente algo perdido. Mátanos. Adóranos.
Cre que se nos di que somos máis astutas
hanos caer mellor
concederémoslle un posto político
a carón do noso cepillo de dentes.
Vale que ás veces rimos del, pero se olla para nós serio
en fite
desde un mozo que cruza a rúa
ou un home xa maior un pouco só,
tragamos saliva e apertamos o paso
radiactivadas de amor
comprensión
noxo
ou desexo.
Como fillo como pai
como irmán
como viúvo incapaz de facerse fronte
é quen sempre imaxinaron para nós puíndo a roda
pintando altamiradas
co ollo no telescopio
a piques de dar coa ecuación definitiva
programa que che desprograma.
E aínda que todo iso non fose así exactamente
ocupou o centro da esfera de Vitruvio
tanto tempo
cos seus omoplatos platónicos
a peluxe do embigo
a súa voz amplificada polo tórax
a súa preguiza ao barbearse.
O da xenitalidade evidente
que non dubida en amosarnos como pode
o escravo de si mesmo e da nosa cadeiridade rotunda
o que agora se proba o sostén da súa nai
o que naceu muller
o que fala da guerra cando xa non fai a guerra
o que fala de amor cando só fai a guerra.
Ocupou o centro desa esfera tanto tempo.
Tan ás escuras cando damos a luz.
Sacode a cabeza ante unha morea de compresas.
Engreído. Destrutivo. Picaflor.
Válelle todo.
Non hai criaturas máis distintas
que dous homes ombro con ombro na cadea:
o que violou á súa filla
talvez entende ao que matou pola súa
e no comedor séntanse xuntos.
Atribúese o universo, a razón e o xenio.
Calquera senra que se atope entre o sol
e o infinito.
Aínda que tan vasto reino non lle impida
sentirse algo culpable cando pensa noutra.
Noutro.
E é que.
De verdade quere axudar coas papillas.
Pero os seus portazos críspannos.
As súas mans.
En todas deixaron algunha marca.
Nesa pel nosa que tantos poemas tensou
dunha esquina a outra do planeta.
Suponse que inventou o cero e o revólver.
Aínda que isto non sexa exactamente así.
Gústalle vernos de xeonllos
a catro patas
fregando o chan.
Ou vaporosas levitando unha raiola
sobre o mundo.
Chámanos vitimistas para darnos pena.
Ri dos libros que escribimos
as teorías que formulamos
o noso estilo ao aparcar.
Paternal: “ves? iso si é
un fóra de xogo”.
O noso XX palpebrexa.
O seu XY recende coiro e cervexa.
É o seu Y o que non encaixa
no crebacabezas celular.
Amamos ese Y, preguntámonos
que é pensar nel todo o tempo.
En xeral, teñen unha leria connosco
non menor cá nosa persoal leria con eles.
Triunfantes. Bigotudos. Pés grandes.
Impacientes. Zoupóns. Incribles.
Disparando ao corazón da mazá sen nos ferir.
Regresando nas astronaves do exilio por nosoutras.
Gardando un papel sucio no peto
coa súa suor de hormonas fluorescentes.
Mentireiros.
Deliciosos.
Enxeñosa
mente estériles
Y
obstinados en me ollar cos seus grandes ollos fixos
desde a esquina desa frase
que xa hai ben tempo dobrei
e á que regreso
por se volvo velo apoiado un só instante.
Por se volvo velo.
2008
[de curiosidade, vindeiro libro en preparación]
100 anos xa deste estremecedor Caín, de Wilhelm von Gloeden
Cantar ás escuras é ben máis cómodo para os que teñen pavor a ser observados. Qué tranquilidade botar a pastar a voz nos coros impracticables das igrexas ou en lugares sen grella de focos, en tebras, como o Planetario. É como unha modalidade do shoegaze: o cosmogaze.
Enlazo un adianto da gravación do recital sobre astronomía do pasado 4 de xaneiro do 2014 no Planetario da Casa das Ciencias, con aquófono, piano, sintes e caixón.
The first time ever I saw your face foi un dos catro temas que eliximos para interpretar en plan cover [a súa versión máis coñecida, e seica a suprema, é a de Roberta Flack]. Fala de amor, do amor romanticón, si, dese amor petrarquista obsesionado co rostro e a súa comparación cos astros, pero tamén dun ceo infindo e da escuridade e do corazón dun paxaro pequeno que latexa rítmico, como o caixón que tocou Patxi.
Esa especie de ondas de praia que igual sentides de cando en vez no medio do tema, lógranse cun Ocean Drum de xoguete que me emprestou Patxi e que, queda claro, era a primeira vez que eu perpetraba.
