VI Feria del Libro de Soria. Botín: barquiño do Gaviero, El sueño de Visnu, de David Meza, Vomit, gravado en fragmento dun enxoval de liño obra de Laia Arqueros, vella Salamandria sobre «Formigas», xornal de Atapuerca, puntas de frecha de sílex, venus de Willendorf, mapoulas secas roubadas dos trigais de Burgos, xirasois sisados dos campos palentinos, Cosmotidiano de El Intruso, plano de Soria, sobreciño de zucre de Mantequerías York, libro/libreta para tomar apuntes do natural [para Y.], Gaya Nuño, aventura en Tardelcuente…
E unha noite coa mia irmana fremosa, dona Dono, e os gavieros.
intemperie de coisas de voltacaseta de El Gaviero, Soria
Deixo aquí unha das cousas sonoras que levara á Feira do Libro de Soria e que, por cuestións de tempo, non se puido escoitar finalmente.
Trátase dun xogo feito co programa P22 Music Text Composition Generator que transforma textos en «música» ou algoasí. Por probar, metín no xerador un dos textos de cantiga sen música máis famosos da literatura medieval galego-portuguesa, obra dun enigmático Meendiño, e saíu esta… neocantiga?
Sedia-m´eu na ermida de San Simón
e cercaron-mi-as ondas que grandes son.
Eu atendendo´o meu amigu´! E verrá?
Estando na ermida, ant´o altar
cercaron-mi-as ondas grandes do mar.
Eu atendendo´o meu amigu´! E verrá?
E cercaron-mi-as ondas que grandes son:
non ei barqueiro nen remador.
Eu atendendo´o meu amigu´! E verrá?
E cercaron-mi-as ondas do alto mar:
non ei barqueiro nen sei remar.
Eu atendend´o meu amigu´E verrá?
Non ei barqueiro nen remador
morrerei fremosa no mar maior.
Eu atendend´o meu amigu´E verrá?
Non ei barqueiro nen sei remar
morrerei eu, fremosa, no alto mar.
Eu atendend´o meu amigu´E verrá?
captura de pantalla da partitura de Sediame eu segundo o P22 Text Music Composition Generator
O sábado 20 andarei ás intemperies con Maite Dono, voceando augas Castela adiante. Será dentro da ExPoesía, que vive fóra e bota por fóra e vai por Soria. Na Feira do Libro con El Gaviero que otea.
Non levo a Gabinete Caligari na BSO do coche nin a Machado na maleta. Mal karma?
Non ides estar por alí case fixo. Pero se cadrase, un enarcar de cellas como saúdo. Intemperiándonos.
O programa da Feira bordea o desbordante. Leva con actos dende o martes 16, con Mestre, Gamoneda, Claudio Rodríguez Fer, Xavier Frías, Manuel Rico, Orihuela, Paz Cornejo, Oscar Santos… Podedes botarlle un ollo aquí PROGRAMA VI FERIA
Apetece Soria, mesmo que non vaia aparecérseme fría e moito menos pura. Xa me vou sentindo moito máis expoeta que poeta. E aínda non partín.
Un destes supostos príncipes do suposto séquito do suposto Emperador de Abisinia é Virginia Woolf. Como xogo de verán, podedes entretervos en adiviñar cal deles é ela. E logo de mergullarvos nas ondas estivais, mergullarvos no por que de todo isto que acontecía hai 103 anos. Via http://www.openculture.com
A primeira está dende o 10 de xullo até o 1 de setembro no Museo Municipal de Ourense, comisariada por Rosendo Cid.
A segunda podedes curioseala no Centro Cultural da Deputación de Ourense.
Maria Chenut
Hai un tempo suxeriume colaborar con ela nunha obra para a exposición colectiva do Gabinete dun afeccionado. Nun mercadillo, Maria adquirira unha morea de fotos dunha descoñecida, parisiense talvez, tomadas coa técnica Polyfoto, un antepasado do fotomatón creado nos anos 30, que pretende crear a ilusión de movemento tirando 48 instantáneas da cabeza a se mover e xirar durante un tempo probablemente inferior ao minuto [se presupoñemos unha instantánea por segundo]. No link anterior e neste podedes ver algunhas montaxes de vídeo a partir de Polyfotos, moi populares como agasallo a mediados do s. XX.
«Polyfotos often catch the personality of the sitter in a way that a formal portrait can sometimes miss», di unha páxina na rede sobre o sistema Polyfoto. «As polyfotos adoitan capturar a personalidade do fotografado en aspectos que un retrato formal pasa por alto».
Con ansia de captura, quedei con Maria na súa casa a medio desmantelar nas vésperas da súa viaxe de emigrante a SF. Ciscamos as fotos sobre unha mesa adubiada cun par de vasos de Oporto e unhas patacas fritas, e procedemos a ordenalas segundo a numeración no dorso: a descoñecida rotaba ante nós cun aire á vez velado e cercano, pedagóxico, con esa lazada institutriz na blusa, o pelo recollido, nariz fino e o xesto sen moito aquel. A ollada perdida, de actriz de cine doméstica, sen costume no posar. A fronte avultada. Un parecido familiar á Olivia de Popeye. Podería ter unha mente brillante ou opaca por completo. O seu rostro -sen ser granítico como o de Marlon Brando, máis ben amebado, paramecio, anódino- non deixa de insinuar tamén algo impenetrable. Sen querelo.
Foto da enigmática H. no meu escritorio
Maria inserira algunhas das fotos da anónima en obras ou obxectos diferentes: unha mariola, un marco, unha vieira, un alfineteiro, un chaveiro, mesmo a colocara sobre un estraño barco. Como escritora, eu debía enfiar nunha historia todo iso. Maria decidiu que finalmente á exposición só iría unha das súas pezas coa foto. Así que eu falaría do que non se vía: das outras imaxes do mesmo rostro, das outras historias que o espectador non verá, cada unha coa súa trama, xuntiñas e case idénticas como universos paralelos. Como multiversos.
Daquela [todo isto pasaba na primavera, en abril] eu andaba a ler sobre Henrietta Swann Leavitt, a astrónoma xorda que descubríu a variabilidade das estrelas Cefeidas, dando o pé empírico a Edwin Hubble para a súa teoría sobre a expansión do noso universo, o Big Bang e todo iso. E, malia que Henrietta era estadounidense e aquela muller das Polyfoto supostamente parisiense [francesa alomenos] -como a propia Maria Chenut, metade francesa e metade estadounidense-, ocorreúseme un híbrido entre Henrietta e outra muller científica da historia, Ada Lovelace, coa fin de dotar de personalidade á muller das fotos: e así foi a Henrietta Lovelace, unha muller astrónoma, discreta, muda como o H. do seu nome, inadvertida, cunha sexualidade confusa que parece aclararse aos poucos. O fascinante do que non se pretende fascinante, que é mesmo aburrido e tedioso. O fascinante do que non está preparado para fascinarnos.
[supoño que o éxito do vintage ten algo diso: a pouca preparación para a posteridade nunha época na que todo parece un mecanismo para pasar a ela a través da exhibición, a espectacularización e a reiteración dun mesmo. Algo similar podería acontecer co gusto polo porno amateur, por exemplo, fronte á hiperpreparación das películas pornográficas. Aí deixo o fío para seguir tirando da cometa…]
Retomo o fío do post: o fascinante do que non se preparou, do que nin sequera naceu para fascinarnos.
Serie Polyfoto da descoñecida [H.] no catálogo da exposiciónIso sentín con aquelas fotos na casa a medio desocupar de Maria, oportos abaixo. «Será unha espía?» preguntárame Maria. No coche no que me levou á estación de tren de Santiago suxerinlle a posibilidade de que fose espía, si, pero do ceo. Astrónoma. Seres coa vista perdida no alto, penetrantes e despistados, xordos ao mundanal ruído mais enormemente concentrados no que acontece lonxe no espazo e no tempo. Como Henrietta S. Leavitt. Como aquela estraña da ollada perdida.
O texto que escribín transita pola vida imaxinaria desa estraña, polos fragmentos posibles da súa vida, ao xeito de pequenos multiversos: cousas que poderían ter acontecido de ter elixido unha ou outra opción nun momento dado.
Dalgunha maneira, atraer o estraño até facelo familiar.
Procurar o fascínio nun rostro pouco agrazado que un día entrou nunha tenda de fotografía a quitarse 48 fotos que non acabaron na carteira dun namorado nin no caixón de lembranzas dunha neta, senón nun mercado de vintages. E máis de medio século despois, baixo o ollar en fite de dúas mulleres que imaxinan as súas luvas, as súas cartas, as súas ecuacións, as súas viaxes, as súas observacións minuciosas. A súa aburrida personalidade fascinante.