A letra vén dicindo, grosso modo:
A primeira vez que vin a túa cara
pensei que che amencía o sol nos ollos
e que a lúa e as estrelas eran agasallos que ti lles facías
á escuridade e aos ceos infinitos, amor.
A primeira vez que che biquei nos labios
sentín que a terra se me movía nas mans
como o corazón palpitante dun paxaro cativo
que estiver ás miñas ordes, amor
que estiver ás miñas ordes.
A primeira vez que vin a túa cara, a túa cara
a túa cara. A túa cara.
Os vindeiros 24 e 25 de xaneiro han ser días rexidos por Saturno no Palacio da Ópera. A OSG vai meterlle o dente a un programa no que, ademais de memoria, soños e calentóns adúlteros, hai melancolía da boa, da que se cría filla de Saturno, da que se escribe melankholia e se cura a base de duchas frías con Galeno e lendo a Marco Aurelio.Con humor.
«Asia, Europa, recantos do mundo; o mar enteiro, unha pinga de auga; o Atos, un pequeno terrón do mundo; todo o tempo presente, un instante da eternidade; todo é cativo, mutable, caduco» Marco Aurelio
Subo as notas que me encargaron para glosar a música do galego-neoyorkino Octavio Vázquez, da aliaxe feromónica Richard Wagner +Mathilde Wesendonck e dun Prokofiev por pouco póstumo. Á batuta, o novo director da OSG, o ruso Dima Slobodeniouk e como voz fosilizada de Mathilde a soprano finesa Helena Juntunen. Ficarán penduradas en pdf por aquí, xunto co resto de notas de sesións pasadas.
Un programa terrible e espléndido. Oxalá non mo perda.
Saturno, pousando sen pousar fotografado pola nave Cassini
Programa 24, 25 de xaneiro 2014
OCTAVIO VÁZQUEZ (1972) Memento (1998)
RICHARD WAGNER (1813-1883) Wesendonck Lieder (1857)
SERGUÉI PROKÓFIEV (1896-1953) Sinfonía nº 7 en Do sostido menor, op. 131 (1952
Os humanos lanzamos en 1997 unha nave non tripulada, Cassini, cara á Saturno e as súas lúas.Ultimamente enviounos fotos prodixiosas do planeta dos aneis deixando en evidencia que, desta excursión nosa ao redor do sol, el é o guapo do grupo… Que queda do vello Saturno, rexidor de melancólicos?
Segundo a antiga alquimia astrolóxica, o signo de Saturno dominaba o temperamento melancólico [ un dos 4 humores: melancholia, a bile negra ou mal de Saturno]; o signo baixo o que Susan Sontag viu a Walter Benjamin -e quizais a ela mesma-, o signo de moitos escritores como o alemán W. G. Sebald. As tres pezas que esta noite ofrece a OSG é posible que medrasen á sombra dese influxo ou se ramifiquen nel: o memento mori dun mozo, a melancholia do amor imposible e a infancia entrevista ao final dunha vida.
Ánimo. Neste mundo unha nace e se desnace
coma se nada.
Se sempre e se desempre cada dous por tres.
Rómpese e desrómpese
e a vida segue ás veces.
Outras, garda elocuentes silencios.
Fumea en neve.
Desdise tinta.
Aparécese en estómagos baleiros
como un espectro de estrela que foi.
Coma se nada.
A dalo todo.
E a Terra pinchada no seu eixo había xirar sen nós
sen reis, expertos fiscais, pitonisas ou ex.
Ánimo, animal. Neste mundo
a sede bebe da sede
a fame esfamea
e todo refaise nun pechar con chave
e reabrir de ollos.
Ollos para desfollárense
sobre unha vea soberbia.
Vida ávida de desvivirse.
Un sendiós.
Un tododiós.
Os nosos ollos en ámbar:
que che parece.
A nosa lingua.
En ámbar todo é posible aínda.
Até a desabellada política
sen brazo social.
Fai favor
desfaite para acaer máis feita
descomponte para redobrar
a dita e a desdita a babor e a estridencia
Ai, desencaixa como poidas
sé e non sé Pandora
euquesei
no segundo previo a se abrir a si mesma na caixa
[e sae o gato dun físico morto]
Ánimo. Non se sabe. Non se desabe.
Non todo está perdido cando está perdido
o desencontro é de sobra o lugar
onde nos coñecimos;
a singularidade
obsesionada
cada vez máis
e máis
pluricelular
…
decembro, 2013 [de curiosidade, vindeiro libro en preparación]
Un petisco do que pasará esta noite no Planetario. Haberá auga, haberá sons, haberá viño, haberá cazapos, haberá escrita. Haberá ceo.