✵ ✵ ✵
Eis o texto que escribín para a peza artística de Maria e que forma parte do Gabinete dun afeccionado. A frase que elixín como título, «Todas as vidas do rostro de H.» emula o eslogan do Polyfoto France que figura no dorso da serie da anónima: Toute la vie du visage. Toda a vida do rostro.
Todas as vidas do rostro de H.
Multiverso: termo da astrofísica utilizado para definir todos os universos posibles, incluído o noso.
Hai moitas parecidas, ningunha é igual. Fíxense. Algo varía, algo imperceptible. Pero, quen é ela? Dise que o 25 de febreiro de 1941, no multiverso 612, algúns parisienses viron cómo Henrietta Lovelace, astrónoma de profesión e paixón, dirixíase ao Salon Polyfoto situado na rue de Rivoli de París. Viña de comparar placas fotográficas de cúmulos estelares Hormoneidas e, inda por riba, acababa de namorar.
Recén namorada Henrietta, que nunca se tomara foto ningunha, sácase 300 de golpe deixándose a paga quincenal. Quere retratarse como a lúa: con case todas as súas caras
No multiverso 17 a versión cambia un pouco: ela non namorou de ninguén aínda. Permanece virxe e aplicada ás súas placas. O seu discípulo e becario S. Pierpont, 12 anos menor, vén de declararse nunha arroutada de variabilidade estelar confusa. Ela respondera fríamente, corrixíndolle unha suma mal efectuada.
Segundo as máis prestixiosas revistas científicas do momento, Henrietta Lovelace escribiu cartas de amor arrebatado desde o seu Massachusetts natal a Pierpont. Sabemos que se trataba de cartas de amor arrebatado, aínda que na súa aparencia externa non eran senón sistemas de ecuacións e anotacións de noites de rave astronómica e amenceres co pelo revolto e o ollo no telescopio.
Din as boas linguas que nalgún multiverso Henrietta rexeitou formar parte do famoso harén do astrónomo S. Pickwick, que examinaba datos sen descanso e saía máis barato por ser man de obra feminina, sen esixir recoñecemento.
Nas cartas máis subidas de ton, Henrietta firma co pseudónimo de «Ada Swann de Alexandría».
Segundo outras versións e outros multiversos mutantes, Henrietta non amaba a Pierpont, senón a unha tal Ada Swann de Alexandría, experta en linguaxe computacional de día e contrabaixista parisiense de noite. Xuntas xogan nunha mariola que comeza na terra, acaba no ceo e ten o seu centro en todas partes.
No multiverso 1974, H. toma un barco cos astrolabios pintados de vermello China
A súa observación da variación das estrelas Hormoneidas coincidiu cos seus desexos de ser nai. As hormonas atrapárona e deu a luz unha filla.
A filla do fillo do fillo desa filla orbitará a Terra no 2065 e, desde o espazo, tomará 300 fotos. Todas as vidas do rostro do noso anaco de universo.
Estíbaliz…Espinosa
Notas de aclaración para o Catálogo
O personaxe de Henrietta Lovelace/Ada Swann de Alexandría é un híbrido formado a partir das personalidades de Henrietta Swann Leavitt [1868-1931], astrónoma de Massachusetts, Ada Lovelace [1815-1852], filla de Lord Byron e unhas das pioneiras da linguaxe computacional e a programación informática e Hipatia de Alexandría [355-416], célebre matemática e astrónoma de orixe grega.
Henrietta S. Leavitt formou parte do que se denominaba o «harén de Edward Ch. Pickering»–non Samuel Pickwick, que é personaxe de Dickens- un grupo de mulleres que analizaba e compilaba datos astronómicos como man de obra barata. A ela débese o estudo das variables Cefeidas.
Samuel Pierpont [1834-1906] foi un astrónomo, tamén de Massachusetts mais, que se saiba, non tivo relación íntima algunha con Henrietta S. Leavitt, bastante máis nova ca el.
Estíbaliz…Espinosa
Fragmentos deste texto aparecen a xiz sobre lousa na instalación actual no Museo Municipal de Ourense. Aquí unha foto de Maria «arrastrada pola literatura» escribindo o texto e outra do día da inauguración:
foto de Rosendo cidfoto de Maria Chenut
Di Rosendo Cid:
O gabinete dun afeccionado es un proyecto que toma como punto de partida el libro del mismo nombre del escritor francés Georges Perec, que trata la descripción de un cuadro desde un punto de vista literario. Uno de los puntos a subrayar es que al final de la novela se nos dice que todo es una pura invención y un simple juego. Esta propuesta, sin entrar directamente en las diferentes especulaciones que despierta el libro de base, ha tratado de reunir a un número de artistas e escritores que trabajasen y entrelazasen arte y literatura para que, en definitiva, pusieran de manifesto que las razones y los sentidos del arte residen en lugares imprevistos.
Participantes: José María Benéitez Misha Bies Golas Germán Botana Alejandro Caporale María Chenut Rosendo Cid Juan Conde Souto Estíbaliz Espinosa Tamara Feijoo Christian García Bello Elena Gómez Dahlgren Xavier Limia de Gardón Acisclo Novo Alfredo Omaña Pablo Orza Sofía Otero Belén Padrón Iván Prieto María Puertas Alfonso Rodríguez José Carlos Seoane Xurxo Sierra Veloso Jorge Varela Xosé Vilamoure
Unha pequena crítica do concerto-recital «Cantos dende a marxe» celebrado o 18 de maio de 2013 no Teatro Colón, como peche dos actos do Laboratorio Teatral. A recensión apareceu no blog Viaxes O Lóstregho:
E para rematar a semana das Letras Galegas no Teatro Colón da Coruña houbo un concerto chamado “Concerto nas marxes”, bastante peculiar pero moi interesante.
Os músicos eran os mesmos tres que actuaban a obra “As marxes da desgraza”: Ignacio Muñoz ao piano, Marcel Chirilov ao clarinete e saxo, e Patxi Valera á percusión. E á voz, a impresionante Estíbaliz Espinosa, que recitou poemas e cantou, en todo canto rexistro se lle puxo diante.
Para os millóns de seguidores deste blog non será ningunha sorpresa lerme que non me gusta o jazz, e está claro que se este grupo estaba cerca dalgún estilo, era dese. Pero a pesar diso, a música soou moi ben e foi tremendamente variadas.
A ver, así que eu lembre, comezou con “Space Oddity”, de David Bowie, despois foi unha peza xaponesa tradicional, despois pezas galegas, brasileñas, portuguesas, caboverdianas, estándares de jazz que saen no musical “Sorrisas e bágoas” (que eu vin en Madrid o mes pasado), etc. Ou sexa, tan variado que malo sería que algo non gustase, e a min gustoume todo (ou case).
O poema que escribín para acompañar as fotografías de Joana que metín nas placas de Petri -tamén fragmentos deste poema aparecen dentro de placas de Petri-:
[in vivo ]
I
a placa évos redonda coma un nobelo
transmite
transmuta
un fío de rexeneración en rexeneración
[…] cos característicos cristais en forma de agulla, presentando a típica morfoloxía «coliflor». Esta morfoloxía é indicativa do carácter biactivo destes materiais e a súa posible aplicación na enxeñería dos tecidos óseos […]
filla de costureira
debaixo un botón tón tón
brota un tecido louco por estarche vivo
crisálida erecta de crista de galo
arquitectura en hidroxel
para o xeonllo da túa avoa que cae a terra e pide
por favor
ser máis avoa
ser aínda polea
gancho entre terra e ceo
un pouco máis pide
por favor
O grupo de condrocitos e a súa matriz forman un territorio cartilaxinoso […]
a placa é redonda coma un cu
un pezón que aleita
célula madre [- selva, -perla]
con leite de condrocitos para
millóns de cartilaxes futuras
xelatinas de cóbado
remolachas de ombro
xeonllos que caen a terra e piden
por favor
se alzar un pouco máis
{un case nada máis}
coserse unha aresta máis ao ceo
fillos de sutura
entre dous abismos cun aquel de cicatriz
Chondrocytes present a rounded morphology and have a defined pericellular matrix containing collagen II fibrils and abundant collagen type VI and proteoglycans
oh, células madreña
oh, matriz de sofraxe
oh, perna entre perna
bastarda dunha cartilaxe en flor
polo poder do polímero eu dígovos, ai, a febre
de saltar un pouco máis
por favor
por fervor
por qué non
fillos de costureira
durmidos no oco de xeonllo da avoa
un berce ancestral
baixo a enxeñería en tons flúor
do laboratorio in vivo do cosmos
Este traballo de investigación baséase na produción e caracterización de sistemas intelixentes implantables.
querida placa de Petri:
por qué non
II
Collagens are the most abundant proteins in the mammals
as constelacións péganse con coláxeno de xeonllo ao noso cranio
rotan desde alí
ao ritmo dunha espiral hormonada, coma se Fibonacci
nos patease os seus números a gritos
ou un factor de crecemento ou euquései os nomes
dos fillos que nunca terás del
{de qué el?}
feitos do seu xeonllo roto aparafusado no chan.