☞ Cando escoitei o astrónomo erudito
Walt Whitman
Tradución de Estíbaliz Espinosa
Cando escoitei o astrónomo erudito;
cando as probas e as cifras aliñáronse en columnas diante de min;
cando me mostraron os mapas celestes e os diagramas para sumalos, dividilos e medilos;
cando, sentado, escoitei a conferencia do astrónomo e o sonoro aplauso da sala,
de pronto sentinme farto, sen motivo;
e levanteime e marchei a pasear só por aí
no místico e húmido aire da noite para, cada pouco,
contemplar en perfecto silencio as estrelas.
Escribindo sobre o ceo levamos moito tempo. Que se as Pléiades, que se Orión, que se o Setestrelo… A medida que se descubren obxectos e teorías ímolas incorporando á literatura: contos de relacións de parella que de súpeto falan de púlsares, poemas sobre a materia escura, expresións como Big Bang por doquier. Para o recital «…escrita no ceo:» esmelgamos algúns textos de poesía, divulgación científica, haiku, novela ou mesmo series de televisión, batémolos con algúns temas musicais acerca de viaxes interestelares e a macedonia resultante acontece este sábado, 4 de xaneiro, no Planetario da Casa das Ciencias da Coruña, ás 20:30 h. cunha entrada de 2 euros e unha duración aproximada de 1 hora.
As entradas poderán adquirirse o mesmo día ou tamén o 2 e o 3 de xaneiro na propia casa das Ciencias.
Unha lectura compartida de textos sobre o ceo. Pero baixo o ceo. O do Planetario. Con música en vivo.
E tendo en conta que o Planetario é o único lugar da cidade no que o son viaxa a anos-luz de distancia, rebota e volve, para esta viaxe levamos:
Textos de Carl Sagan, Wislawa Szymborska, Walt Whitman, Stanislaw Lem, Rosalía de Castro, Richard Feynman, Pablo Neruda, Kobayashi Issa, Omar Khayyam, Sei Shonagon, Susana Benet, Bender B. Rodríguez, Roy Batty…
Música [David Bowie, Vítor Ramil, Roberta Flack, Julie Andrews…] e ruidiños de aquófono, percusión, piano e sintetizadores a cargo de Patxi Valera e madamme cell. Idea, voz, selección e tradución de textos de Estíbaliz Espinosa.
De O sentido da vida: reflexións con palabras e imaxes sobre por que estamos aquí. Fragmentos de Carl Sagan tomados de Billions and billions [Miles de millóns], 1996, e Pale Blue Dot [Punto azul pálido], 1994
Tradución a galego de Estíbaliz Espinosa, 2013
«Nas pasadas décadas, os Estados Unidos e a Unión Soviética conseguiron algo que –a menos que nos autodestruamos antes- ha lembrarse durante miles de anos de aquí en diante: a primeira exploración en detalle de ducias doutros mundos. Xuntos atopamos aí fóra moitas cousas magníficas, instrutivas e con valor práctico. Pero non atopamos traza, nin asomo de vida. A Terra é unha anomalía. Ao longo de todo o sistema solar é, ata onde sabemos, o único planeta habitado.
[…]
Nós, os humanos, somos unha entre as millóns de especies diversas que vive nun mundo puxante, rebordante de vida. E porén, a meirande parte das especies que existiron xa non existen. Logo de florecer durante cento cincuenta millóns de anos, os dinosauros extinguíronse. Ata o derradeiro deles. Ningunha especie ten garantida a permanencia neste planeta. E os humanos, os primeiros seres en concibiren os medios para a súa propia destrución, levan aquí só uns poucos millóns de anos.
[…]
Somos raros e preciosos porque estamos vivos, porque pensamos. Contamos co privilexio de influír e quizais controlar o noso futuro. Temos a obriga de loitar pola vida na Terra… e non só por nós senón por todos aqueles, humanos ou non, que chegaron antes e cos que estamos en débeda, e por todos aqueles que, de sermos sabios abondo, han vir despois. Non hai causa máis urxente que sobrevivir para eliminar a nivel global a ameaza crecente da guerra nuclear, a catástrofe ambiental, o colapso económico e a fame masiva. Estes problemas son creación humana e só os humanos poden resolvelos. Non hai nin convención social nin sistema político nin hipótese económica nin dogma relixioso máis importante ca isto.
[…]
A dura verdade parece ser esta: vivimos nun vasto e asombroso universo no cal, a cotío, créanse soles e destrúense planetas, onde a humanidade pendura dun escuro terrón de rocha. O significado das nosas vidas e o noso fráxil reino deriva da nosa sabedoría e coraxe. Somos os custodios do sentido da vida. Prefeririamos que fose doutro xeito, claro, pero non hai ningunha evidencia convincente dun Pai cósmico que nos protexa e nos vaia salvar de nós mesmos. Iso é cousa nosa.»
...Estíbaliz Espinosa... palabra ciencia canto 