A hedra gabea por ese xeonllo roto
{a que vén isto?}
a hedra por un poema que de súpeto
fala do que non debe
e entón ♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣
[o que non se le non existe
existimos na medida que lemos
que escribimos o qué]
e esa medida expande como tecido spandex de avoa
posto a secar na trandeira de orella a orella
e algunha vez seredes avoas, todos levamos unha dentro
pequeniña e miope
avoas en terra
pedindo un pouco máis, un algo máis de membrana rebentada
virando coma iris en transo sobre o microscopio
redondas
redondísmas
redón de dón de onde
velaí a súa marca
a marca
dun só xeonllo na praia hacia infinito
A Enxeñería de Tecidos (IT) e a Reparación Direccional de Tecidos son áreas científicas en desenvolvementos avanzados, que pretenden ofrecer solucións primordiais na reparación e substitución parcial ou total de tecidos e órganos seriamente danados ou disfuncionais
aparafusados á terra tanto
como ao signo ou divisa celular do infinito
querida placa de Petri:
ficando
Estíbaliz… Espinosa, 2013
Textos en cursiva extraídos de Smart systems for tissue engineering: combining natural and synthetic origin polymers, tese doutoral de Joana Magalhães
Joana Magalhães amosoume parte do seu traballo no Instituto de Investigación Biomédica d’A Coruña. Estas son algunhas das fotos que lle tirei montadas sobre imaxes de cultivos e tal e como quedaron dentro das placas Petri.
Joana Magalhães
Hidratando o material híbrido para cartilaxes
Condrocitos ao microscopio
Placas Petri con fotografías e fragmentos do poema [in vivo], E…E
Joana Magalhães púxose en contacto comigo -grazas a Antía Otero– como alumna do seu obradoiro O Ollo da Arte interesada na simbiose entre arte e ciencia, unha póla que Antía relacionou comigo e as miñas teimas.
Joana ofreceuse a facerme unha entrevista. Eliximos a Casa das Ciencias como emprazamento e mantivemos charlas durante algúns días, xa que na nosa primeira cita un relatorio sobre meteoritos tívonos un bo anaco ollando espantadas á cúpula do Planetario e non quedou tempo para máis. En sucesivos encontros fomos falando de poemas, viaxes, de puntos de fusión entre ciencia e arte ou entre ciencia e literatura, de xeito que quedou claro que a entrevistadora dedicábase a traballos ben máis fascinantes que a entrevistada.
De modo que me ofrecín a entrevistala eu a ela. E Joana suxeríu entón algo estupendo: visitarmos o laboratorio onde ela traballa en Enxeñería de Tecidos, no Instituto de Investigación Biomédica de A Coruña [onda o Hospital Teresa Herrera].
Desa visita quedeime con algunhas notas, fotografías e unha impresión fonda do desafío ao que se enfrontan investigadorxs como ela: fabricar tecidos que logren medrar por si sós no noso corpo para rexeneraren dese xeito partes danadas por enfermidades dexenerativas [artroses, reumas] ou accidentes. Xogar a fabricar partes de cyborg, medio orgánicas [a partir de tecidos como cristas de galo] e medio artificiais [metacrilatos, etc]. A especialidade de Joana son as cartilaxes, un tecido conectivo que nos mantén en pé, permítenos saltar, axeonllarnos, correr, encrequenarnos ou facer aspaventos… unha goma que amortece golpes e evita rozamentos.
Joana traballa cada día observando mostras, anotando resultados, examinando fibras de coláxeno en crecemento, avaliando o aspecto dos condrocitos [as células da cartilaxe] ou as células-nai dos cultivos do Laboratorio de Cultivos Celulares. É unha Labrega dun Tempo Celular, unha agricultora de xeonllos, cóbados e cadeiras futuras. A súa peza artística realizada para O Ollo da Arte ten o corazón que ela bota en falta na súa área de traballo [«ás veces tan abstracta que sinto que algo me falta», díxome nunha ocasión] e acende o foco nun aspecto con frecuencia esquecido para o público en xeral pero crucial para unx investigadorx: as publicacións científicas, os artigos, réplicas e conexións que suscite o seu traballo, é dicir, o tecido conectivo do seu labor.
Circuíto con corazón de anacos de revistas científicas, feito por J. Magalhães para O Ollo da Arte. Mostra en Normal, A Coruña, 12 de xuño de 2013
«Factor de impacto»: piñata-corazón con tiras de revistas científicas, de J. Magalhães para O Ollo da Arte. Mostra en Normal, A Coruña, 12 de xuño. [A piñata foi debidamente zoscada e o seu interior non gardaba sangue nin caramelos…]Da miña visita ao laboratorio non podo ofrecer unha entrevista como tal. Si unhas fotos [dentro de placas Petri que lle pedín a Joana e ela amablemente me subministrou] e un poema que recolle algo sobre o que me fixo reflexionar un desafío non só biolóxico senón tamén intelectual como ao que se encara ela cada día: facer de nós seres máis durables, menos desgastables, rexenerables. A arte que fai Joana é calada, rutineira e con bata branca. Mais olla para nós igual de perplexa que calquera outra arte.
As fotos en placas Petri e o poema [in vivo] nos seguintes posts:
Para que criatura foi a porta de saída unha porta de entrada?
Para un gato.
Que espectáculo presenzaron cando, primeiro o anfitrión, logo o convidado, emerxeron silenciosamente, dobremente en tebras dende a escuridade por un pasadizo dende a parte traseira da casa ata a penumbra do xardín?
A árbore celeste de estrelas cargada con húmida froita noiteazulada.
Con que meditacións acompañou Bloom a súa mostra das diversas constelacións ao seu compañeiro?
Meditacións sobre unha evolución vastamente crecente; sobre a lúa invisible en incipiente lunación, achegándose ao perixeo; sobre a infinda lactixinosa escintilante incondensada Vía Láctea, distinguible á luz do día por un observador situado na parte baixa dun pozo cilíndrico vertical de 5.000 pes de profundidade cara ao centro da Terra; sobre Sirio [alpha en Canis Majoris], a 10 anos-luz [57 billóns de millas] de distancia e en volume 900 veces a dimensión do noso planeta; sobre Arcturus; sobre a precesión dos equinnoccios; sobre Orión co seu cinto e o sol séxtuple Theta e a súa nebulosa na que collerían 100 dos nosos sistemas solares; sobre estrelas moribundas e nacedoiras como Nova en 1901; sobre o noso sistema que se precipita na constelación de Hércules; sobre a paralaxe ou o desprazamento paraláctico das chamadas estrelas fixas, en realidade eternas errantes dende eóns inconmensurablemente remotos cara á futuros infinitamente remotos en comparación cos cales os anos asignados á vida humana, tres vintenas máis dez, formaban unha paréntese de infinitesimal brevidade.
Ulises, [] do capítulo 15 [Circe]
BLOOM [encolle]: Seda, dixo a miña señor! Oh, son que renxe, gaspalloso! Debo rozala coa puntiña das unllas?
BELLO [sinalando ás súas putas]:
Como elas son agora, así serás ti, emperrucada, permanentada, perfumentolizada, pos-de-arroziada, cos sobacos suaveafeitados. As medidas tomaránseche coa cinta sobre a propia pel. Axustaránche con cruel forza en corpiños como parafusos de doce cutín de pomba con varas de balea até a pelve reberetada de diamantes, até o borde mesmiño, mentres a túa figura, máis metida en carnes que cando ías solta, engastarase en traxes apertados como redes, xeitosas enaguas de dúas onzas e flocos e cousiñas estampadas, abofé, coa insignia da miña casa, creacións de deliciosa lencería para Alice e un bo recendo para Alice.
Ulises, [] do capítulo 11 [As Sereas]
Letra? Música? Non: é o que hai detrás. Bloom enlazaba, desenlazaba, anoaba, desanoaba. Bloom. Riada de morna marmelámbea chupachup secretirmo manou para manar fóra da música, no desexo, escuro para lamber o fluxo invasor. Tocándoa, atopándoa, destapándoa, apalpándoa. Dálle. Poros que dilatan dilatando. Dálle. O pracer o sentir a calor o. Dálle. Gurgullar sobre esclusas abrolleiros illós. Riada, gurgullo, groto, pracergullo, palpidálle. Agora!
![Placas Petri con fotografías e fragmentos do poema [in vivo]](https://estibalizespinosa.com/wp-content/uploads/2013/06/joana-cultivada-2.jpg)
...Estíbaliz Espinosa... palabra ciencia canto 